VERSLAG: Jera On Air 2025 - Zaterdag

Zaterdag op Jera On Air 2025: Zweet, zielsroerselen en zware riffs

De laatste dag van Jera On Air 2025 begint met zweet in je ogen nog vóór de eerste band heeft gespeeld. De zon staat genadeloos hoog boven Ysselsteyn en het campingbedje van de Action heeft zijn langste tijd gehad. Waar donderdag nog met kinderlijk enthousiasme werd meegebruld met Bullet For My Valentine, voelen veel emo-millennials nu vooral hun onderrug en de kater van gisteren. Maar goed, klagen doen we thuis – nu is het eerst nog tijd voor dag drie: de warmste en misschien wel meest diverse dag van het festival.

Opvallend is de vrouwelijke vertegenwoordiging in de line-up vandaag. Eindelijk, mogen we wel zeggen. Met onder andere Vukovi, Poppy, Pvris, Karen Dio en Maria Iskariot is het podium vandaag minder een mannenbastion dan eerdere jaren. Laatstgenoemde laat direct een onuitwisbare indruk achter: Maria Iskariot is scherp, fel, poëtisch en pijnlijk eerlijk. Een band die eruitziet alsof ze je oma zou groeten in de supermarkt, maar stiekem meer punk in de vingers heeft dan driekwart van de Sex Pistols van zaterdag.

Er is sowieso veel ruimte voor emotie vandaag. Dayseeker weet een gevoelige snaar te raken bij een groot deel van het publiek, en ook Thrice bewijst waarom ze al zo lang meedraaien: strak spel, energie en zichtbaar plezier. Green Lizard speelt bijna een thuiswedstrijd in Limburg en laat horen dat ze nog altijd tot de best bewaarde rockgeheimen van Brabant behoren, zodra de eerste noten van Autumn worden ingezet is het net alsof je in de piek van de grunge periode terug bent. Deafheaven betovert met hun mix van shoegaze en black metal. Frontman George Clarke lijkt in eerste instantie angstaanjagend, maar neemt de hele tent moeiteloos mee in zijn intense performance. Poppy toont zich juist een meesteres in contrast: zoet van uiterlijk, meedogenloos op het podium – en met een sterke liveband achter zich is dat allesbehalve een gimmick.

Voor wie behoefte heeft aan een portie nostalgie zijn er ook vandaag genoeg keuzes. Evergreen Terrace blaast de tent omver met stage invasions, covers en de gretigheid van een band die weet dat ze het dak eraf kunnen spelen. Ook John Coffey bewijst opnieuw waarom ze op Jera altijd een winnende kaart zijn. In de Buzzard ontstaat een samenwerking tussen band en publiek zoals je die zelden ziet: het is wild, hard en collectief. “Broke Neck” laat uiteindelijk geen centimeter tent onberoerd. Stick To Your Guns en Terror bewijzen waarom ze vaste prik zijn op dit soort festivals – moshpits, crowdsurfers, klassiekers en een publiek dat hiervan smult en graag geeft.

Opvallende boekingen vandaag zijn Freddie Dredd en Denzel Curry. Twee rapacts tussen het punkgeweld, en hoewel dat op papier misschien vreemd lijkt, is het geen gekke zet. Freddie Dredd wordt wat lauw ontvangen, met een halfvolle tent en slechts een handjevol fans vooraan. Bij Denzel Curry is het verschil direct merkbaar: het geluid is beter, het publiek losser en de pit actiever. Het past binnen de brede horizon die Jera de laatste jaren steeds nadrukkelijker opzoekt, en het is precies waarom het festival zich onderscheidt van de massa.

Refused neemt afscheid en doet dat waardig – niet met een overdreven ceremonieel slotakkoord, maar met een show die laat zien waarom ze ooit pioniers waren. En dan is er Knocked Loose. Waar ze ooit begonnen als een underground beatdownbandje met die irritante zang, spelen ze nu met het zelfvertrouwen van een arena-act. Wall of deaths, keiharde breakdowns en een uitzinnig publiek maken dit een van de populairste acts van de dag. En misschien wel van heel Jera 2025.

Afsluiten doet Turnstile. In 2022 stonden ze als afsluiter van vrijdag in de Vulture, maar vandaag mogen ze het festival écht dichtgooien. Het is dromerig, hard, muzikaal en bezwerend. Geen franje – alleen een band die boven zichzelf uitstijgt. Turnstile voelt als het logische slotakkoord van een festival dat zich opnieuw bewezen heeft.

Aan het einde van drie dagen beuken, zweten, zingen en slapen-op-helling-luchtbedden blijft er één conclusie overeind staan: Jera On Air is simpelweg een van de beste festivals van Nederland. Niet omdat het de grootste is, of het duurste, of omdat er honderd headliners staan — maar juist omdat het dat allemaal niet is. Het is kleinschalig zonder klein te voelen, vol diversiteit zonder zijn roots te verloochenen. De line-up is stevig verankerd in punk, hardcore en metal, maar durft ook uit te waaieren naar shoegaze, rap, wave en experimentele pop – zonder dat het voelt als een identiteitscrisis.

Het eten? Daar kunnen veel festivals nog iets van leren. Roti, nacho's, goede friet (géén patat), een overdaad aan verrassend smakelijk vegan voer, een heuse Indische toko én een biergarten waar je tussen de moshpits door even kunt bijkomen met een écht glas in je hand.

Maar de ware kracht van Jera zit niet in de muziek of het eten, maar in de mensen. In de vrijwilligers die dit festival volledig draaiende houden – van het tappen van bier tot het vangen van crowdsurfers en het opruimen van alle zooi in de brandende zon. Geen geoliede commerciële machine, maar een festival dat nog barst van liefde, inzet en DIY-mentaliteit. En precies dát voel je overal. Tot volgend jaar, Jera.