Vanaf het eerste nummer ‘Dust my Broom’ knalt de band erin met een stampend, naar rock & roll neigend ritme. Het speelplezier stroomt je tegemoet, en met name de instrumentale tussenstukken worden gespeeld door een gitarist die zeer sterk voor de dag komt. Het stemgeluid van de zangeres nekt helaas, zoals gevreesd, het nummer. De zachtere vrouwenstem weet de strijd met de gitaar niet te winnen en creëert daardoor een nummer waarin het wachten is op de instrumentale tussenstukken in plaats van omgekeerd.
Bij sommige nummers, zoals ‘Call me the Breeze’, weet de zangeres zich nog enigszins staande te houden, terwijl je aan de andere kant mag hopen dat Eric Clapton nooit de hier gespeelde versie van ‘Crossroads’ zal horen. De sterkte van het nummer is helemaal verdwenen door de zwakke zang.
Met Live at the Shack maakt de BareFoot Blues Band een plaat waar het speelplezier vanaf spat. De instrumenteel sterke band laat horen de potentie te hebben om een vijf sterren plaat te maken, helaas blijkt dit in de praktijk te eindigen in een plaat die het beeld bevestigd van een aardig groepje dat zeker niet verkeerd zou staan op je huwelijksfeest. Het feit dat de cd ook nog eens op een thuiscomputer gebrand lijkt te zijn onderstreept dit idee.
Bangalore Choir - CadencePrecies een jaar geleden mocht uw recensent het nieuwste album van Reece...
Baskerville - Disco Biscuits Het Haarlemse producersduo Baskerville was al bekend, voordat er echt een...