VERSLAG: Reflections Fest 2006

Reflections Fest

Reflections Records is in 2006 alweer 10 jaar geworden. Dit wordt gevierd met heel wat festivals. In de Metropool in Hengelo vindt de eerste editie plaats.

Te laat arriveerden we, maar werden warm onthaald door Modern Life Is War. Door deze band nu al twee keer gezien te hebben, dacht ik dat de magie er wel een beetje vanaf zou zijn. Hun optredens zijn altijd zeer intens en zorgen altijd voor een machtige publieksreactie. Met hun nieuwe album "Witness" zijn ze ook wat meer mid-temo gaan spelen, maar dat brengt hun donkere, passievolle, krachtige sound niet in gevaar. Dit bewijzen ze ook meteen zodra ze The Outsiders inzetten als openingsnummer. "So what the fuck are you going to kid?" wordt luidskeels door het publiek meegezongen en vanaf dat moment klikt het tussen band en publiek. Zoals de afgelopen keren slaat de vonk weer over. Je merkt wel wanneer de band de oude nummers inzet, dat het aantal stagedivers en pile-ons extreem toeneemt, maar dat is ook omdat My Love My Way een wat meer hardcore feeling heeft dan de nieuwe plaat. Met Deadramones laat MLIW wel zien dat ze ook nog hun oude knallende sound nog steeds bezitten en ligt het meezing gehalte weer erg hoog. Jammer voor de moshers in het publiek, want het is bomvol daar in de zaal. Daarbovenop is de band iets waar je meer van moet genieten, meezingen en stagediven en niet echt standaard mosh/beatdown hardcore. Ze blijven verbazen, die jongens van Modern Life Is War. Wordt alsjeblieft ook fan van deze band, want deze gasten verdienen alle aandacht binnen en buiten de scene om.

Na een biertje te drinken, hoor ik Rise And Fall de eerste noten aanslaan. Ik ben wel benieuwd naar deze band, omdat er veel lovende kritiek is over de live prestatie van deze Belgen. En meteen word ik geconfronteerd met een gewelddadig gezicht. Langs mij wordt iemand weggedragen met een ontzettende hoofdwond, het bloed ligt overal op de vloer. En dan kijk ik naar de dansvloer tijdens R&F, en zie ik dat het er erg hard aan toe gaat. Met de vicieuze klanken van bands als Cursed en The Hope Conspiracy laten ze het uitverkochte Metropool schudden. De nummers van hun nieuwe CD "Into Oblivion" klinken erg overtuigend en krachtig en het publiek weet dit zeer te beamen. Na de set van 25 minuten is het bij de merchtafel van R&F in ieder geval goed druk. Reflections heeft deze band zeker niet misplaatst in het tijdschema.

En dan is het tijd voor Terror. Een band die sinds het uiteengaan van Buried Alive actief bezig is met hun vlammende oldschool hardcore die wat meer agressie biedt dan de meeste bands in dit genre. Na hun debuut Lowest Of The Low, zijn ze non stop aan het touren geweest om hun naam te vestigen in de hardcore scene. Na tours met Sick Of It All, Hatebreed en andere grote namen, zijn ze zelf de headliner van een Europese tour met o.a Blacklisted en Donnybrook. En een headliner dat ze zijn. Een ijzersterke opening met Better Of Without You van hun debuutplaat. Terror loopt al een tijdje mee in de scene, ook hebben ze al genoeg tours gehad hier door Europa, veel mensen kennen het oude en nieuwe werk door en door. Luidkeelse singalongs en bij Terror is er tot tegenstelling van MLIW, een ontzettende harde en grote moshpit. Maar wat verwacht je bij een band van zo'n kaliber? Scott Vogel bewijst hier in Hengelo ook maar nog eens dat hij een grootse frontman is en geeft een paar speeches waarom hij zoveel van zijn scene houdt en dat hij er gruwelijk dankbaar is er een deel van uit te maken, dat hij iets kan teruggeven aan de kleine scene waar hij zo van houdt. Een oprechte vent met zijn boodschap die iedereen wel kan begrijpen. Terror laat weer eens een verpletterende indruk achter en een dansvloer vol met bloed en zweet. Dat ze snel weer mogen terugkomen met een nieuwe album!