VERSLAG: PITCH 2013 - dag 2

Festivalinfo was aanwezig op PITCH 2013 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 57 foto's.

Naar het PITCH 2013 - dag 1 verslag

VERSLAG: Juliën L Ortye   Laura de Lange  

Pitch Festival 6 juli 2013 Westerpark Amsterdam

Met enorme rijen voor de deur begint de tweede PITCH-dag allesbehalve voortvarend, maar dat wordt muzikaal gezien ruimschoots gecompenseerd. In de Westerunie treffen we namelijk Karen Marie Ørsted aan. De Deense, die onder de naam opereert, wist eerder dit jaar al doel te treffen met singles ‘Pilgrim’ en ‘Waste of Time’, maar bewijst over nog veel meer sterk materiaal te beschikken. Daarnaast staat Ørsted als een veldsoldaat op het podium, met haar haren strak in een vlecht, een vurige blik in haar ogen, marcherend van links naar rechts en ondertussen nog flink met sterke uithalen strooiend. Enige minpunt is dat ze zo nu en dan enigszins bedolven raakt onder de sterke begeleiding in de nummers, maar voor een act die pas een jaar aan de weg timmert, houdt ze zich in een volle zaal als deze knap staande. Onthoud die naam. (JL)

Nog zo’n sensatie is CHVRCHES, een Schots drietal dat binnen dezelfde lijntjes als MØ kleurt, maar dan met een beter gevoel voor pop. Lichtere liedjes ook, luister maar eens naar bijvoorbeeld ‘Recover’ en ‘The Mother We Share’. Aanvankelijk lijken de drie de verwachtingen niet echt in te lossen, iets dat deels veroorzaakt wordt door de zouteloze uitstraling van zangeres Lauren Mayberry. Haar praatjes zorgen ervoor dat de vaart veel te vaak uit de set wordt gehaald, terwijl het materiaal van de Schotten op zich sterk genoeg is om overtuigen. Naarmate het optreden vordert, houdt Mayberry wat vaker haar mond en spitst ze zich meer toe op de kwaliteit van haar vocalen, iets dat de boel ten goede komt. Uiteindelijk redt CHVRCHES het wel, maar dat heeft ze meer te danken aan de goede nummers – later dit jaar gebundeld op debuutplaat The Bones of What You Believe. En daar mogen we best naar uit kijken. (JL)

Omar Souleyman is bezig met het veroveren van de wereld met zijn Arabische invloeden in technomuziek. In 2011 stond hij op Glastonbury Festival in Engeland en tourt nu over de hele wereld, zo ook Nederland. De Gashouder is vol en het optreden begint met Arabisch volksgezang van Souleyman zelf. Met verbaasde gezichten kijkt het publiek om zich heen totdat de harde tonen door de speakers klinken. Vanaf dat moment beukt en danst de Gashouder erop los. Het optreden is origineel vanwege de Arabische invloeden en omdat Souleyman optreedt in een authentiek kostuum uit het Midden-Oosten. Wat Souleyman ook onderscheidt van andere artiesten is zijn afstandelijke houding naar het publiek. Aan het begin is dit een grappige manier van doen maar naarmate het optreden vordert begint er toch een routine te ontstaan. Het optreden van Omar Souleyman is goed maar beweegt wel als een golf. Het gaat van heel vet naar redelijke verveling.

Na het exotische geluid van Omar Souleyman is het tijd voor de mystiek van Bonobo. De Westertent is al redelijk voor ruim voordat het optreden begint. Bonobo, ook wel Simon Green, draait al een tijd mee in de DJ-scene. Met een uitverkocht concert dit jaar in Tivoli Oudegracht is Bonobo geen onbekende in Nederland. Het optreden bouwt zich langzaam op. Eerst staat alleen Bonobo zelf te spelen, naarmate gevolgd door meer bandleden. Wat sterk is bij Bonobo is dat hij het optreden echt samen speelt met zijn band. Ondersteunt door zijn ijzersterke drummer en bassist, krijgt het optreden nog een extra dimensie door de zangkunsten van de sprookjesachtige zangerers Szjerdene. Het komt misschien wel door de hitte in de Westertent maar de muziek van Bonobo geeft een dromerig gevoel, heerlijk.

Volgende elektronische popact: AlunaGeorge. Gevormd door de zoete stem van zangeres Aluna Francis en de 2-step/garage-beats van producer George Reid, werden de Engelsen al vroeg in dit jaar gebombardeerd tot een van de acts van 2013. Het leverde ze onder meer een samenwerking met Disclosure op, waaruit de enorme hit ‘White Noise’ voort vloeide en een knap gevulde Gashouder. De zaal staat voor tweederde vol en dat is een behoorlijke prestatie, helemaal gezien het feit dat ze tegenover Ghostpoet en Trentemøller geprogrammeerd staan. Aanvankelijk lijkt Francis nog even bevangen door de zenuwen en heeft ze moeite met het halen van bepaalde noten en is het bij vlagen zelfs vals, iets dat door de grootte van de zaal helemaal opvalt. De set drijft echter op hits als ‘Your Drums, My Love’, ‘Attracting Flies’, ‘Just A Touch’ en het eerder genoemde ‘White Noise’ en met zulke liedjes kun je al niet heel veel fout doen. Wanneer de stem van Francis uiteindelijk ook nog behoorlijk bijtrekt, blijkt AlunaGeorge zo’n grote zaal toch prima aan te kunnen. Chapeau. (JL)

Het is tijd voor nog een headliner in de Westertent namelijk Trentemøller. Deze Deen heeft al meerdere malen in Nederland gespeeld en is een grote naam is de techno scene. Het optreden begint ijzersterk! Het optreden staat als een huis en het dak van de Westertent vliegt er nog net niet van af. Toch houdt Trentemøller de sfeer die hij in het begin zette niet vol. De nummers hebben dezelfde basisbeat waardoor er lichte verveling ontstaat. Gelukkig voor het publiek en natuurlijk ook voor Trentemøller weet hij zich te herpakken van de eentonigheid. Op het eind is het optreden weet Trentemøller de sfeer neer te zetten die hij aan het begin ook maakte. Met een goed gevoel verlaat iedereen de Westertent.

