VERSLAG: Into The Great Wide Open 2013 - dag 1

Vrijdag

Heel eventjes lijkt het mis te gaan als donkere wolken over Vlieland glijden. De wind trekt flink aan en de temperatuur daalt een paar graden. Gelukkig waait de bui letterlijk over en kunnen we het deels nieuwe terrein gaan ontdekken. Het vertrouwde sportveld is weliswaar opnieuw ingedeeld, maar blijft trouw aan de gezellige sfeer. Het knusse bospodium 'Naar Buiten' heeft een geheel nieuwe locatie gekregen in het bos richting de jachthaven. Er is vooral meer ruimte bij gekomen, terwijl de setting nog net zo intiem is. Ook voor een lekkere boterham of spaghetti is dit the place to be.

The plees to be zijn dit jaar helaas alleen af te kopen door een muntje, a 2,60, in te leveren. Daarmee mag je er het hele weekend over zeiken, wat velen dan ook doen. Het vorig jaar toegevoegde Vuurboets podium is vervangen door de Tokkelbaan. Hetzelfde podium overigens en wederom onderaan een duinpan. Ook hier met meer ruimte en horeca. De loopafstand is door de nieuwe ligging verkort, waardoor je eigenlijk geen fiets meer nodig hebt om overal te kunnen komen. Een prima wijziging al met al.

Itgwo is al een leuk festival zonder de muziek, dus het is helemaal niet erg als je af en toe iets mist om lekker te schommelen, te hangmatten, popquizzen of strandwandelen. Uiteraard hebben we ons best gedaan om ook dit jaar weer de krenten uit de muzikale pap te vissen. Te beginnen met Che Sudaka. Een kwartet van alternatieve types uit Barcelona, dat drums en bas uit een onzichtbaar doosje tovert. Ze zijn dan ook druk op zoek naar een bassist en drummer. Ondanks hun afwezigheid staan ze veruit het hardst en moet de band moeite doen om er boven uit te komen. Het is de typische cocktail van Zuid-Amerikaanse stijlen die je kent van bijvoorbeeld Manu Chao. Niet moeilijk, wel effectief. En geloof het of niet, de zon breekt spontaan door.

Van een heel andere orde is Ethan Johns. Wie? Weer een singer/songwriter op het eerste gezicht. Op het eerste gehoor ook een zeer verdienstelijke. Opener 'Hello Sunshine' doet ook hier de zon doorbreken. In intieme setting is het heerlijk om naar de nuchtere Brit te luisteren. Ethan is echter niet zomaar een zanger, hij is een zeer gerenommeerd producer! Google hem en je ontdekt dat hij achter vele bekende en minder bekende albums schuilgaat. Leuk om te zien dat hij er zelf ook raad mee weet.

Valerie June wordt gekoppeld aan Dan Auerbach van The Black Keys. Dan moet het wel goed zijn, of in ieder geval potentie hebben. Dat heeft ze misschien wel, maar het komt niet uit de verf. Haar nummers putten uit blues, soul en folk, maar er mist iets. Haar stem is wat nasaal en wekt daardoor een beetje irritatie op. Ondanks de girlpower elementen is het gewoon niet spannend genoeg.

Op de tokkelbaan geeft Typhoon een echt feestje. Ook voor zijn ouders, die 38 jaar getrouwd zijn vandaag. Hopelijk worden ze niet verdrukt in de kolkende massa voor het podium, want het gaat goed los. Zijn band speelt in de stijl van New Cool Collective en dat werkt uitstekend. Glenn zegt het zelf al: hij lult veel. Tussen de nummers, tijdens de nummers en dan nog rappen ook. Hij doet het wel met zoveel charme dat het zijn show niet schaadt. Het eerste deeloptreden van de Fakkelbrigade is dus goed raak. En daar staat ineens ook Qeaux Qeaux Joans de longen uit haar lijf te schreeuwen. Jammer dat we haar niet elders terug horen dit weekend.

De Amsterdamse rockers van Claw Boys Claw zijn niet de jongsten meer, maar rocken nog als jonge honden. De principieel recalcitrante zanger Peter Te Bos geniet er zichtbaar van. Als openingsact van Chic geven ze vele hints en spelen ze zelfs een stukje van 'Le Freak'. Te Bos sleept ornamenten het podium op, speelt te lang door en lacht zich een ongeluk. Erg vermakelijk en muzikaal nog goed te pruimen ook.

Vooraan in de platenbak van elke wedding-dj en vanavond op Vlieland: Chic met Nile Rodgers ja, van Daft Punk ja. Nile wil heeel graag laten weten waar hij allemaal voor verantwoordelijk is geweest in zijn muzikaal bestaan. Eerst maakt hij even een valse start. Er gaat van alles mis met het geluid, dus de show wordt na het eerste nummer alweer stilgelegd. Nile noemt de avond vanaf dat moment 'moeilijk'. Dat kan wel wezen, het feestje komt steeds losser. Langs de herkenbaarheid van Chic hits, via Sister Sledge en Diana Ross naar Madonna, INXS en David Bowie. Niet erg verantwoord, wel erg leuk. Tijdens afsluiter 'Good Times' mag het backstagevolk vrolijk meedansen en probeert Peter Te Bos zo vaak mogelijke in de microfoon van Nile te schreeuwen. Hoewel, afsluiter.. De echte afsluiter is natuurlijk 'Get Lucky', vanaf een cd'tje, maar de band blijft op het podium om de reacties in ontvangst te nemen. Het is tenslotte de enige reden dat Chic weer relevant is.

Het is de hoogste tijd om af te pilsen in de campingdisco van Stortemelk. Vreemde alternatieve discomuziek alom, maar als iedereen al de hele dag bier en te dure wijn heeft gedronken maakt dat niets meer uit. Oant Moarn!