VERSLAG: PITCH 2012

VERSLAG: Juliën L Ortye  

12

Dag 2

We schuiven op deze tweede Pitch-dag aan bij Nosaj Thing, die iets voor het begin van de avond met zijn set van start gaat. Gelukkig voor hem is het vandaag al een stuk drukker dan dat gister rond deze tijd het geval was. Ondanks zijn veelal licht dromerig aandoende tracks, waarbij verveling op de loer ligt, weet hij moeiteloos een uur lang te boeien. De jonge producer uit Los Angeles brengt zowel nieuw als oud werk ten gehore en laat tevens de fraaie The XX-remix (‘Islands’) even voorbij komen. Veel zweverige synths, een vleugje trage hiphop, het zou zoals gezegd makkelijk zijn om je aandacht af te laten dwalen. De Amerikaan geeft je daartoe echter geen enkele mogelijkheid, mede dankzij zijn beweeglijkheid achter de knoppen. En zo begint deze laatste dag opnieuw veelbelovend.

Wie het aan beweeglijkheid evenmin ontbreekt, is de kroonprins van de Nederlandse hiphop, Pepijn Lanen. Hij staat samen met Rimer London en Piet Parra als Le Le op de planken in de Gashouderfabriek, waar het er zaterdag allerminst koeler op geworden is. Een van zijn grootste optredens als Le Le en hij heeft het dan ook niet makkelijk. Het publiek lijkt nog enigszins K.O. van de nacht ervoor en moet even op gang komen. Lanen valt echter vrij weinig te verwijten. Met zijn mateloze enthousiasme en taalvirtuositeit (‘Met je luxe benen, zo Benelux’) vraagt hij om komkommers, vleeskolken, het vergroten van onze geilheid en schenkt hij drankjes in voor de ‘geildorst’ van de voorste rijen. Ondertussen wordt eens te meer duidelijk hoe sterk de producties van Rimer London zijn, terwijl Piet Parra de boel van visuals voorziet en we zowel Franse, Engelse als Nederlandse tracks van beide albums voor onze kiezen krijgen. Le Le had hier toch wel wat meer handjes op elkaar verdiend.

Wanneer The Gaslamp Killer even later in the 150-Stage van start gaat, puilt het nieuwe podium zowat uit elkaar. Er zijn twee minuscule doorgangen aan beide kanten waar men in –en uitgang vindt, maar verder is het een grote, dansende massa. Begrijpelijk, want de Amerikaan (die evenals Nosaj Thing uit L.A. komt), draait een uitstekende set vol met Hudson Mohawke-achtig venijn en flink wat hiphopinvloeden. Al gauw wordt duidelijk waarom hij op zoveel festivals acte de presence mag geven. Het is een toegankelijke en uitstekend dansbare set; de op elkaar gepakte, dansende menigte zegt genoeg. Er is echter een aanzienlijk minpunt, want de bebaarde plaatjesdraaier lult echt immens veel door de tracks heen. Pretentieus gezwets ook nog eens, zo beweert hij geen samples te gebruiken en dat alles live is. Iets dat gedurende het uur dat de beste man draait dus niet helemaal waar blijkt, maar het blijft desondanks geen straf om zijn draaikunsten aan te horen. Prima opwarmer.

We begeven ons weer over het stoffige zandpaadje richting het Transformatorhuis voor de Oostenrijkers van Elektro Guzzi, door menigeen getipt als dé sensatie van Pitch. Het drietal heeft er een klein kwartier voor nodig om die kwalificatie eer aan te doen. Met slechts een elektrische gitaar, basgitaar, drums en een rits aan pedalen, gooien ze een uur lang begaafde, doch simplistische techno op het publiek, die daar gezien diens reactie wel raad mee weet. De drie Weners wonnen tijdens Eurosonic een EBBA voor een titelloze debuutplaat en vanavond blijkt wel waarom. Ondanks het feit dat ze slechts de beschikking hebben over drie instrumenten, weten ze van minuut één tot zestig uitstekend te boeien. Het is dan ook nogal intrigerend wat er op het podium gebeurt, je vraagt je met regelmaat af hoe drie man zo’n groots geluid neer kunnen zetten. En zo zorgen Bernhard, Bernhard en Jakob voor een van de hoogtepunten van deze editie.

