Het eerste nummer op de plaat is ‘I Got My Locs On’. Een bombastische trage beat pompt de huiskamer binnen. Een track die niet zou misstaan in de Top 40. Saai, niet relaxt en eigenlijk ronduit irritant. Op ‘It Takes A Nation’ laat Ice Cube weer even van zich horen op de agressieve toon die we van hem gewend zijn, maar nog niks om over naar huis te schrijven. Het hoogtepuntje op de plaat bereiken we reeds bij het derde nummer. ‘Gangsta Rap Made Me Do It’ heeft een aardige beat, een boodschap en een catchy refrein. Al met al dus een prima track. Ook ‘Hood Mentality’ heeft een boodschap, maar de muzikale uitwerking is alweer een stuk minder interessant. Net zoals het grootste gedeelte van de plaat heeft dit nummer ook weer een trage beat en dat verveelt, of irriteert zelfs, erg snel.
‘Why Me’ ligt een stuk beter in het gehoor en ondanks de R&B-achtige zang in het refrein is het toch een hele aardige track. Eindelijk weer een nummer om bij te chillen. Voor ‘Do Ya Thang’ heeft Cube goed de raad van zijn commerciële hitscorende maatjes opgevolgd. Het nummer klinkt eigenlijk niet eens zo heel slecht, maar daar ligt juist het gevaar van de commercie! Ook de hierop volgende tracks kunnen niet echt boeien. De beats blijven saai, de raps middelmatig. Alleen ‘Stand Tall’ is nog een track die het vermelden waard is.
Het negende solo album van Ice Cube kan door diens staat van dienst slechts afbreuk doen aan zijn goede naam. Zoals al eerder gezegd zijn het vooral de lompe trage beats die er voor zorgen dat de plaat als een grote drek klinkt. Geen afwisseling, geen frisse energieke beats. Ook tekstueel gezien is het allemaal meer van hetzelfde. De koek lijkt op, mijn advies: laat deze plaat lekker in de schappen liggen.
Euros Childs - Cheer Gone Cheer gone is het vierde album van Euros Childs op het Wichita Recordings...
The Datsuns - Headstunts Het uit Nieuw Zeeland afkomstige The Datsuns heeft zes jaar na het...