VERSLAG: PITCH 2012

VERSLAG: Juliën L Ortye  

12

Dag 1

In deze tijd van barre omstandigheden in de concertwereld heeft Pitch Festival het toch maar mooi voor elkaar. Tweede editie, tweede maal uitverkocht. En zo lopen er op het Amsterdamse tweedaagse festival vrolijk zevenduizend man rond, badend in het betere elektronische geweld.

De capaciteit van het festival telt dit jaar zo’n tweeduizend meer bezoekers dan de eerste editie en daar hoort natuurlijk ook een nieuwe stage bij. De strakke Bacardi 150 tent is niet bepaald het meest esthetisch verantwoorde podium, maar is – zo blijkt gedurende deze twee dagen – toch voor het overgrote deel van de tijd uitstekend gevuld.

Op vrijdagmiddag is het op datzelfde podium aan Skip & Die om het bal te openen. Op het eerste gezicht lijkt het Zuid-Afrikaanse gezelschap weinig meer dan een slap aftreksel van Die Antwoord. Zo zien en horen we een halfnaakte frontvrouw met een bij vlagen akelig hoge stem, die qua flow ook wel iets weg heeft van haar landgenote ¥o-landi Vi$$er. Toch blijkt deze dagopener over een stuk meer inhoud te beschikken. De beats zitten doorgaans uitstekend in elkaar en zangeres Cata.Pirata doet het alleraardigst. Zeker geen vocalen van de bovenste plank, maar ze passen wel uitstekend bij de schijnbaar rommelige producties. Via het ruimdenkende Crammed Discs (Staff Benda Bilili, Zita Swoon Group) verschijnt later dit jaar het debuut van het vijftal en daar mogen we na dit prima optreden best benieuwd naar zijn.

Even later vinden we in de immense Gashouderfabriek een van de grootste namen van deze editie: SBTRKT (lees: ‘subtract’). Achter deze kapitale letters gaat Londenaar Aaron Jerome schuil, die vorig jaar –mede dankzij verscheidene gastoptredens- een subliem titelloos debuut afleverde. Vaste vocalist tijdens de liveshows van de Engelsman is Sampha, die ook op plaat het gros van de zang voor zijn rekening nam. Niet alles is even zuiver en bezwerend gezongen als dat we van de cd-speler gewend zijn, maar met fraaie stemeffecten weet hij wel voortdurend te boeien. Wanneer diezelfde Sampha dan –sporadisch- achter zijn drumpad vandaan komt, lijkt hij zich eigenlijk geen houding te kunnen geven voor zo’n grote zaal; iets dat ook zijn charmes blijkt te hebben. Ondertussen zien we Jerome als een bezetene achter zijn drumstel aan het werk, terwijl hij zo nu en dan op en neer vliegt om een weer zo’n sterke productie op het publiek los te laten. Mede door die live drums blijkt SBTRKT op zijn best wanneer Sampha zwijgt en de twee uiterst gecoördineerd met de instrumenten aan het werk gaan. Erg sterk.

Het bruggetje van SBTRKT naar Jessie Ware is snel gemaakt, gezien de bloedmooie Engelse de plaat van eerstgenoemde ook van de nodige zanglijnen mocht voorzien. De zeventwintigjarige Ware beleeft in de Bacardi-tent een absurd slecht begin, omdat er geluidtechnisch weinig tot niets van lijkt te kloppen. Een microfoon die voor instant gepiep zorgt, gerommel aan het drumstel, het zorgt er allemaal voor dat het gezicht van Ware richting de technici op onweer staat. Wanneer ze zich dan echter weer omdraait, is de glimlach er weer, evenals de machtige stem waarmee ze het handjevol aanwezigen volledig omver weet te blazen. Gesterkt door een driekoppige band wordt alles live gespeeld, van de Julio Bashmore-collab ‘110%’ tot hitsingle ‘Running’ en nieuwste single ‘Wildest Moments’. Ondertussen blijft ze verbluffend sterk zingen en weet ze menigeen te verbazen. Het is dan ook op z’n zachtst gezegd zonde te noemen dat ze het bijltje er al op tweederde van de set bij neer gooit. Des te meer smachten we nu naar debuutschijf Devotion, die medio augustus in de schappen ligt.

