VERSLAG: Lowlands 2013 - dag 1

Festivalinfo was aanwezig op Lowlands 2013 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 66 foto's.

Naar het Lowlands 2013 - dag 2 verslag

VERSLAG: Marco Vlot  

Lowlands 2013 - Dag 1

Op de campings is het vrijdag in de ochtend gezellig druk. De eerste katers zijn al gesignaleerd, en dat nog voordat Lowlands 2013 officieel is begonnen. Wegens de drukte gingen de campings namelijk al op donderdagmiddag open, en daar was het 's avonds al volop feest.

“Dit is onze laatste Lowlands. Ik mocht onder geen beding het publiek in.” Dit roept de zanger/gitarist Mark Lada van het Groningse Traumahelikopter nadat hij het een groot deel van de x-ray op handen van het publiek heeft doorkruist. Hopelijk loopt het niet zo'n vaart, want ondanks dat het nog vroeg is, is de x-ray afgeladen en gaat het publiek los op de knallende garagerock van het trio. Het is warm, er is zweet en de muziek is fel en agressief. Een heerlijke opener, en het voordeel is dat een eventuele kater er meteen uitgeblazen is.

In de Bravo wordt na al dit sonische geweld het nut van de Lowlands-app aangetoond. Er blijken namelijk wat wijzigingen in het programma te zijn. Waar sommigen Hurts verwachten, blijkt AlunaGeorge te spelen. Het duo, aangevuld met ritmesectie, maakt elektronische dansmuziek. George Reid houdt zich bezig met het neerleggen van een basis met zijn synths waarna de zang van Aluna Francis het geheel een r&b-tintje geeft. De muziek is uiterst dansbaar en het moet gezegd worden: Francis is een bevallige verschijning in haar glimmende hotpants. Een cover van 'This Is How We Do It' (Montell Jordan) haalt het niet bij het origineel, maar 'White Noise' van Disclosure, waarop Aluna te horen is, is een goede afsluiter van een aardig optreden.

Voor de liefhebber van folk staan The Staves in de Lima-tent. De drie Engelse zusjes, bij een aantal nummers aangevuld met een drummer en bassist, zingen prachtig driestemmig en begeleiden zichzelf op onder andere gitaar en ukelele. Het doet soms denken aan de zingende zusjes van First Aid Kit. Enorm spannend wordt het niet, ondanks dat ze een nummer spelen dat gaat over iemand die ze haten. Desondanks is The Staves uitermate geschikt om lekker bij in het gras te liggen en weg te dromen.

Bullet For My Valentine is het metalequivalent van een boyband. De poses en styling zien er een paar fracties te bedacht uit, en een groot deel van de fans bestaat uit jonge meisjes. Er komen lekkere riffs voorbij, maar het is allemaal net te netjes. Het optreden in de Grolsch-tent begint in ieder geval vol dramatiek doordat 'Oh Fortuna' over de speakers schalt. Hierna klimmen de gitaristen op hun verhogingen en kan het optreden beginnen. De vrij toegankelijke metal-die-nooit-echt-gevaarlijk-wordt valt goed bij het publiek, en her en der zijn zelfs wat pits te bespeuren. Hoeveel van de bezoekers zullen echter een paar uur later bij ubermetalaars Slayer staan?

In de Alpha brengt Tame Impala hun publiek in een psychedelische trip. Breed uitwaaierende nummers met veel reverb en delay die op onverwachte momenten wordt onderbroken door wat stevige accenten. Dit is muziek om met een dikke djonko bij in trance te raken. Vooraan knikken veel hoofden mee op de hypnotiserende muziek. Aan de zijkant van het podium worden diverse geestverruimende beelden vertoond die helaas niet echt opvallen in de grote tent. Wellicht zou een kleiner podium dan dat van de Alpha beter zijn voor Tame Impala zodat ze in een intiemere sfeer het volledige publiek mee zouden kunnen nemen.

