VERSLAG: Groezrock 2010

Dag 2, deel 2

Mariachi El Bronx was al een vreemde eend, The Agglorites zouden dat, met hun reggae-punk en releases op Hellcat minder moeten zijn. Toch komt de zonnige punk met orgeltje niet echt over. Het publiek wil harder.

En dat hardere krijgen ze ook niet van Lit. De poseurs en Pamela Anderson bestijgers (de clip van Miserable) storten een goed geregisseerde show uit over het publiek (op hetzelfde moment springen, op een goed moment met water spugen), maar de muziek blijft ver achter op de podiumpresentatie. In essentie is Lit een garagepunkbandje die in de garage had moeten blijven.

Nee, dan Rise and Fall! De band mag een propvolle Etnies stage verwelkomen. Het contrast met wat er op de Main Stage gebeurt, kan niet groter. Rise and Fall predikt zonder poses en statements de naderende Apocalyps. Het publiek is een trouwe volger, en stort zich vol overgave in het verderf dat Rise and Fall schept. Kwader, maar tegelijkertijd ook brozer, komt de hardcore zelden. Dit nadert de perfectie. Niet voor niets heeft een gitarist van Bad Religion later die avond een T-shirt van de Belgen aan op het podium.

Sum 41 heeft daarna op het podium twee intro’s nodig om het publiek weer bij de les te krijgen. Allereerst TNT van AC/DC en daarna de Carmina Burana. Het is wachten op de tijd dat bands beginnen met een kwartier intro, een kwartier spelen en weer een kwartier een outro hebben, en daartussen in reclame. Die tijd voor de twee intro’s hadden ze dan beter kunnen gebruiken om het pof uit de oren van de geluidsman te pulken, want de eerste nummers verzanden in een dof geluid. Sum 41 weet de volgepakte Main Stage tent wel bij de les te houden, met energieke, onderhoudende en goed in elkaar stekende punk met wat extraatjes. Zo speelt de gitarist van H2O nog een nummer mee, en spelen ze covers van Master of Puppets en paint it Black. De palen in de tent, en de fotopit vooraan, puilen niet voor niets uit met publiek die meer willen zien dan een glimp.

Waar de tent bij Sum 41 uitpuilt, is het bij de Nederlanders van Born From Pain rustiger. Dit is bozemannen hardcore zoals die midden jaren negentig werd gemaakt. Born From Pain weigert ook maar elke concessie te doen om hipper te worden. En dat siert ze. Helaas halen de wat moralistische preken van zanger Rob Franssen de vaart uit de show. Een nummer als The New Hate staat ook zonder die preken als een huis.

The Bronx mag dan ook nog in hun originele vorm aantreden. The Bronx zelf hebben al twee jaar lang geen nieuw album uitgebracht, maar de tent staat vanaf de eerste tonen op zijn kop. Matt Caughthran is een frontman die zijn publiek als een choreograaf aanwijzingen geeft waar ze moeten pogoën. Om uiteindelijk zelf doodleuk mee te doen. Daarnaast is hij gezegend met een stem waar een speenvarken jaloers op zou worden. The Bronx kunnen wel eens uitgroeien tot festival-lievelingetje.

Het verschil met de afstandelijke show van AFI kan niet groter. Soms komt er nog wat oud werk voorbij, maar de band maakt geen U-turn op de gothic-weg die ze met Sing the Sorrow zijn ingeslagen. De witte schoenen en wit jasje steekt ook wel erg af met de rest van het festival. Daarnaast zijn de verhogingen vooraan het podium gewoon erg fout.

Parkway Drive tekent daarna voor een nieuw hoogtepunt. Al eerder hadden ze getekend voor de meest ludieke actie wat betreft de vulkaan. Nog snel voordat ze naar Europa gingen, heeft de Australische band t-shirts laten drukken met de tekst “Fuck the volcano 2010.” En al zou er een vulkaan naast het podium uitbarsten; het publiek zou het toch niet doorhebben. De metalige bak hardcore (zowel in stijl, als in geluid in de tent) is oorverdovend, maar heel goed. En ook hier is de circlepit-aanvraag (die bijna elke band op het podium hanteert) niet van de lucht.

Er gingen toch heel wat wenkbrauwen in een frons toen werd aangekondigd dat Zoli van Ignite de nieuwe zanger werd van Pennywise. Zoli zingt netjes zijn partijen, en Pennywise speelt lekker strak. Maar er blijft toch ergens een vreemd smaakje hangen. Als een frikandel speciaal met ketchup in plaats van curry. Het afsluitende Bro Hymn, waarbij het podium weer volstroomt, klinkt dan ook meer als een verplicht nummertje, dan de bezieling die het voorheen had.

Bezieling wel bij H2O, waar het concert vroegtijdig wordt afgebroken, omdat er bijna meer publiek op het podium is geklommen, dan dat ervoor staan. Dit roept dan juist weer wel die herinnering aan Lowlands 1997 op, toen Pennywise na twintig minuten hun optreden moest stilleggen doordat er teveel mensen op het podium klommen.

Geen spontane punk-acties meer bij Bad Religion. Bijna verontschuldigend zegt Greg Graffin dat hij vroeger ook in de pit stond. En ook wordt er regelmatig aan hun 30 jarig jubileum gerefereerd. En wanneer de band teruggaat naar nummers van hun eerste albums, wordt er nog even plagerig gezegd ”when we were still punk”. De band schotelt Groezrock zodoende een dwarsdoorsnede van hun oeuvre voor die geen mens zal verrassen en iedereen slikt als zoete koek. Precies zoals Bad Religion het al jaren doet, en hopelijk ook nog lang zal blijven doen. Want in een line-up vol boze zangers, is Greg Graffin een verademing met zijn intelligentie.

Groezrock heeft met deze editie bewezen de vinger niet alleen ferm op de hardcorepols heeft, maar ook verder durft te kijken naar crowdpleasers. Soms valt dit positief uit (Sum 41), en soms ook negatief (Lit). Maar wat Groezrock wel heeft bewezen, is dat het zich niet uit het veld laat slaan door een vulkaan. En daarom had de vulkaan eigenlijk op de festival T-shirts moeten staan.