VERSLAG: Roadburn 2011

Festivalinfo was aanwezig op Roadburn Festival 2011 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 51 foto's.

VERSLAG: Jelle Agema  

123

Dag 1

Elk jaar komen er in april vanuit alle hoeken en gaten van de wereld mensen naar Tilburg toe met maar een doel: opgaan in de allesverzengende riff. Dat ene stukje gitaargeluid die de woestijnwind door de zalen van 013 (en sinds vorig jaar ook het Miditheater) jaagt. Ook dit jaar is het Roadburn festival er weer in geslaagd om niemand zonder dorst het festival te laten verlaten. Dorst naar meer.

Op donderdag trapt het festival af met het psychedelische Quest for Fire in de kleinste zaal van 013, tegenwoordig Stage01, maar op Roadburn wordt die gewoon nog Bat Cave genoemd. De stonerrock met een vleugje psychedelica en hier en daar zelfs wat shoegaze invloeden valt in de smaak bij het publiek. De Bat Cave staat ongezond vol te genieten van het Canadese trio. Iets dat vandaag, en zeker dit weekend wel vaker zal gebeuren. Het genieten, maar zeker ook het overvol zijn van de kleine zaal.

Zoroaster is een archetypische Roadburnband. Stonerrock op zijn onverzoenlijkst met een licht psychedelische schwung. Als een tornado van vuur en zand schuurt dit 4-tal de oorschelpen van de aanwezigen alvast goed op voor de komende uren. Tegelijkertijd bevat deze woestijnstorm genoeg hallucinatiebevorderende bestanddelen om het de riffreizigers in de zaal niet te ongemakkelijk te maken.

De Engelse hooligan look-a-likes van Winterfylleth laten horen, maar vooral zien dat het nog niet zo gemakkelijk is om black metal op een goede manier live te presenteren. De statische podiumpresentatie van de vier opgeschoren en fysiek opgepompte heren wordt na enkele nummers door het publiek afgestraft. Velen verlaten na enkele nummers de Green Room. Wat jammer is want na een stroef begin wordt de tweede helft van het optreden langzaamaan beter. Het geluid wordt uitgebalanceerder, wat niet onhandig is bij een band die het van unisono melodielijnen moet hebben en de band straalt meer vertrouwen uit naarmate de set vordert. De aanhouder wint.

Dat een alternatieve country/folkartiest als David Eugene Edwards, met zijn Wovenhand op dit festival staat deed menigeen van te voren zijn of haar wenkbrauwen fronsen. De ingetogen akoestische muziek en de orthodox christelijke teksten maken van Wovenhand een vreemde eend in de bijt op een festival waar de duistere andere kant van het spirituele spectrum vaak als inspiratiebron voor artiesten geldt. Dat Roadburn zulke artistieke risico's neemt wordt door velen geroemd. En ook de vervaarlijk uitziende metalheads laten zich niet kennen en dompelen zich massaal onder in de zwartgallige declamaties van Edwards, ondanks dat bands als Naam, Blood Farmers en Blood Ceremony op hetzelfde ogenblik in de andere zalen spelen.
Edwards weet het publiek goed te bespelen door tussen de nummers in kreten uit te slaan en zeer overdreven haantjesgedrag tentoon te spreiden. Hij daagt het publiek uit tijdens de inleiding van nummers met handgebaren en als hij tussen gitaar en banjo wisselt loopt hij met gespeeld machismo voor het publiek langs Edwards' bezeten podiumpresentatie levert ook na het optreden voer voor gesprek. Was het een vorm van religieuze uiting, was hij zenuwachtig, nam hij 'de rockartiest' op de hak, of was hij onder invloed van geestverruimende middelen? Een ding is zeker: als Roadburn de hoogmis van de riff is, dan is Edwards zijn charismatische voorganger.

De zanger van Today is the Day is minstens zo bezeten als Edwards. Bezeten door haat spuwt hij met twee compagnons zijn gal. Ongestructureerd maar puur vliegt de band continu uit de bocht. Deze hartstocht wordt door een handvol die-hard fans versterkt waardoor Today is the Day na enkele nummers voor een kolkende Green Room staat.

Verdord, verschraald en koud. Dat is het geluid van Godflesh. Industriële computerdrums, dreunende baslijnen en een snijdende gitaar ondersteunen de boze schreeuw van Justin Broadrick. En de manier waarop dit het best tot zijn recht komt is luid. Heel luid. Ik weet tijdens het concert niet wat er overstuurd: de basversterker, de speakersvan de zaal of het signaal in mijn hoofd. Na enkele nummers van Streetcleaner, welke ze volledig spelen, hebben ze de grote zaal overweldigd.

Aan het eind van deze eerste woestijndag biedt het programma toch een oase. De primitieve klanken van Wardruna laten de oververhitte luisteraars via auditieve regressietherapie in koudere oorden terechtkomen. Beter dan op Incubate 2009 in het natuurtheater 's nachts wordt het niet, maar oh oh oh wat kom dit optreden daar dichtbij. De band is beter geworden, en de samenzang is breder uitgewerkt, waardoor de nadruk minder op de exotische instrumenten ligt. Een goede afsluiter van een sterke eerste festivaldag.

123

FOTOGRAFIE: Erik Luyten  

12345
Quest for Fire foto Roadburn 2011 Wovenhand foto Roadburn 2011 Wovenhand foto Roadburn 2011 Wovenhand foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Ghost foto Roadburn 2011 Godflesh foto Roadburn 2011 Pentagram (USA) foto Roadburn 2011
 
12345
 
festival logo

GROEZROCK 2011In het Belgische Meerhout was tijdens het Paasweekend groot feest, Groezrock...

festival logo

3FM AWARDS 2011 Donderdag 14 april was het electionday. In de Gashouder in Amsterdam werden...