VERSLAG: Rockin' Park

Rockin' Park deel 2

Omdat we – zoals velen – voornamelijk voor Pearl Jam komen, besluiten we Stereophonics en Vampire Weekend over te slaan en in het vak voor het hoofdpodium te blijven. Daar speelt om zeven uur namelijk Ben Harper & the Relentless7. Voor veel mensen wellicht een vreemde eend in de lineup. De singer-songwriter uit Californië treedt op over de hele wereld en is een artiest in hart en nieren. Bovendien is hij goede maatjes met Pearl Jam frontman Eddie Vedder. De Pearl Jam-fans staan dan ook al massaal in het voorste vak van de prachtige muziek van Ben Harper te genieten, wetende dat de kans heel erg groot is dat Vedder een nummertje mee komt zingen. Harper speelt de eerste helft van de set zittend met een slide-gitaar op zijn schoot, maar verruilt de stoel en gitaar later voor een akoestische. Als om kwart voor acht wordt aangekondigd dat ‘een vriend’ mee komt doen veert het publiek op. Eddie Vedder verschijnt onder luid gejuich en samen doen ze een fantastische uitvoering van ‘Under Pressure’ – oorspronkelijk van Queen en David Bowie. De stemmen van Harper en Vedder passen erg goed bij elkaar, dat blijkt ook nu weer.

Toen de eerste berichten over het optreden van Pearl Jam op Rockin’ Park 2010 in het nieuws verschenen, werd daar vermeld dat de band een volle set zou spelen. Een goede reden om kaarten voor het festival te kopen, ondanks dat de rest van de lineup nog niet bekend was. De band opent met ‘Do the Evolution’, een pittig nummer van het album Yield, dat in 1998 verscheen. Daarmee is de toon meteen gezet, de uptempo liedjes beslaan het grootste deel van de set, zoals ‘Got Some’, ‘The Fixer’ en ‘Life Wasted’. Uiteraard speelt Pearl Jam ook een paar klassiekers, zoals ‘Jeremy’, ‘Daughter’, ‘Evenflow’, ‘Dissident’ en ‘Given To Fly’. ‘Just Breathe’ wordt massaal meegezongen en ook bij ‘Betterman’ worden veel stembanden flink opgerekt. De band is enthousiast, maakt veel contact met het publiek en Vedder is flink op dreef. Hij laat zich meerdere malen op alle hoeken van het podium zien en doet nog een rondje voor het publiek langs en door het middenpad om zijn fans van dichtbij te bekijken en wat handjes te schudden.

Met het drama van Roskilde op 30 juni 2000 waarbij tijdens het optreden van Pearl Jam negen festivalgangers overleden in het gedrang in het geheugen gegrift, is de band extra alert op de veiligheid van het publiek. Vedder roept op om goed op je buren te passen en bedankt iedereen later voor de vriendelijke sfeer. Na een uur spelen verdwijnt de band van het podium, om even later terug te keren. Ze staan tot half 11 op het programma, dus niemand verwacht dat ze echt al ophouden. Een paar nummers later loopt Vedder naar de bandleden voor spoedoverleg en is zichtbaar geïrriteerd. Als ze daaropvolgend de Neil Young cover ‘Rockin’ in the Free World’ inzetten, is het voor de fans duidelijk; dit is het laatste nummer van vanavond. Het wordt een knaller, de band en het publiek gaat uit zijn dak. Een heerlijke afsluiter! Als de band het publiek bedankt en het podium verlaat, wordt er gejoeld, geklapt en gefloten, maar ze komen niet terug. Veel mensen kijken verbaasd en boos, waar is die volwaardige show gebleven? Pearl Jam speelt altijd minimaal twee uur, ook op festivals, en hoewel ze voor anderhalf uur op het programma stonden werd overal aangegeven dat het festival om elf uur afgelopen zal zijn. Ruimte dus om een half uur langer door te spelen. Blijkbaar zit er in het strakke regime van de organisatie geen rek en moet Pearl Jam stoppen. Dat verklaart ook het boze gezicht van Eddie Vedder vlak voor het laatste nummer. Fans zijn teleurgesteld, de band ontevreden. Een gemiste kans voor de organisatie. Dit jaar geen ‘Alive’, dé hit uit 1992 die Pearl Jam wereldwijd op de kaart zette, maar wel een uitstekend optreden met een afwisselende setlist en een goede sfeer. Met een dubbel gevoel verlaten we uiteindelijk het festivalterrein.