VERSLAG: London Calling #2 2011

London Calling 2011 #2 dag 2

Met enige zelfspot komt Netherlands het podium op: "We're called Netherlands, but you're more Dutch than we'll ever be." Het kwartet maakt gevoelige meeslepende folk die prachtig vertaald wordt op het podium. De zanger heeft werkelijk waar een prachtige stem en de galmende elektrische gitaar klinkt betoverend. Het is een prachtig begin van de avond en een mooie opwarmer.

Ondanks dat de naam doet vermoeden, klinkt Dog is Dead vrolijk. Het klinkt erg als Vampire Weekend met hun vrolijke gitaren en aparte ritmes. Het is net zoals deze band lekker dansbaar en springerig. Zo vroeg op de avond krijgen ze het publiek aardig mee met hun muziek, en dat is best knap.

Anothers Blood staat vol elektronica op het podium en de zanger komt dan ook niet achter zijn synthesizer vandaan. Hij heeft een goede stem en met de ingetogen liedjes krijgt dat een extra dimensie. De band in zijn geheel wordt eigenlijk nooit écht spannend. Er is geen beweging en de in het begin meeslepend klinkende nummers worden op den duur saai en eentonig. Het grootste gedeelte van het publiek in de kleine zaal begeeft zich dan ook alvast naar de grote zaal.

De zanger van Will And The People komt even arrogant als enthousiast het podium en spreekt overtuigd van zijn eigen kunnen het publiek toe. De hipsters hebben een verrassende sound en verbazen met zomerse rock en reggae. Tijdens het eerste nummer sprint de zanger het publiek in en dan weet je dat het een legendarisch optreden wordt. Er wordt verre van foutloos gespeeld maar je vergeeft de band het om zijn inzet. Het is enthousiast en het rockt op de goede momenten. Wanneer ik terug loop naar de grote zaal voor de volgende act, zie ik zelfs in de grote zaal mensen dansen. Dan ben je heel goed bezig! Wat absoluut het vermelden waard is, is de cover van Pixies’ ‘Where Is My Mind’. Ze maken er een ongelofelijk feest van en weten een leuke draai te geven aan het nummer.

De zangeres van Friends heeft geluk, heel veel geluk. De overige bandleden zijn namelijk de enige die het optreden nog een beetje overeind houden. Het is niet om aan te horen hoe de zangeres te werk gaat en met slijmerig gepraat tussen door kom je dan al helemaal niet weg. Wanneer je om je heen kijkt en mensen letterlijk hun oren dicht ziet drukken dan weet je ook genoeg. Een volle zaal kijkt vol afschuw een paar nummers en de zaal begint leeg te stromen. Geef de bezoeker eens ongelijk, want dit optreden was ronduit verschrikkelijk. De zangeres danst en dwarrelt over het podium en ze weet een alsnog een horde mensen te overtuig om mee te feesten op het podium. Friends verdient deze plaats op het grote podium helemaal niet, en het is daarom jammer dat een band als Will And The People die kans niet gekregen heeft zodat meer mensen ervan konden genieten.

Net zoals een dag eerder met The Rapture vallen de heren van Hard-Fi ook op omdat ze een ‘standaard’ gitaarbandje zijn wat eigenlijk al te groot is voor London Calling. De zanger is niet altijd even zuiver maar is wel ontzettend enthousiast. De jongens van Hard-Fi laten zien hoe je een zaal van dit formaat inpakt. Bescheiden hitjes als ‘Cash Machine’ en ‘Good For Nothing’ krijgen een helden onthaal. Een groot minpunt is de band die herhaaldelijk wordt aangezet voordat er uiteindelijk gespeeld wordt, dit haalt de vaart uit een verder prima optreden. Het wordt uiteindelijk een goede afsluiting van een festival waar de elektronica de overhand heeft ten opzichte van de gitaar muziek. Hard-Fi laat zien dat feel good gitaarbandjes nog steeds bestaansrecht hebben.