Langzame doomy riffs in 'Dark' doen me wederom aan Morbid Angel denken, andere momenten zijn het de groten der industialmetal die het referentiekader vormen. Duidelijk is in ieder geval dat Dimension Seven zich heeft ontwikkeld in een nog hardere en meedogenlozere richting. Na enige oefening (luisterpogingen) blijken er achter het lawaai toch interessante elementen te vinden. Alle instrumenten klinken namelijk wél zeer vet en er staan wel degelijk heftige (in positieve zin) stukken op deze plaat. Het nummer 'Oprahganda' maakt een vergelijking met Ministry onvermijdelijk en de titel illustreert direct waar Dimension Seven zich aan ergert en wat hen tot dit intens bittere geluid gedreven heeft. Algehele onmacht, verbittering (waarschijnlijk ook angst) en onvrede ten opzichte van de Verenigde Staten en haar rechtlijninge politiek.
De eerste paar luisterpogingen vallen waarschijnlijk zelfs die-hard Atari Teenage Riot fans zwaar, maar na een aantal draaibeurten valt er wel wat lekkers te ontdekken op dit album. Voor m'n plezier zal ik deze plaat echter niet meer opzetten. Gelukkig hoef ik geen cijferbeoordeling te geven, maar een onvoldoende zou het ook weer niet worden. Op momenten dat je een soundtrack nodig hebt om je intense woede en frustratie te begeleiden, zou dit album namelijk best van pas kunnen komen, want met dit als soundtrack bij de beelden van CNN schop je geheid je beeldbuis in.
The Apers - The Buzz ElectricThe Apers zijn terug van nooit weg geweest en hebben er zin in. Zin om door...
No Turning Back - Revenge Is A Right Veel kleinere platenmaatschappijen brengen hun releases in koppels of...