VERSLAG: Fonofest 2011

Dag 2

Het is lekker wakker worden met de klanken van de Ierse singer-songwriter Gavin O’Brien. De beste man mag op het hoofdpodium aftrappen voor vandaag, wat voor een twintig vroege vogels nogal een opgave lijkt. Dat mag de pret van de zanger en zijn band niet drukken, er worden grapjes gemaakt en volop verhalen verteld tussen de prettige, zonnige liedjes door. Zo start de dag rustig op met als tweede act de meiden van Sus Dungo, die folk muziek spelen die lekker sprookjesachtig afsteekt tegen de locatie midden in het bos. De dames zijn zelf erg enthousiast, ondanks het niet al te grote aantal toeschouwers wordt er lustig gedanst op het podium.

Zo gaat de dag langzaam naar wat hardere bands zoals de punkband Cacophonics, die het eerste stukje moshpit van de dag tevoorschijn krijgen. De band speelt het soort punkrock dat we kennen van bandjes als The Apers en dat doen ze best leuk. Zelf is de band bijzonder energiek en dat trekt ook weer wat meer publiek. Het is echter bijzonder warm aan het worden dus de schaduw wordt veelvuldig opgezocht. Ondertussen komt het een paar kilometer verderop met bakken uit de lucht gevallen, maar Fonofest houdt het gelukkig droog. Wel is de band My Ocean uit Wit-Rusland afgelast. Er zitten een paar van de bandleden vast namelijk, vanwege protesten tegen president Lukashenko. Wel natuurlijk één van de meer rock’n’roll redenen om je show te cancellen.

Terwijl het gerucht al rondgaat dat Frank Turner in Riga geland is, speelt de band Laime Pilniga een ijzersterke show op het tweede podium. Ergens tussen stonerrock en jaren zeventig psychedelica in, gaat de band helemaal los op het podium. Dit trekt natuurlijk veel bekijks, wat ten koste gaat van de punkrockers van Nina’s School. De Fransen staan in een lege tent met beteuterde gezichten te spelen. Het is wel wat anders voor de volgende band op het hoofdpodium. Bedwetters is een emopunk band uit Estland en hun voornaamste troef lijkt te zijn dat ze heel erg veel van Letland houden en dat ook tussen de nummers door fanatiek blijven roepen. Niet geheel verbazend wekt dit de nodige sympathie op. Desondanks speelt de band ook gewoon heel sterk. Een energieke set met een hoog stuitergehalte weet de bezoekers zeker bezig te houden. Dat er vooral jonge meisjes voor het podium staan is geen verrassing.

Natuurlijk zijn er nog wat verrassingen vandaag op het programma te vinden. Zo is de Estse metalcore band Burn Still een erg sterke act die ondanks wederom een weinig gevulde tent een gepassioneerde performance geven. Helaas is het op het main stage weer wat minder met de Fransozen van P.O. Box. De heren klinken een beetje rommelig en jagen het publiek zelfs weg uit de schaduw van het podium, ondanks het enthousiasme van de frontman. De skapunk van de mannen zit gewoon niet lekker in elkaar vandaag en ondanks het nodige speelplezier is het een optreden om snel weer te vergeten. Anders dan dat is wel het verrassende The Burning Hell op het andere podium. De Canadezen spelen een leuk soort folkrock met een dikke knipoog. Alle nummers zijn verhaaltjes en de band verteld graag wat tussendoor. Langzaamaan trekt deze vreemde eend in de programmering van vandaag toch een aardig publiek dat zeker het enthousiasme van de bandleden doet ontvlammen.

Dan is het toch tijd voor een aantal hoogtepunten van de poster. Allereerst de Poolse hardcore band Schizma. De vol getatoeëerde mannen doen hun ding met een hoog gehalte streetpunk erin. De tent lijkt op te gaan in één grote mosh terwijl de boos kijkende polen de temperatuur naar nieuwe hoogtes doet aanzwellen. Een mooie Cro-Mags cover mag nog even als toetje dienen en hardcoreminnend Fonofest mag tevreden zijn. Bij het hoofdpodium begint het al druk te worden op dat moment, want headliner Frank Turner gaat zo van start. De Brit komt met een enorme smile het podium op tijdens de intro van zijn nieuwe plaat ‘England Keep My Bones’. Natuurlijk wordt een bijzonder grote portie van deze plaat gespeeld. Het publiek zingt naar hartenlust mee op nummers als ‘I Am Disappeared’ en ‘I Still Believe’. Een jongeman die toevallig nog Elviss heet ook, mag nog een mondharmonica solo komen spelen op het podium terwijl het publiek volop meeklapt. Ondanks de relatieve onbekendheid van de punkrocker zit of staat bijna elke bezoeker te genieten van nieuwe, maar ook oude nummers zoals ‘Sons Of Liberty’. Een waar hoogtepunt van het festival.

Natuurlijk is het feest dan nog niet klaar, er staat nog een uniek iets op het programma. Terwijl de kabelbanen en klimwanden nog volop benut worden speelt namelijk de band Sanctimony. Officieel was het op de avond zelf nog niet bekend, maar de metalband met een ouderwetse lompe inslag speelt vandaag het laatste optreden. Na een goede twintig jaar houden de heren ermee op. Een verlies voor de Letse metalscene die al niet heel veel buitenlandse aandacht krijgt. De band laat het er niet bij zitten en speelt een ijzersterke, vurige show waarbij de tent te klein lijkt te worden. Tot slot van alles geeft ook nationale trots Dzelks Vilks nog een heel fijn optreden weg op het hoofdpodium, waarna nog lekker even het volume van diverse dj’s opengezet wordt en het feest doorgaat tot in de morgen. Dan zal de weg naar Riga weer volstaan met mensen die een lift terug willen. Een zeer geslaagde editie van dit mooie festival.