RECENSIE: Zea - We Are Still Each other`s Only Hope

ZEA
2024-07-15 Zea is Arnold de Boer op zang, gitaar, trompet, synths en sampler.
De band bestond al sinds 1995, maar vanaf 2008 is het meer het soloproject van Arnold geworden.
Op zijn nieuwste wapenfeit We Are Still Each Other`s Only Hope zijn er veel gastmuzikanten uitgenodigd die voor de nodige variatie zorgen. Opener ‘When I Got Passed The First Darkness’ is het allemaal nog wat onwennig, want waar gaat deze plaat muzikaal naartoe ? Op ‘Hyperobjects’ declameert Zea behoorlijk tegendraads qua tempowisselingen en beheerst een dronken bariton sax het geluidsbeeld. In ‘In Defence Of The Wad’, een instrumentaal nummer, horen we wat gitaargepluk zonder enige melodie. Zo blijkt het album na vier van de twaalf nummers toch een vrij ontoegankelijke plaat te zijn, zonder veel herkenningspunten en structuren is. Het experimenteren staat voorop.

‘Hauntology’ is een nummer met een gangbare structuur, maar weet geen blijvende indruk te maken.
‘Alas For Mankind’ begint met potten en pannen waar Tom Waits ook mee bekend is geworden, echter dit is meer even een instrumentaal overgangsnummer naar ‘And The Man Killed The Bird ‘ waarin Arnold een gedicht declameert. Op ‘The Magician’ doet Francis Ayanga (synths/beats) mee en dat leidt tot het mooiste nummer van de plaat. Het is ook het meest conventionele nummer van de plaat.

Vier van de twaalf nummers zijn thuis opgenomen en dat is ook de indruk die je krijgt: veel huisvlijt waarin een producer een rol had kunnen spelen om er een consistent geheel van te maken. Nu gaat de plaat alle kanten op en is er geen lijn of richting in te ontdekken. ‘What The World Needs Now Is Understanding’ is dan wel weer een mooi instrumentaal nummer met enkel een akoestische gitaar, maar het is met name leuk omdat het niet vervreemd. De repeatknop zal dat nummer niet gaan vinden, ook niet door de lange duur van vijftien minuten. Waarbij het lijkt alsof er geen ontwikkeling in zit en je eigenlijk in een loop zit. Ook ‘The Last Feeling’ is een beetje gitaargepluk zonder kop of staart. Alsof je oefent op een net gekregen plastic gitaartje.

Helaas blijft de plaat op afstand en je denkt vooral; wie gaat dit leuk vinden? De kunstenaar zelf met zijn gasten? Sommige kunst is namelijk voor een hele kleine doelgroep. Ondergetekende kan helaas geen duiding geven voor welke doelgroep deze plaat een aanbeveling is. Kliko waardig is nog de beste richting, maar dat zou respectloos zijn. Het is hoe dan ook een zware zit om deze plaat geheel te beluisteren.
Recensent:René Obdeijn Artiest:Zea Label:Makkum Records
Cover Classica Orchestra Afrobeat - Circles

Classica Orchestra Afrobeat - Circles Classica Orchestra Afrobeat werd in 2010 opgericht door percussionist,...

Cover The Frontlines - Goodbye Paradise

The Frontlines - Goodbye Paradise The Frontlines brengt hun eerste studioalbum Goodbye Paradise uit, in...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT