VERSLAG: Jera On Air 2025 - Donderdag

Jera On Air 2025 - Donderdag: De regen viel, de moshpits rolden, en emo's vonden troost

Het is inmiddels traditie: Jera On Air gaat niet van start zonder minstens één buitje. En ook dit jaar kreeg het festival in Ysselsteyn weer wat regen – al bleef het donderdag gelukkig bij een vriendelijk soort miezerregen die de modder onder je schoenen nét dat vertrouwde Jera-gevoel geeft. Tel daar een prima temperatuur bij op, en de eerste festivaldag voelde als thuiskomen voor punkers, hardcore kids, metalcore-heads en de altijd dansbare ska-fans.
Festivalinfo was erbij voor een verslag, maar wie alleen plaatjes kijkt, mist de geur van nat gras, de geluidsgolven uit drie windrichtingen en het gevoel van een baslijn die je ruggengraat op z’n plek trilt.

De line-up van donderdag was typisch Jera: breed, hard, nostalgisch én een tikkeltje maf. Neem Mark Foggo, de eeuwig energieke skaveteraan, die met zijn band een feestje bouwde alsof het nog steeds 1983 is. Of Neufx, een no-nonsense coverband die NOFX eert alsof Fat Mike zelf backstage aan een lauwe pils stond te lurken.

Ondertussen werd de Raven stage de hele dag bevolkt door emo-DJ’s met even flauwe als briljante namen: Drinkin Park, My Chemical Bromance, Cry For My Valentine – meer eyeliner dan beats, maar precies de juiste dosis nostalgie voor wie ooit z’n middelbare schooltijd doorbracht met het uitleggen dat het echt geen fase was.

Een bijzonder moment was er ook bij Heaven Shall Burn, waar zanger Marcus Bischoff terugkeerde na een keelinfectie. Zijn stem klonk iets minder krachtig, maar het publiek was dankbaar. Bij de breakdowns werd ouderwets gestampt en gemoshed, precies zoals je dat verwacht bij een band die z’n politieke woede al decennialang verpakt in brute riffs en vooruit walst als een stevige bulldozer.

Een ander noemenswaardig moment vond later op de dag plaats: Jinjer, voor het eerst ooit op Jera On Air, gaf een strakke, bijna klinisch precieze show. De band uit Oekraïne balanceert op de lijn tussen brute djent-metal en technische finesse. Zangeres Tatiana Shmayluk blijft een fenomeen, met haar soepele overgang tussen dromerige zanglijnen en diepe gruntwerk. Voor Jera was het een debuut om in te lijsten – strak, gelaagd en ongenadig hard.

Nog een opvallend moment kwam van Alien Ant Farm, dat aantoonde dat één wereldhit genoeg is om een tent vol te krijgen. “Smooth Criminal” kwam uiteraard als uitsmijter en werd door het hele veld meegezongen alsof het gisteren op MTV in de clipcharts stond.

Letlive., de band die Jason Butler ooit op de kaart zette voordat Fever 333 is opgericht, bewees dat hij nog altijd letterlijk en figuurlijk alle uithoeken van de tent kan opzoeken. De show in The Hawk was een van de hoogtepunten van de dag: vol chaos, emotie én een publiek dat meedeed met nummers als Banshee en Renegade '86 alsof hun leven ervan afhing.

En dan natuurlijk: Bullet For My Valentine. De afsluiter van de dag, en een masterclass in hoe je een hele generatie emo’s in één keer weer zestien laat voelen. De band speelde een set vol klassiekers, waarbij Tears Don’t Fall luidkeels werd meegebruld alsof we ons allemaal weer op een MySpace-profiel bevonden. Het optreden was dik in orde, de pyro’s deden hun werk en Matt Tuck wist precies hoe hij de juiste snaren moest raken – muzikaal én emotioneel.

De donderdag van Jera On Air 2025 was dus geen dag van verrassingen, maar wel een dag van bevestiging. Een feest van herkenning, van rauwe energie, van bands die precies weten hoe ze een veld in beweging krijgen. Een beetje regen? Zeker. Maar vooral: veel liefde voor herrie. En dat is precies waarom we ieder jaar weer terugkomen.