VERSLAG: Jera On Air 2025 - Vrijdag

Jera On Air 2025 – Vrijdag: Van punkklassiekers tot noise-experiment, en alles daartussen

De tweede dag van Jera On Air 2025 liet zien hoe gevarieerd dit festival durft te programmeren. Waar donderdag nog nat en fris begon, was het vrijdag vol gas zomer – droog en warm, ideaal voor een volle festivaldag.

Ill Get By, de Nederlandse winnaar van de Guts & Glory Bandcontest, had de eer om het festival af te trappen in de Buzzard. En dat deden ze energiek, melodieus en met zichtbaar plezier. Waar het optreden van Crossfaith helaas gecanceld werd, vulde House of Protection – met ex-leden van Fever 333 – het gat moeiteloos op. De band is nog jong, maar klonk live als een huis: een op hol geslagen cocktail van post-hardcore met een frontman die over het podium heen vloog en liever tussen het publiek stond dan op het podium.

Verrassende bestsellers en afscheidsshows troffen elkaar: Call It Off bracht een vlotte Taylor Swift-cover, een voorbode van hun komende najaarstour vol met Taylor-nummers. Stray From The Path én For I Am King gaven hun laatste Jera-optreden, waarbij Stray From the Path zanger Andrew “Drew York” Dijorio zoals altijd een slopende performance afleverde.

Northlane liet technisch sterk werk horen, al kampte de band met wat technische strubbelingen. Ze speelden strak, maar het optreden voelde soms iets té geoefend. Dan liever het gecontroleerde geweld van Landmvrks, die twee keer verrijkt werd door gastbijdragen van Drew York op “Death” en Mat Welsh (While She Sleeps) op “A Line in the Dust”.

Vervolgens ging de programmering van klassiek naar experimenteel: Street Dogs en Booze & Glory leverden oldschool punk en oi, terwijl Doodseskader en Health het experiment opzochten – respectievelijk met een gitzwarte muur van metal, hiphop en techno, en met industriële beats en melancholische zang. De Gieter van Doodseskader toonde zich zichtbaar ontroerd; spelen op Jera was voor hem een langgekoesterde droom die uitkwam.

While She Sleeps is geen onbekende op Jera On Air en weet keer op keer het publiek volledig mee te krijgen. Met een set vol energie, krachtige riffs en indrukwekkende pyrotechniek zetten ze de temperatuur in de tent flink omhoog. Crowdsurfers, moshpits en circle pits waren het directe gevolg van hun intense performance, waarmee ze hun status als vaste waarde op het festival nog maar eens bevestigden.

En dan was er die bijzondere plek op het programma: (een deel van) de Sex Pistols, samen met Frank Carter. Het had op papier alles in zich: punkiconen die hun klassiekers kwamen brengen, met een frontman die punk ademhaalt. En ja, nummers als “Anarchy in the UK” en “God Save the Queen” blijven absolute klassiekers. Maar het optreden voelde toch als een schaduw van iets dat ooit revolutionair was. Frank Carter is charismatisch, fel, en naar mijn mening de beste persoon náást Johnny Rotten die op dat podium had kunnen staan. Maar er ontbreekt iets – het gevaar, het ongepolijste randje dat punk groot maakte. Het publiek voelde dat ook: de tent was halfvol, de energie lauw, het applaus beleefd.

Het tegenovergestelde geval was Guilt Trip. Hun oprechte, compromisloze hardcore sloeg in als een moker – rechttoe rechtaan, zonder opsmuk, met de urgentie waar punk ooit op gebouwd werd. De jonge garde koos duidelijk voor het hier en nu.

Grandson mengde rock, rap en protest, en bewees waarom Jera’s programmering zo sterk is. Het publiek dreunde mee op het nummer “Drone” en schreeuwde vol overtuiging mee met: “Free Palestine, Free Ukraine, Fuck Trump, Fuck Elon Musk.” De gevoelige protestnummers van Jordan Edward Benjamin werden gretig opgezogen door een publiek dat hongerig was naar meer dan alleen muziek.

De afsluiter van zaterdag was groots met Pendulum. Waar ze in 2011 nog een DJ-set neerzetten, stond er nu een volwaardige liveband. Bezoekers werden getrakteerd op een spectaculaire show met hits als “Watercolour” en “Tarantula”, ondersteund door indrukwekkende visuals. Pendulum was misschien al een opvallende, maar geslaagde keuze als afsluiter op een punk-/metalfestival, maar wat nog bijzonderder was, gebeurde even verderop bij de Sparrow-stage: honderden punkers die uit volle borst “Dancing Queen” van ABBA meezongen alsof het een Dropkick Murphys-anthem was — en ook dat werd met evenveel enthousiasme ontvangen.

Vrijdag was een showcase van Jera’s durf en variëteit. Een dag waarin nieuwe helden rezen, oude legendes afscheid namen, en de festivalenergie onverminderd hoog bleef.