VERSLAG: London Calling 2011 #1

London Calling #1 - 1

Heeft London Calling – onder deze naam- nog bestaansrecht? Dat vraag je je af als je de line-up van deze eerste editie van 2011 bekijkt. De hotste bands op het affiche van vanavond, zoals Ariel Pink, Foster The People, Braids en Holy Ghost! komen allemaal niet uit het Verenigd Koninkrijk. Sterker nog: The View is het enige ‘ongecompliceerde springbandje’ waar London Calling al die jaren zo bekend om stond.

De eerste band van de avond is wél Brits. Wolf People timmert sinds dit jaar in ons landje stevig aan de weg (Eurosonic, Klub Radar, Roadburn, Merleyn) maar heeft vandaag de pech dat ze op een onlogisch tijdstip geprogrammeerd staan. Hun psychedelische rock met folkinvloeden zou ’s avonds rond een uur of elf, als de alcohol in begint te slaan en het publiek wat losser is, beter vallen dan nu. Want hoewel de band zich op opzwepende wijze door de set heen soleert en grooved, blijft het publiek stokstijf staan en is het applaus magertjes. De jas moet nog worden opgehangen en het eerste biertje worden gehaald. Maar goed, we zijn begonnen.

Alhoewel, begonnen? Nadat Wolf People is afgelopen en de grote zaal van Paradiso nog maar langzaam vol druppelt, is Braids nog uitgebreid aan het soundchecken. De band stond eerder vandaag in de file, waardoor ze slechts een kwartiertje voor speeltijd binnen kwamen. En zo loopt London Calling, zoals wel gebruikelijk is op het festival, al vroeg op de avond tegen een vertraging van een kwartier op. Hierdoor is Braids genoodzaakt om hun set in de korten naar een half uur. Dat is jammer, want hierdoor moeten tracks van het sterke debuut ‘Native Speaker’ van de setlist worden geschrapt. Gelukkig blijft er genoeg moois over, zoals ‘Plath Heart’ en hun bekendste nummer, ‘Lemonade’. Het was een gewaagde keuze om deze relatief experimentele dreampop in de grote zaal te programmeren, maar de band kan het aan. Hopelijk komen ze binnenkort nog eens terug voor een wat langer optreden.

In de bovenzaal is het inmiddels dringen geblazen voor Cat’s Eyes. The Horrors zanger Faris Badwan heeft zijn eigen band een jaartje in de ijskast gezet om samen met zijn vriendin Rachel Zeffira als Cat’s Eyes muziek uit te brengen en te touren. Wat meteen opvalt is dat het geluid live (bewust?) stukken donkerder en meer shoegaze is. Het zou best kunnen dat dit expres is, want Cat’s Eyes gaat duidelijk voor een professionele liveshow, die ze in alles consequent doorvoeren. De bandleden zijn allemaal gekleed in het zwart en de lichtshow is indrukwekkend: bijna al het licht op het podium komt van een diaprojector die intrigerende beelden projecteert. Elk nummer heeft eigen, speciale visuals, waarbij de lichtman van The Horrors die van Paradiso tot in detail vertelt hoe hij het licht wil hebben. De show an sich maakt dus indruk, maar muzikaal gezien is het nog niet geweldig. Alleen afsluiter Sunshine Girls (een nooit afgerond Horrors b-kantje) stijgt boven de rest uit.

Van het donkere Cat’s Eyes kan het contrast bijna niet groter zijn met het zonnige Miami Horror. De band tapt zonder enige vorm van schaamte uit het kitscherige synthpop/electrodisco vaatje zoals bijvoorbeeld ook Chromeo dat doet. Het kwartet stond gister al in de kleine zaal van Paradiso tijdens Indiestad, en is op London Calling om onduidelijke reden ‘special guest’. Het is raar dat deze danceband al zo vroeg geprogrammeerd staat: om 23:00 was het een kwestie van inkoppen geweest. Nu is Paradiso nog te afwachtend. De eerste rijen voor het podium blijven zelfs leeg. Miami Horror heeft een handvol goede singles, zoals Sometimes, maar na een tijdje gaat de boel wel erg op elkaar lijken. Dan is drie kwartier heel lang, zeker als je daar de aanstellerige rockposes van de zanger bij cadeau krijgt. Onder de maat en flinterdun.

De band die daarna in de grote zaal staat is er niet een die voor het grote publiek tot de verbeelding zal spreken. Ariel Pink (samen met zijn band Haunted Grafitti) mag namelijk maar liefst een uur lang zijn experimentele, weirde progpop de zaal inslingeren. Het optreden begint nogal flets. Ariel Pink is een excentriek persoon, maar gedraagt zich vandaag opvallend rustig. Bij ‘Bright Lit Blue Skies’ van Before Today begint het een beetje losser te komen: zodra het publiek het nummer herkent stijgt er licht gejuich op en op de voorste rijen wordt voorzichtig meegezongen. Toch is Ariel Pink waarschijnlijk te moeilijk voor dit tijdstip, in deze zaal, voor dit publiek. De zaal loopt langzaam maar zeker leeg en in de hal, rookruimte en op de trap (een graadmeter voor London Calling) is het druk en wordt er door het grootste gedeelte van het publiek hoorbaar uitgekeken naar het ongecompliceerde The View.

Maar nog voordat The View de kabels in de Grote Zaal goed en wel ingeplugd heeft, wordt de avond in de kleine zaal gered. Foster The People is voor de eerste keer in ons land en doet vandaag alles goed. Bij het eerste nummer ‘Warrant’ zit het al geramd. Geweldige opbouw, en zo’n catchy refrein dat je het de tweede keer dat het langskomt al mee kan zingen. De muziek lijkt ergens een beetje op Passion Pit, vol met geweldige hooks en catchy maniertjes maar precies glad genoeg om zo op Pinkpop te kunnen. Halverwege het tweede nummer ‘Miss You’ zit een sterk percussiemoment, een kaart die Foster the People tijdens vrijwel elk nummer trekt. Maar als het werkt kom je er mee weg. Wanneer als derde ‘Houdini’ gespeeld wordt en het publiek tijdens het intro uit zichzelf meeklapt, weet je dat het goed zit. Na ‘Helena Beat’, de derde weergaloze hit van de set, wordt afsluiter Pumped Up Kicks (dat al op Kink werd gedraaid en de dag van het optreden op 3FM naar de High Rotation lijst ging) woord voor woord door het publiek meegezongen. De band staat er zelf van te kijken. Alles klopt. Feilloze showcase van een band die heel erg groot gaat worden.