VERSLAG: Bospop 2005

Bospop 2005 verslag - deel 2

Was de eerste helft van het Weertse BOSPOP met Uriah Heep, Marillion, Steve Lukather, Roger Hodson en competente afsluiter Joe Cocker vooral een stap terug in de tijd, dag twéé dient bijna in z'n geheel als aanloop naar het optreden van Iron Maiden.
Bij opener Action in DC lijkt het met nummers als Thunderstruck en For Those About To Rock nog even een andere kant op te gaan, maar powermetalband Dragon Force laat duidelijk horen waar de mosterd gehaald is. Drummer Dave Mackintosh is een stuk drukker met zijn bassdrums dan Nicko McBrain, het speeltempo ligt behoorlijk wat hoger en de eenvoudige backdrop steekt wat sober af tegen het spetterende gitaargeweld van Herman Li en Sam Totman. Zanger ZP Theart bespeelt de voorste rijen van het publiek echter net als collega Dickinson en ongeacht de verschillende nationaliteiten van de bandleden, is ook de thuisbasis van deze groep Engeland. Er is zelfs een nummer dat de titel Revelations draagt!

Dachten we vervolgens dat we met drie gitaristen bij Iron Maiden het maximum wel bereikt zouden hebben, de heren (en dames) van White Cowbell Oklahoma draaien hun hand niet om voor een snaartje meer of minder. We tellen vijf gitaren - waarvan één met dubbele hals - en dan kunnen we er nog best een over het hoofd hebben gezien. Tussen al dat gitaargeweld door horen we trouwens ruige southern rock met een garagesound en zien we schaars geklede vrouwen, een reusachtige dildo en een slijptol die voor een aanhoudende vonkenregen zorgt.

Vuurwerk is er ook bij In Extremo en Mastodon, zij het in muzikale vorm. De eerste band combineert klassieke metal met Rammstein-achtig gedram en Middeleeuwse klanken en maakt hierdoor niet alleen indruk met een podiumbrede afbeelding van de hoes van het onlangs verschenen album Mein Rasend Herz. Mastodon, inmiddels een vaste waarde op Nederlandse rock- en metalfestivals, doet wat we al eerder ervaren hebben: indruk maken. Hoewel het geluid in de tent wat hard is en drummer Brann Dailor vaak net iets te snel speelt, horen we hoe gitaristen Bill Kelliher en Brent Hinds een eigen draai geven aan wat Gers, Smith en Murray later op de dag ten gehore brengen.

Masterplan doet daarna precies wat de vorige band van Uli Kusch en Roland Grapow ook deed. En dat Helloween openlijk afkeek bij - opnieuw - Iron Maiden, mag als bekend worden beschouwd. Overkill en My Dying Bride tappen eveneens uit een ruim twintig jaar eerder aangeslagen vaatje, maar geven het elk een eigen naam. Het New Yorkse gezelschap Overkill noemt 't al die tijd al thrashmetal en maakt met een fikse brok speelplezier duidelijk waarom zelfs het recente vertrek van drummer Tim Mallare niet het einde van de band heeft betekend. My Dying Bride doet aan tragiek, somberheid en geweeklaag en gaat gebukt onder de zware noemer doom. Blij zijn we dat zanger Aaron Stainthorpe zijn grunt hervonden heeft. Interessant is ook dat aan het Bospop-publiek bekend wordt gemaakt wat er zo ongeveer op de 3-cd boxset Anti-Diluvian Chronicles staat. Groot is trouwens het contrast tussen de muziek en het prachtige zomerweer (strakblauwe lucht, geen druppel regen en volop hitte).

Het weer past beter bij de jubel-gothic van Within Temptation (dat zijn bekende verhaal vertelt), de onvervalste rock & roll van Y&T en de geladen progrock van Porcupine Tree. Maar de ware reden waarom de weergoden de hele dag zo gunstig gestemd zijn, schuilt zonder twijfel in het feit dat om kwart over tien precies 1,5 uur lang Iron Maiden van start gaat. Speciaal voor de gelegenheid (en omdat de band vijfentwintig jaar bestaat) kondigt Dickinson na Murders In The Rue Morgue aan dat er alleen materiaal zal worden gespeeld van de eerste vier albums (Iron Maiden, Killers, The Number Of The Beast en Piece Of Mind). Het publiek smult en voor iedereen die het nog niet wist wordt in één klap duidelijk waarom het op Bospop-zondag zo enorm druk is en er zó ontzettend veel T-shirts met Eddie-opdruk gedragen worden.

De in z'n geheel meegezongen hitreeks bestaat uit onder meer Prowler, The Trooper, Run To The Hills, Phantom Of The Opera en Running Free. Iron Maiden is in topvorm en doet na al die jaren opnieuw verbazen. Niet alleen vanwege feilloos spel en een jonge honden-mentaliteit. Indrukwekkend is vooral ook de podiumaankleding bestaande uit wisselende backdrops (met artwork dat steeds is afgestemd op het gespeelde nummer), reusachtige Eddies in verschillende gedaantes, vuurwerk en een gigantische lichtbak die tijdens de refreintjes van The Number Of The Beast een fel knipperend 666 laat zien. Vanzelfsprekend dat aan Bruce Dickinson's herhaaldelijk verzoek ('Scream for me Bospop!') massaal gehoor wordt gegeven.