VERSLAG: Le Guess Who? 2013 - dag 1

Naar het Le Guess Who? 2013 - dag 2 verslag

VERSLAG: Jasper Klomp  

Le Guess Who? 2013 - dag 1

Traditiegetrouw is Utrecht eind november ieder jaar voor een aantal dagen de muzikale hoofdstad van Nederland. Elektronica, punk, hip hop en singer-songwriters vinden allemaal hun plek bij Le Guess Who? op een line-up om van te watertanden. Enkele grote namen, veel jonge honden en acts die al jarenlang te weinig erkenning krijgen, weten er keer op keer een prachtweekend van te maken. Let’s go!

Duke Garwood trapt af in de nieuwe Le Guess Who?-locatie de Janskerk. Zoals zo vaak blijkt het concept singer-songwriter solo op een podium niet erg interessant. Garwood is lastig te verstaan en ook muzikaal gezien is het verre van overtuigend. Afwisseling lijkt niet in zijn woordenboek voor te komen. Een positief punt is dat hij met zijn gitaarspel de prima akoestiek weet te onderstrepen, dus dat belooft wat voor de komende uren en dagen.(JK)

Dirty Beaches staat op het podium nog wat te pielen aan hun apparatuur en lijkt de indruk te wekken dit klusje snel te willen klaren en zo snel mogelijk de benen te nemen. De jas is nog aan en de capuchon op. De aanblik van een angstig lege zaal bij aanvang zal hier ongetwijfeld aan bijdragen. Gelukkig voor iedereen wordt het drukker en trekt Alex Zhang Hungtai, de man om wie het allemaal draait, zijn jas uit. De muziek van Dirty Beaches valt eigenlijk onmogelijk in een paar zinnen te beschrijven. Het is complex. Het is duister. Het is spannend. De beats waar de nummers op zijn gestoeld zijn stuk voor stuk behoorlijk dansbaar, maar Zhang en zijn tourkompaan lijken er alles aan te doen om dit toegankelijke te verstoren, met snerpende gitaarriffs en onheilspellende kreten. Nee, Dirty Beaches zal nooit in z’n eentje de Oudergracht uitverkopen, maar op Le Guess Who? werkt het prima.(Daniël Oostdijk)

De man die alles deed wat God heeft verboden staat vervolgens, als de geheelonthouder Mark Lanegan, in de Janskerk. ‘When Your Number Isn’t Up’ klinkt nog wat afstandelijk, maar vervolgens valt alles op zijn plek. Zonder drummer, maar met prachtige strijkarrangementen gaat Lanegan ons voor in deze dienst. Als gekluisterd aan zijn microfoon laat hij zijn zware stem door de hoge ruimte schallen. Aan zijn bewegingen, hoewel deze miniem zijn, is te zien dat deze man van het leven heeft genoten. De kracht die hij desondanks uitstraalt is overdonderend. Gitarist Jeff Fielder speelt uitermate beheerst, maar is wel verantwoordelijk voor een melodisch fundament waarop het voor Lanegan prettig zingen is. Het drieluik ‘Satellite Of Love’ (“This one is for Lou”), ‘Mirrored’ en ‘On Jesus’ Program’ fungeert als kroon op een ijzersterk optreden.(JK)

De Oudegracht is inmiddels goed volgelopen en de muziek ook een stuk toegankelijker, wanneer King Khan gehuld in slechts een cape en een onderbroek met gouden versiersel het podium betreedt. Met zijn Shrines vuurt hij in een rap tempo de een na de andere catchy garage rocksong op het enthousiaste publiek af. Je zou kunnen zeggen dat er in een set van de Indische Canadees weinig afwisseling zit qua liedjes, maar de hele verschijning gepaard met de positieve energie die hij en zijn bandleden uitstralen maken veel goed. Hier en daar een grapje (“This songs is for all the transvestites in the room!”) en een wandeling door de zaal zorgen voor een zeer geslaagd optreden. Wat door alle fratsen een beetje naar de achtergrond verdwijnt is hoe sterk de strem van Khan eigenlijk is. Zonder enige moeite, hoog, laag en op geen valse noot te betrappen. Bewonderenswaardig.(DO)

Het optreden van The Fall is allerminst bewonderenswaardig. Frontman Mark E. Smith is op zijn 56ste al een heel oude man. Veelvuldig neemt hij, achter de gitaarversterkers, plaats om zijn benen wat rust te gunnen. Anders dan bij Duke Garwood maakt het in dit geval niet veel uit dat het moeilijk verstaanbaar is, ware het niet dat het geluid erbarmelijk is. Het duurt anderhalf nummer voordat de stoïcijns voor zich uitstarende gitarist Pete Greenway fatsoenlijk te horen is, en dat is maar van korte duur. De band lijkt zijn post-punk behoorlijk strak te brengen, maar de echte power ontbreekt. Zelfs als Tim Presley (White Fence) in de toegift mee komt raggen is het niet veel beter. Het feest in de zaal is er desalniettemin niet minder om en gelukkig overleeft Smith ook dit optreden.(JK)

In EKKO waagt Glasser twintig minuten na geplande aanvangstijd nog steeds verwoede pogingen om de lichtprojecties die haar show moeten begeleiden aan de praat te krijgen. Het mocht niet baten. Zichtbaar aangedaan en teleurgesteld vangt ze aan, enkel leunend op haar bijzondere stem en kundig spelende drumster. Wat overblijft is een bleke, veel te korte set, die nauwelijks echt van de grond is gekomen. Het bombast waarmee ik haar eens eerder live aan het werk zag is compleet verdwenen. Jammer, want tweede plaat Interiors welke dit jaar verscheen is zeer sterk.(DO)

Le Guess Who? duikt door heel Utrecht op dus ook Tivoli de Helling staat op het menu. Daniel Lopatin, beter bekend als Oneohtrix Point Never, vuurt in minieme belichting zijn donkere elektronica op ons af. Daarbij zijn slechts flarden van zijn albums te herkennen, wat het natuurlijk wel zo interessant maakt. In hoeverre het live is valt moeilijk te achterhalen, maar met het sterke contrast tussen warme bassen en klinische tonen is het zeker de moeite waard. Dat niet iedereen in het publiek het weet te waarderen en daarop begint te ouwehoeren, onderstreept dat dit toch voornamelijk muziek voor de koptelefoon is.(JK)

De eerste dag van Le Guess Who? laat zich in één woord het beste vangen als wisselvallig, maar daardoor lieten de krenten in de pap zich niet minder smaken.

 
festival logo

LE GUESS WHO? 2013 - DAG 2Dag 2 van Le Guess Who? bracht veel, heel veel goeds. Lees en bekijk het hier!

festival logo

SONGBIRD 2013 - DAG 2 Dag twee van het Songbird Festival heeft een line-up om van te smullen en dat...