Naast de Westertent is bijna als vanzelfsprekend de Oostertent. Het is tijd voor wat soul van de Gallow Street Brassband . Hoewel... het duurt erg lang voordat de soul begint. De Gallow Street Brassband is een tienkoppige band uit Amsterdam met relatief jonge jongens die soulmuziek maken. Het optreden begint erbarmelijk, dit komt voornamelijk doordat er technische storingen zijn. Het lijkt er meer op alsof de band als een onervaren schoolbandje aan het repeteren zijn. Op het moment dat de technische storingen voorbij zijn barst het optreden los. De jongens zijn heel goed op elkaar ingespeeld en het optreden swingt als een malle. De Oostertent swingt, springt en danst er op los. Meer dan verdient is er op het eind een reusachtig applaus. Petje af voor de Gallow Street Brassband om met zo’n slecht begin naar zo’n spetterend einde te gaan.



Het is tijd voor de headliner van Pitch Disclosure. Ruim een half uur voor het optreden begint is de Westertent afgeladen met mensen. De twee Britse broers Guy en Howard Lawrence van 19 en 22 zijn in een jaar tijd onbeschrijfelijk populair geworden. Met het nieuwe album Settle dat dit jaar verscheen en het goed doet in de chards zijn de verwachtingen tot aan het plafon van de Westertent. Het optreden begint op een sensationele manier. Een klein inkak-moment is er wel bij het spelen van oudere nummers maar dit maken de broer meer dan goed bij het spelen van hun nieuwe nummers. Buiten de muzikaliteit van de jongens zijn de lichteffecten ook nog fantastisch. Zeker bij de hit-single Latch, wat op magnifieke wijze is opgebouwd is het AAN in de Westertent. Disclosure kan niet veel fout en beter nog ze doen niks fout! Wat een optreden! Het knappe van Disclosure dat zij perfect een climax kunnen opbouwen. Het publiek wordt lekker gemaakt met opzwepende elektronische beats en precies op het juiste moment valt de drop. Disclosure krijgt het hoe dan ook voor elkaar om de favorietenrol waar te maken en dat op een geweldige manier. Bezweet, warm maar voldaan eindigt het optreden, een must-see/hear concert voor elke liefhebber van electronic en techno muziek.

Geen vallende jochies van een meter of vijf (zie: Best Kept Secret) bij Cashmere Cat, vannacht. Druipend van het Disclosure-zweet is het Transformatorhuis binnen enkele seconden na zijn eerste plaat propvol en het is ook gelijk steen –en steengoed. Magnus August Høiberg, zoals in de paspoort van de Zweed te lezen valt, kiest zijn tracks zorgvuldig uit, mixt de boel ongekend feilloos in elkaar (niet voor niets was hij finalist in op het hoogste turntablism-niveau, enkele jaren geleden) en laat hij vrijwel geen stiltes vallen. Zijn set bestaat uit trap en hiphop, een vleugje glitch, maar toch vooral heel veel sensuele platen. Denk aan Miguel’s ‘Do You…’, die Høiberg fantastisch remixte, maar ook The Weeknd en de magistrale afsluiter in de vorm van James Blake’s ‘Limit To Your Love’, waarvan ‘ie alleen de eerste minuut laat klinken. Complimenten aan de PITCH-organisatie om deze man anderhalf uur ruimte te geven, want hij verveelt geen seconde. Hij had er van ons dan ook best nog eens een anderhalf uur aan vast mogen plakken. Cashmere Cat werd bestempeld als ‘the future of trap’, maar is veel meer dan dat. (JL)

Dag twee van het Pitch Festival is een feit. De dag van de headliners heeft aan alle stoute verwachtingen voldaan. Een minpuntje is dat de ultieme soulvolle hipster Jamie Lidell tegelijk speelde met Disclosure. Desalniettemin is de sfeer op Pitch goed. Het is gezellig, er is lekker eten en met zo’n line-up kan er ook niet veel ontbreken. Hopelijk heeft Pitch volgend jaar weer zo’n heerlijke line-up.

FOTOGRAFIE: Mitch Wolters  

12345
Jamie Lidell foto PITCH 2013 - dag 2 Jamie Lidell foto PITCH 2013 - dag 2 Disclosure foto PITCH 2013 - dag 2 Disclosure foto PITCH 2013 - dag 2 Disclosure foto PITCH 2013 - dag 2 Disclosure foto PITCH 2013 - dag 2  foto PITCH 2013 - dag 2 Disclosure foto PITCH 2013 - dag 2  foto PITCH 2013 - dag 2
 
12345
 
festival logo

FESTIVAL DEBESCHAVING 2013Zaterdag 6 juli waren de botanische tuinen van Utrecht weer het toneel voor...

Pitch 2013

PITCH 2013 - DAG 1 De derde editie van het Pitch Festival in Amsterdam is een feit. Met een...