VERSLAG: Two 7's Splash

Two 7's Splash, deel 2

Verschijnend in opvallende witte kleding en een stropdas, weet Elephant Man gelijk de aandacht op te eisen. Gedurende het hele optreden voert hij vrijwel geen enkel nummer compleet uit. Korte dansmoves, hardcore dancehall erupties en manisch en maniakaal gedrag typeren deze plezante mafketel. Het enige nummer dat lang uitgesponnen wordt, is het memorabele 'Willie Bounce', dat schaamteloos op de melodie van 'I Will Survive' gezongen wordt. Bekende melodietjes worden door Elephant Man wel vaker gerecycled en van eigen teksten voorzien. Kleuters worden het podium opgesleept om het Willie Bounce dansje te doen en een dame wordt on-stage op schunnige wijze verticaal op en neer ge-willie-bouncet. Er gebeurt nog veel meer geks en het maakt allemaal niets uit. Alleen die pijnlijke poging tot het uitvoeren van 'We Are The World' (in de originele zouteloze, zoetsappige variant!) aan het eind van de set had beter geskipt kunnen worden. Elephant Man kan en mag veel. Serieus zingen kan hij echter beter aan anderen over laten.

Minder stijlvast dan zijn jongere (half)broertje Ziggy is Damian Marley. Damian en zijn band zijn groot geworden met een moderne mengelmoes van reggae, dancehall-achtige intermezzo's, zang, rap en sterke, maatschappijkritische teksten. Damian is niet te beroerd om gebruik te maken van de klassiekers van vader Bob. Ziggy deed 'Forever Loving Jah', Damian doet het met o.a. 'Jammin' als instrumentale opener en de op eigen wijze gebruikte flarden van 'Exodus'. Ook 'Pimper's Paradise' (echter niet gespeeld, meen ik) staat natuurlijk op het als zoete broodjes/barra's verkochte album 'Welcome To Jamrock', waarvan het populaire titelnummer als afsluiter en geanticipeerd hoogtepunt fungeert. De wel heel krachtig opererende zangeressen en de nummers 'Move!' en 'In 2 Deep' maken indruk. De goed op elkaar ingespeelde band is verder niet te beroerd om op commando te rewinden wanneer aanvoerder Damian dit nodig acht. Respect trouwens voor de man die slechts de taak heeft om, gedurende de hele show en ook nog eens bij elk optreden, de voormalige Ethiopische vlag te laten wapperen.

Helaas voor het daadwerkelijk afsluitende Transdubmassiv 'featuring' ene Jovi Rockwell en ene Farenheit, vergeet de presentatrice dat zij nog aan de beurt zijn. Na haar afsluitende woorden loopt het terrein na het spetterende optreden van Sean Paul dan ook direct leeg. Deze onbetwiste koning van de moderne dancehall-reggae is, zo blijkt ook vanavond, onder een breed publiek geliefd. Het harde en pompende geluid zorgt ervoor dat de show goed uit de verf komt. Sean heeft meer hits op zijn conto dan dat er tijd is helaas. Het intermezzo waarin hij een gevoelige snaar probeert te raken door er een gitaar bij te pakken is dan ook enigszins misplaatst. Ook de lompe sidekick m.c. die eigenlijk bedoeld is om het publiek aan te sporen werkt op de zenuwen. Gelukkig is een viertal zeer professioneel en zeer aantrekkelijk ogende danseressen aanwezig om ons écht op te zwepen! De prima gitarist, goede ritmesectie en het vandaag ultiem beukend uitgevoerde 'Temperature' zorgen voor een mooie apotheose van een smerig hete, maar heerlijke dag in het park. Hopelijk voortaan elk jaar in de buitenlucht. Liever splashen in de regen met kans op reggae in de zon, dan indoor afzien wat mij betreft.