.jpg)
Ondergetekende is niet bekend met het werk van Dead Man Running, maar enig speurwerk op het internet leverde op dat die band in het stoner genre opereerde. Afgaande op het geluid van deze EP zijn die invloeden nog steeds aanwezig, maar heeft de groep de koers enigszins richting postrock met psychedelische invloeden gestuurd. Volgens eigen zeggen zijn het vooral invloeden van bands als Neurosis, Kylesa, Kyuss en Pelican die het geluid van de band uit Oost-Nederland op deze EP heeft bepaald.
Op Bipolar komen in een half uur vijf nummers voorbij die heel mooi in dit donkere jaargetijde passen, maar die wel even de tijd nodig hebben om in je systeem te komen. Maar op de één of andere manier intrigeren de nummers, zodat je ze elke keer weer wilt horen. Los van het feit dat de soms wat moeizame stem van zanger Kars niet altijd even toegankelijk klinkt, ontvouwt zich een mooi werkstukje.
Opener ‘Pilgrim’ is traag en loodzwaar en Kars kermt zich als een getergde Ozzy Osbourne door het nummer. Het daaropvolgende ‘Paragon’ is een stukje meer stoner en de aparte gitaarloopjes en bijna funky stukjes geven het nummer een aparte draai. Het lange ‘Flint’ dat met vervormde stem wordt gezongen komt wat rommelig over en neigt wat richting post-hardcore. Het ultratrage ‘Stranger’ doet aan Callisto denken, wat vooral komt door het subtiele en open gitaarspel. Het door merg en been gaande gekerm van Kars doet de rest. In het afsluitende loodzware ‘Weightless’ horen we dat ook Monster Magnet de band beïnvloedt moet hebben.
Geiser heeft met Bipolar een heel aardig debuut afgeleverd dat het bij liefhebbers van stoner, psychedelica en postrock goed moet doen. Het vijftal doet in potentie niet onder voor de eerder genoemde grote namen. Met een wat betere productie kan de band nog flink groeien.
.jpg)
Hundreds - VariationsOp een moment waar het laten remixen van je nummers bijna een vereiste...
.jpg)
Sigur Rós - Inni In 2008 brengt de IJslandse postrockgroep Sigur Rós het album Með Suð Í...