Openingsnummer en eerste singel ‘Kills Me’ is meteen een van de minste nummers en het is ook onbegrijpelijk hoe dit de eerste single heeft mogen worden. Het zachte gitaarmelodietje met simpel refrein weet zeer matig te overtuigen. Zonder de prominente rol van de Anouk look a like in de videoclip was dit nummer velen gepasseerd. ‘The Way’ ligt dan weer veel beter in het gehoor. Door een origineel mondharmonica riedeltje weet dit nummer net die extra touch mee te krijgen, ook pakt Postman de beat hier perfect.
Op de derde track worden we, na een lange intro van 40 seconden, in een keer verrast door een bekend refrein. Wonder boven wonder heeft Postman, die altijd beweert niet meer geassocieerd te willen worden met Postmen, simpelweg popklassieker ‘Crisis’ in een ander jasje op deze plaat gezet. Dit is geen goed idee aangezien het je enkel doet terugverlangen naar de Postmen tijd, terwijl Postman veel beter verdient.
Maar daarna komt het album goed op gang en zijn er eigenlijk weinig zwakke punten meer te ontdekken. Geen reggae, geen hiphop, geen pop, geen blues, het is van alles niks maar toch weet het te overtuigen. Overeenkomst is het feit dat het stuk voor stuk rustige nummers zijn die in het refrein worden opgesterkt met een vrouwenstem en waar in de coupletten Postman lekker relaxt naar voren komt. Deze formule is vooral geslaagd op nummers als ‘The Rain’ en het wat snellere ‘Happy’.
Postman weet ondanks al zijn persoonlijke problemen een sterk album af te leveren. Weinig verrassingen maar gewoon een goed in het gehoor liggende, relaxte popachtige hiphop plaat. Eentje in een stijl waarvan er weinig gemaakt worden. Postman is de plaat om jezelf de regenachtige herfstdagen door te slepen.
Moke - The Long & Dangerous Sea Moke , de naam heeft zich in luttele tijd gevestigd in Nederland muziekland...
My Own Army - Throw Away the Silence Met twee demo’s op de planken brengt de Zuid Hollandse band My Own Army met...