Ook België is vertegenwoordigd op deze Lowlands-vrijdag. In de kleine Charlie-tent speelt Sir Yes Sir stevige rock met een bijrol voor de saxofoon. Zoals het Belgische muziek betaamt is niet alles rechttoe, rechtaan; de drumritmes zijn vaak net even wat minder recht, akkoordprogressies net even onverwacht, maar bovenal staat Sir Yes Sir hier gewoon een uitstekend optreden te geven. En niet alleen hun eigen nummers klinken goed, zoals bijvoorbeeld het prachtige 'Keep The Horsemen Out', maar zelfs een cover van Justin Timberlake, 'Suit & Tie', weet de band naar zijn hand te zetten.

Hierna is het terug in de Alpha de beurt aan het Schotse Biffy fuckin' Clyro, zoals ze zichzelf aankondigen. De stevige rock met altijd catchy refreinen doet het goed. Zelfs als de coupletten wat tegendraads zijn, lijkt de band het voor elkaar te krijgen om met stadion-waardige meezingrefreinen - vaak meerstemmig gezongen - te komen. Op wat gitaarproblemen na levert Biffy Clyro, terwijl het buiten regent, een degelijk optreden af.

Slayer is niet de eerste band die je op Lowlands zou verwachten. Desondanks staan ze er toch, en lijken velen een kijkje te willen nemen bij deze koningen van de metal. Dat het hard regent zal hier vast ook wat mee te maken hebben. Ondanks dat er nog maar twee originele leden zijn (Jeff Hanneman is recentelijk overleden en Dave Lombardo is wegens 'zakelijke meningsverschillen' uit de band gezet/gestapt), blijft een optreden van Slayer een belevenis. Vanaf opener 'World Painted Blood' verandert de Grolsch-tent in een kolkende pit. Slayer speelt een mix van oude en nieuwe nummers, waarbij klassiekers als 'War Ensemble' en 'Mandatory Suicide' met niet gering enthousiasme worden ontvangen. Slayer doet wat Slayer het beste doet: hard van leer trekken, en Lowlands doet mee.

Voor de liefhebber van het steviger werk heeft Lowlands een heus dilemma veroorzaakt: Slayer en Nine Inch Nails overlappen elkaar namelijk. Nine Inch Nails sluit op deze vrijdag de Alpha af, en om maar meteen met de deur in huis te vallen: dat doen ze op magistrale wijze. Gek genoeg is er in het voorvak nog voldoende ruimte, wat het dansen overigens wel ten goede komt. In het begin van de show zien we witte schermen met daarvoor op een rijtje vijf elektronische instrumenten. Het lijkt wel op een show van Kraftwerk. Gedurende de show blijkt echter dat het podium er bij ieder nummer anders uitziet dankzij bewegende schermen en een indrukwekkende lichtshow. De muziek klinkt machinaal maar toch vol emotie, zoals we kennen van Trent Reznor en zijn mannen. De setlist bestaat uit een bloemlezing uit het oeuvre van de band, en met afsluiters 'The Hand That Feeds' en 'Head Like A Hole' slaat de vlam zo mogelijk nog meer in de pan dan daarvoor. Als dan ook nog eens als toegift 'Hurt', misschien wel bekender in de versie van Johnny Cash, wordt gespeeld kan niet anders worden geconcludeerd dan dat Nine Inch Nails een waardige afsluiter is van deze eerste Lowlandsdag.

FOTOGRAFIE: Erik Knevelbaard  

123456
The Staves foto Lowlands 2013 - dag 1 The Staves foto Lowlands 2013 - dag 1 The Staves foto Lowlands 2013 - dag 1 The Staves foto Lowlands 2013 - dag 1 The 1975 foto Lowlands 2013 - dag 1 The 1975 foto Lowlands 2013 - dag 1 The 1975 foto Lowlands 2013 - dag 1 The 1975 foto Lowlands 2013 - dag 1 Bullet For My Valentine foto Lowlands 2013 - dag 1 Bullet For My Valentine foto Lowlands 2013 - dag 1 Bullet For My Valentine foto Lowlands 2013 - dag 1 Bullet For My Valentine foto Lowlands 2013 - dag 1
 
123456
 
festival logo

LOWLANDS 2013 - DAG 2Dag twee van Lowlands kent weer de nodige hoogtepunten, van John Coffey tot...

pukkelpop2013logo

PUKKELPOP 2013 - DAG 3 Op de laatste Pukkelpop dag wordt het festival bezocht door Alabama Shakes,...