.jpg)
Want ondanks dat de band in Nederland en daarbuiten een aanzienlijke populariteit geniet en soundtracks schreef voor de beste HBO-serie ooit gemaakt (en dat is niet The Sopranos maar Six Feet Under), is Gare Du Nord in het genre waarin ze muzikaal opereren de vleesgeworden middelmatigheid. Het kabbelt werkelijk maar voort, is nergens spannend of uniek en is altijd te glad geproduceerd. Gare Du Nord is muzikale nietsigheid ten top.
En u voelt ‘m al: met Lillywhite Soul is dat niet anders. Opener ‘Fantasize The Love’ wordt redelijk uptempo ingezet, maar druipt als dikke stront je speakers uit door een vreemde combinatie van slepende blazers en de uiterst irritante (ik kan niet anders zeggen) stem van zangeres Dorona Alberti. ‘I wanna be a star on every stage in the world’, zingt ze in ‘Love will find a way’. Gek genoeg zou het advies niet zo snel luiden dat ze dan een andere band zou moeten zoeken, want zoals gezegd: Gare Du Nord doet het qua populariteit verdomd goed. Wat is het dan dat deze muziek zo onverdraaglijk maakt? Dat is het feit dat een cd van Gare Du Nord het muzikale equivalent is van een Baantjer-roman: Alles begint met een flauwe situatieschets, er worden wat halfslachtige pogingen gedaan de luisteraar op het verkeerde been te zetten (‘Perfect Day’, ‘Little Mystery’) wat vervolgens niet lukt. Dus gaat men op het gebaande paadje verder zoals je dat ook al op al je voorgaande platen deed en net als het echt spannend dreigt te worden, wordt er een eind aan gedraaid en komt alles weer op z’n pootjes terecht. Er is ongetwijfeld een publiek voor, maar wij zeggen: met Lillywhite Soul loop je je twaalf nummers lang dood te vervelen. Op naar de volgende dan maar? Vast wel.
.jpg)
Vildhjarta - Masstaden Vildhjarta komt uit Zweden, dat verklaart alvast de moeilijke naam. Het zal...
.jpg)
Di-rect - Time Will Heal Our Senses Het mocht even duren (10 jaar, 7 albums (waarvan 1 live-plaat)), maar...