De volgende act op het programma is eigenlijk een zekerheidje. De draai –en mixkwaliteiten van Gui Boratto zijn op z’n zachtst gezegd befaamd te noemen, zowel binnen als buiten de wereld van de elektronische muziek. De Braziliaan staat dan ook min of meer op prime time in de Gashouder, die voor een van de weinige keren deze Pitch van voor tot achter vol staat. Je drijft bijna de tent uit, maar dat hebben de vele aanwezigen maar al te graag over voor deze technoheld. En terecht, zo blijkt. De anderhalf uur durende set zit bomvol met dansbare en eenvoudig te verhapstukken tracks, die op uiterst aangename wijze aan elkaar worden gemixt. Ondertussen jaagt Boratto er vrolijk een pakje sigaretten doorheen, terwijl hij eenvoudig alle neuzen dezelfde kant op krijgt. Bazenset.

Iedereen verlaat de Gashouder vervolgens, naarstig op zoek naar verkoeling. Hierdoor lijkt het er in eerste instantie op dat de voormalige fabriek nog voor geen kwart gevuld is, wanneer het aan de jonge Jorn Liefdeshuis is om de sterke lijn van deze zaterdag door te trekken. De zaal loopt echter meer en meer vol, waardoor de gebrilde Amsterdammer de aandacht krijgt die hij verdient. Met zijn ongerafelde mix van house, techno en elektronica weet hij de aandacht goed te behouden en blijkt zo een uitstekende ‘after’ voor eenieder die de moeite heeft genomen om na Boratto nog een kijkje te komen nemen. Geen gebeuk, maar gedegen melodieën en fraaie overgangen. Liefdeshuis zelf prefereert de term ‘romantische elektronica’, en daarmee heeft hij vanavond wederom menig hartje gewonnen.

Wie het vanavond een stuk minder makkelijk heeft, is Gold Panda. De Londenaar, die op zijn paspoort gewoon Derwin Schlecker heet, loopt eigenlijk continu te klooien met het geluid. Het is al niet het meest gladde set, maar wanneer enkele overgangen dan ook nog klinken alsof er kabels knappen, slaat de sfeer enigszins dood. Na afloop spreekt zijn tweet (‘Well that was a good reason to never play another show ever’) boekdelen. Het lijkt er dan ook op dat het geluidsdebacle dan ook niet op het conto van de Engelsman te schrijven valt, maar een technisch probleemp is – en dat is zeker niet voor het eerst deze editie. Toch blijft Schlecker stug doorgaan en verwoede pogingen wagen, maar heel goed wordt het eigenlijk geen moment meer. De prima trackkeuzes kunnen de boel ook niet meer redden, helemaal niet wanneer de overgangen keer op keer redelijk lomp overkomen. Zonde, want hij kan het wel.

Geen James Holden, maar Nathan Fake (mede dankzij die zelfde Holden in de business beland) die voor ons deze editie van Pitch afsluit. De Engelsman mocht vorig jaar zijn draai geven aan Radiohead’s ‘Morning Mr Magpie’ en alsof dat nummer in eerste instantie nog niet ingewikkeld genoeg was, wist Fake er een nog ontoegankelijkere versie van te maken. Het is wat hij doet, moeilijk dansbare elektronische muziek maken die soms bijna tegen het onbegrijpelijke aanzit. Vannacht lijkt echter niemand er problemen mee te hebben – iets dat tevens aan het tijdstip toegeschreven kan worden – want de Gashouder gaat uitstekend op de unieke sound van Fake. Het is zeker geen set voor de grote menigte, maar zijn veelal kale techno doet het erg goed bij hen die het wel met hem uithouden. Het is even doorbijten, erin komen, maar wanneer dat eenmaal het geval is, laat Nathan Fake je ook niet meer los.

12
 
festival logo

DIJKPOP 2012Het uitverkochte Dijkpop had dit jaar weer een mooi programma. Festivalinfo...

festival logo

WERFPOP 2012 In Leiden werd voor de 31 keer Werfpop georganiseerd. Het was de organisatie...