Een uur of wat later valt er in de Gashouder een fenomeen te bewonderen. Abel Tesfaye, tweeëntwintig jaar, beter bekend als…The Weeknd. De Canadees gooide vorig jaar drie weergaloze mixtapes op de muziekscene en liet deze daarmee keer op keer sidderen. Die stem, die avant-gardistische R&B, die productie… De vruchten plukkend van die sensatie staat Tesfaye vanavond voor zo’n 3.500 man tijdens zijn eerste voet op Nederlandse bodem. Er rest hem in feite nog maar één ding, de hype live naar een publiek weten te vertalen. Dat lukt, zij het slechts met vlagen. Hij heeft vanavond de beschikking over een driekoppige band, waardoor de sound niet helemaal blijkt te stroken met de plaat. Dat gegeven heeft twee kanten: ten eerste siert het Tesbaye dat hij niet ‘gewoon’ middels een bandje zingt, maar anderzijds wordt de fantastische mixtape-sfeer veelal onvoldoende vertaald. Die kenmerkende, zwoele stem is vanavond niet altijd even toonvast, maar goed genoeg om het optreden te kunnen dragen en voor hoogtepunten te zorgen. Zo horen we adembenemende versies van ‘Wicked Games’ en ‘High For This’, een van de weinige nummers die deze avond live beter blijkt dan op plaat. Zo zijn we dan toch getuige van een redelijk succesvolle vuurdoop van The Weeknd in Nederland. Maar er zit meer in.

We duiken snel daarna het Transformatorhuis in, waar we Kode9 achter de draaitafels aantreffen. Wederom een flinke naam op het affiche, waardoor de zaal van voor tot achter goed gevuld is. De set komt door wat mindere overgangen niet echt fatsoenlijk op gang en na zo’n driekwartier (lees: halverwege) vraag je je dan ook af of dat nog wel gaat gebeuren. De keuzes zijn uitstekend, maar doordat het vaak wat rommelig overkomt, weet de Schot het publiek eigenlijk geen moment echt voor zich te winnen. Het is dan ook een makke bedoeling op de vloer, terwijl er continu mensen in en uit wandelen. Tot wanhoop gedreven, zo lijkt het, wanneer plots Lil’ Wayne’s ‘A Milli’ in de set klinkt. Het werkt wel, maar iemand als Kode9 zou zulke fratsen niet nodig moeten hebben om succes te boeken. Helemaal niet in zo’n relatief kleine zaal als het Transformatorhuis.

Dan James Blake, voor wie diezelfde locatie al vrij snel eenvoudig vol stroomt. Ditmaal heeft hij geen keyboard, maar enkel een draaitafel tot zijn beschikking. Een DJ-set dus, en getuige de uitgedunde groep bezoekers, had niet iedereen daar dezelfde verwachtingen van. Dat en het feit dat er gedurende de volle anderhalf uur eigenlijk geen wezenlijke structuur in de set te bekennen valt. Veel vreemde tempowisselingen, ontoegankelijke tracks en weinig uniciteit, terwijl dat juist is waarin hij tijdens zijn livesets zo grossiert. Het had allemaal niet zo moeilijk gehoeven, wat meer eenvoud had deze set waarschijnlijk wonderen gedaan. En wellicht is negentig minuten ook een beetje te lang, helemaal wanneer je deze graag op zo’n lastig te verteren manier wil invullen. De 23-jarige Londenaar weet maar sporadisch te boeien, waardoor slechts een enkeling het de volledige set met hem uit houdt. Vooralsnog zien wij toch liever dat keyboard.

Met zijn Makin’ Magic EP leverde Utrechter Joris van Grunsven a.k.a. Krampfhaft een subliem schijfje vol spannende UK-bass en post-dubstep af, dat niet voor niets leidde tot lovende woorden van hoogaangeschreven collega’s als Daedelus en zelfs resulteerde in een tour door de Verenigde Staten. Gezien de programmering, een vijf kwartier durende set in de Gashouder, is die progressie ook bij de organisatie niet onopgemerkt gebleven. Het is niet noemenswaardig druk, maar desondanks bewijst Van Grunsven eigenlijk al van begin af aan deze spot te verdienen. De set kent een sterke opbouw richting een explosief einde, waarbij Krampfhaft middels steengoede versies van ‘Niggas In Paris’ en ‘Peso’ blijk geeft van zijn voorliefde voor hiphop (ook al te lichtjes te horen op titeltrack ‘Makin Magic’). We krijgen zowel een technisch als muzikaal haast perfecte set voorgeschoteld, die in feite geen enkel inkakmoment kent. En daarmee tekent de jonge Domstedeling voor een van de spaarzame hoogtepunten deze eerste dag. Chapeau.

12
 
festival logo

DIJKPOP 2012Het uitverkochte Dijkpop had dit jaar weer een mooi programma. Festivalinfo...

festival logo

WERFPOP 2012 In Leiden werd voor de 31 keer Werfpop georganiseerd. Het was de organisatie...