VERSLAG: Crossing Border 2009

Festivaldag drie: zaterdag 21 november 2009

Rennen naar Mumford & Sons in Union, door naar Paradise. De band is namelijk gepromoveerd naar een veel grote zaal. Singer-songwriter Anni Rossi zou hier eigenlijk spelen, maar de Amerikaanse zei helaas af. De presentator controleert of er nog fans van haar in de zaal staan, maar niemand reageert. Gelukkig kan de Engelse Marcus Mumford met zijn band op meer reactie rekenen. Het staat propvol en ook de bandleden zien het dringende publiek buiten de zaal. ‘Wanneer iedereen een stap naar het podium doet, dan kunnen ook de achterste bezoekers de zaal in.’ Iedereen doet een stap naar voren, maar de achterste menigte wordt alsnog tegengehouden door de security. ‘Ik wil geen problemen met de Nederlandse security, dus meer kan ik helaas niet voor jullie doen.’ De band heeft niet erg veel nummers om te spelen en vult de tijd met gezellig gepraat. Dit om vervolgens ‘zullen we weer een nummers gaan spelen’ te vragen aan de bezoekers. Of het nummers zijn of spontane gesprekken, de band weet zeker te overtuigen.

De heren en dame van Sleepy Sun staan regelmatig verstopt in een kleine concertzaal, maar mogen vandaag de grote Buchanan-zaal betreden. Ook dit blijkt geen probleem voor de energieke zangeres Rachel Williams. Ze is het nieuwste lid van de Sleepy Sun-familie, maar is zeker een aanwinst. De psychedelische rockband is geen moment vervelend en is een van de energiekste bands geprogrammeerd op Crossing Border. En hoewel hun optreden vandaag niet exclusief is te noemen, trekken ze erg veel bezoekers. Ook bij de merchandise-tafel is het dringen na afloop, waar de frontvrouw zelf achter de kassa zit. Schattig.

Ironisch is dat het Crossing Border-programmaboekje vertelt dat WOOT geïnspireerd is door Patrick Watson. Dit terwijl het trio gelijktijdig met de singer-songwriter staat geprogrammeerd, wat een gemene streek van de organisatie. Gelukkig heeft het festival het al goed gemaakt, volgend jaar gaat Crossing Border met zes Haagse bands naar SXSW en ook WOOT stapt in het vliegtuig. Wie vandaag de enthousiaste rockband heeft zien spelen, snapt heel goed waarom de keuze op hun is gevallen.

Helaas wordt het literaire-onderdeel van het festival vooral geforceerd opgedrongen. Voor elke headliner staat simpelweg een poëet gepland. Wat soms leuker uitpakt dan verwacht, zo ook bij Stijn Vranken. De Vlaming heeft met zijn droge verhalen de lachers op zijn. Hij verteld vooral graag over zijn omgang met vrouwen, die hem vaak niet begrijpen. Arme Stijn. Gelukkig kan hij vandaag op veel applaus rekenen, ook van de vrouwen.

De heren en dame van The Decemberists weten zichzelf niet erg goed te verkopen. In het programmaboekje staat namelijk dat zanger/gitarist Colin Meloy liever geen optredens geeft. Het blijkt inderdaad dat hij geen podiumbeest is. Dit terwijl de Amerikanen een erg mooi en net optredens geven, die begint met wat kleine geluidsproblemen, maar steeds losser raakt. De indie-popband is momenteel aan het touren rond hun The Hazards Of Love en Nederland krijgt het theatrale verhaal volledig opgevoerd. Dit als unicum, want na vandaag zullen ze dit niet meer spelen. Opvallend is dat het relatief rustig is tijdens het optreden en dat veel mensen toch headliner Monsters of Folk hebben verkozen. De supergroep met Bright Eyes en My Morning Jacket-leden geeft een erg lange en uitgebreide setlist. Alle publieksfavorieten komen voorbij, maar zoals verwacht komen ook de nummers van de individuele projecten langs. Het blijkt een terechte headliner, tevens omdat het een van de weinig exclusieve acts is op Crossing Border. Veel is namelijk herhaling of staat al regelmatig geprogrammeerd in Nederlandse zalen.

Na een leuke uitverkochte editie van Crossing Border, houdt het succes nog even aan. Het festival gaat namelijk naar België en Amerika, maar zal in 2010 ook een nieuw festival gaan organiseren; Walk The Line. Een showcasefestival dat zich afspeelt op en om de Grote Markt in Den Haag.