RECENSIE: Cassandra Jenkins - My Light, My Destroyer

Cassandra
2024-12-30 Lees de recensie, zet het album op en je bent helemaal gegrepen. Dit gebeurde ondergetekende bij de recensie van Gijsbert Kramer in februari 2021 in de Volkskrant. Het onderwerp? An Overview On Fenomenal Nature, de tweede plaat van de New Yorkse singer-songwriter Cassandra Jenkins. Het werd haar doorbraak, net op het moment dat ze klaar was om haar muzikale carrière aan de wilgen te hangen. Het succes ging gepaard met twee jaar optreden. Na deze tour bladerde ze door haar notitieboekjes en begon ze met het opnemen van oude ideeën in nieuwe nummers. Het resultaat is My Light, My Destroyer, een album vol verwondering.

Het ene nummer maakt je nieuwsgierig naar het volgende en als je het hele album gehoord hebt, wil je het nog eens luisteren om weer wat nieuws te ontdekken. Zo bespelen Jenkins en haar muzikale maten op opener ‘Devotion’ perfect veertien instrumenten. Hoor jij ze allemaal? Ook de bugel en de altviool? ‘Shatner’s Theme’ klinkt alsof je, compleet met sneeuwscherm, al zappend langs een vogeltje en een fluitend mens komt. Op ‘Betelgeuse’ hoor je hoe ze samen met haar moeder naar de sterrenhemel kijkt en van alles aanwijzen: “That’s Mars/Do you see where it’s really redish?” en even later: “It’s fun to look at the moon through binoculairs.” ‘Music’ bevat een field recording van een alledaagse tafereel in de metro dat ineens tussen alle prachtige nummers staat. ‘Attente Téléphonique’ is als een Franse telefoonmonoloog die ons moet vertellen dat we vooral te gast zijn hier. Als afsluiter koos ze voor ‘Hayley’, een instrumentaal nummer, bijna klassiek, bestaande uit viool en cello.

Wat vooral mooi is aan veel van Jenkins nummers, en zo ook aan ‘Aurora, IL’, is dat ze over alledaagse dingen zingt. Dat geeft haar nummers een soort benaderbaarheid. We kunnen ons allemaal die tijd nog herinneren dat je binnen moest blijven, besmet en bored. Ook Jenkins pakte een covidje en moest na een optreden in haar hotelkamer blijven: “The band’s gone/And I’m laid up/At a hotel counting days/In Aurora” Haar enige vertier: “I watch planes fly/Over and over/Ripping space-time/Out in Aurora.” Naast de herkenbare tekst, pakt ook het vunzige riff van ‘Aurora’ je meteen. Wat we ook wel kennen, is je overgeven aan de ander. Daar gaat het in het breekbaar prachtige ‘Omakase’ over, ondersteund met roffelende drum. “I can’t sleep/When we’re not together.” Net als je denkt dat het niet veel mooier zal worden, volgt naast Jenkins’ fluweelzachte stem een tweede stem.

En? Luister je My Light, My Destroyer nu? Of heb je stiekem ‘Last Christmas’ weer opgezet? Je kunt nu nog wisselen. Ga op ontdekkingstocht met Jenkins en luister naar een album vol afwisseling.
Recensent:Lizan van der Holst Artiest:Cassandra Jenkins Label:Dead Oceans
Day

The Day - The Kids Are Alright The Day is een duo bestaande uit de Nederlandse zangeres Laura Loeters en...

Frzer

Aaron Frazer - Into The Blue Aaron Frazer kwam in 2021, vanuit de sterke soulband Durand Jones & The...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT