VERSLAG: Bluesfestival Tamboer

Bluesfestival Tamboer

Na The Veldman Brothers is de tweede Amerikaan Steve Wilkinson aan de beurt en de New Yorker pakt het publiek op een geweldige wijze in met heerlijk bluesharpwerk en een ongelooflijk goede stem. Een stem die mij doet denken aan een kruising tussen het rauwe van Howlin’ Wolf en het soulvolle stemgeluid van Solomon Burke. Wilkinson had net een optreden in Duitsland achter de rug en zijn taxi had hem in Heerenveen afgezet in plaats van Hoogeveen. Gelukkig was de sympathieke blueszanger op tijd in Hoogeveen om de vele aanwezige bezoekers te laten genieten van een heerlijk potje swingende en dansbare blues.

In de zaal waar The Veldman Brothers zojuist hebben gespeeld, is het nu de beurt aan de uit Duitsland afkomstige Blues Company. Bij de Duitsers is het niet druk en dit kan natuurlijk te maken hebben met al het moois in de andere zalen, maar ik moet ook zeggen dat The Blues Company de plank behoorlijk misslaat. Een verkeerde uitstraling en teveel onzinnige lange praatjes tussen de nummers, haalt het tempo volledig uit hun optreden en ook muzikaal klinkt het allemaal erg vlak en maakt erg weinig indruk.

Helaas kun je het op een groot bluesfestival als dit het altijd treffen dat twee favorieten tegelijkertijd staan te spelen. Rond elf uur staan dan ook Ian Siegal en Ralph de Jongh op hetzelfde tijdstip hun kunsten te vertonen en na drie nummertjes van Siegal besluit ik om de driekwartier durende set van Ralph de Jongh te gaan bekijken. De Jongh is vijf dagen voor aanvang van het festival pas aan de line-up toegevoegd en ondanks dat ik hem misschien wel al dertig keer heb zien optreden, weet hij toch iedere keer weer te verrassen. Nooit is een optreden van hem hetzelfde en iedere keer weet hij weer boven zichzelf uit te stijgen. Prachtig is het hoe Ralph telkens weer tot op de bodem van zijn kunnen speelt en voor het aanwezige publiek is het een genot om de tot aan de draad bezwete bluesgod zijn eigen vertolkingen van ‘Shake My Moneymaker’ en Cuby’s ‘Somebody Will Know Some Day’ te zien spelen. Na de Jongh snel op een drafje naar de grote zaal waar Ian Siegal inmiddels al meer dan een uur bezig is.

Siegal is ongetwijfeld een van de meest talentvolle bluesartiesten van dit moment en dat laat hij de volle zaal dan ook heel duidelijk horen. Van zijn gitaarspel moet hij het absoluut niet hebben, maar de strot van de man doet je ieder haartje op je lijf als speldjes omhoog staan. Wat een geweldige uitstraling heeft de man toch, aangevuld met een fantastische bassist en een superieure drummer geeft Siegal ook in Hoogeveen zijn visitekaartje weer dubbel en dwars af. Met een prachtig ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James als toegift sluit Siegal zijn show af en omdat het inmiddels al half één is moet ik het optreden van Eb Davis laten schieten. Ook van het akoestische optreden van Louis! kan ik alleen de allerlaatste noten meepikken.

Na het optreden van Ian Siegal zijn in de grote foyer de drie Amerikanen, Wilkinson, Davis en Edmundson en the Greyhound Bluesband net gestart met een geweldige jamsessie. Een mooiere afsluiting van dit Hoogeveense bluesfestival is eigenlijk niet denkbaar. Wat een grandioos feest was het in Hoogeveen. Misschien wel één van de allermooiste festivals die ik de laatste jaren heb mogen meemaken. De jongens van De Tamboer hebben met deze tweede editie het Hoogeveense bluesfestival met een grote stip op de kaart gezet. Met een opkomst van ruim duizend bezoekers zullen de enthousiaste bluesorganisatoren in 2008 niet aan een derde editie ontkomen.