VERSLAG: Pitch 2014

Zaterdag

De zaterdag staat uiteraard volledig in het teken van de grote WK wedstrijd. Het tijdschema is waar mogelijk aangepast en de organisatie heeft zelfs de, weinig sympathieke, keuze gemaakt om gedurende het optreden van Richie Hawtin de wedstrijd op schermen naast de DJ af te spelen. Muziekminnende, doch weinig voetbal geïnteresseerde, bezoekers moeten het er maar mee doen.

Eerst laat Typhoon samen met zijn band de zon schijnen. Zijn tweede album Lobi Da Basi zag onlangs het levenslicht. Er moest even op gewacht worden en de rapper heeft ondertussen regelmatig kunnen oefenen met zijn band. Het is vandaag dan ook duidelijk dat het gezelschap klaar is om de Nederlandse podia en festivals te bestormen. Gedurende het optreden worden feestnummers, serieuze raps en steengoede hiphop in een blender gegooid. Het hoogtepunt vormt de drummer die, met een stemgeluid dat aan Lil’Wayne doet denken, ook een stukje mag rappen.

In de Westerliefde - als je de dixies niet meetelt het kleinste zaaltje op het terrein - staat voor aanvang van het optreden van Julien Mier niet meer dan een handvol bezoekers. Een paar in het oranje uitgedoste dames, een fotograaf, een jongen met stoffige krullen en een donkere trui. Wanneer de klok 16:15 uur aangeeft, loopt die laatste met een knikje langs de beveiliging en neemt plaats achter de draaitafels. Is deze doodnormale knaap de man achter die heerlijk knisperende, abstracte elektronica? We zijn er nog niet helemaal uit, want live klinkt Mier niet alleen een stuk doffer, ook is zijn set is flink minder avantgardistisch dan je op basis van zijn platen mag verwachten. Het is prima heupwiegen, maar echt imponeren doet hij niet.

Inmiddels staat in de Gashouder Theo Parrish . De Detroit House legende presenteert een show met een volledige band. Ondersteund door dansers en, onder andere, Amp Fiddler op toetsen wordt een heerlijk funky feestje gebouwd. Zo vroeg op de dag doen de feestelijke en bovenal dansbare melodietjes het goed. De dansers zijn misschien niet uitzonderlijk goed, het draagt bij aan de sfeer in de Gashouder. De doorgaans donkere tent wordt er plots een stuk vrolijker van. De funky Detroit House blijkt zeer aangenaam vertaalbaar naar een band setting.

Ook vrolijk word je van Jungle By Night . Het gaat goed met “ons” Afrobeat gezelschap. Deze ochtend komen de heren rechtstreeks uit Frankrijk. Onderweg kwamen ze niks dan regen tegen, in Amsterdam wordt de zon opgeroepen. Het gezelschap speelt een voortreffelijke set. De veelgebruikte blazers en Afrikaanse gitaarlicks roepen op tot voorzichtig heupwiegen. De heupen komen meer enthousiast in beweging bij het eveneens Nederlandse KiT . De groep mixt Antiliaanse geluiden met een stevige vleug techno. Op het podium zien we twee drummers en een DJ. Eén zanger en zangeres zwepen de boel lekker op. Het resultaat is een sexy dosis muziek die iedereen flink laat zweten.

Buraka Som Sistema gebruikt dezelfde opzet. Ook hier wordt de DJ begeleid door twee drummers. De groep is inmiddels een graag geziene gast op de festivals en hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Ze brengen dan ook precies wat je kan verwachten van Buraka Som Sistema. Sexy beats vullen de karakteristieke Angolese raps aan. De groep doet het optreden duidelijk op de automatische piloot. De sit-in is zo strak ingepland dat er geen tijd is om rekening te houden met het publiek. Dit maakt dat er al gesprongen wordt voordat iedereen doorheeft wat de bedoeling is.

In de Gashouder speelt FKA Twigs, een van de buzznamen deze editie. Het lukt niet iedereen om een plekje te vinden in deze toch niet bepaald het kleine zaal. Dankzij de fluisterende zang van Tahliah Barnett wordt de grote ronde ruimte gevoelsmatig een stuk kleiner. Toch blijft de intimiteit van de slaapkamer tamelijk ver weg. Het is alsof Volbeat in Bitterzoet speelt, maar dan andersom. Dat matcht gewoon niet echt lekker.

David Douglas is de nieuwste Nederlandse sensatie op elektronisch gebied. Zijn lome, intelligente techno gedijt erg goed in de Westerliefde. Buiten in de rij staan meer mensen dan binnen – een goed teken voor Douglas’ populariteit, die achteraf bezien in een grotere zaal had moeten staan. Met name de eerste helft van het optreden is boeiend, als Douglas een dwarsdoorsnede van zijn nieuwste album Moon Observations aan ons voorlegt. De koperblazer aan zijn linkerflank geeft de set extra warmte. Daarna gaat het tempo omhoog, wat ten koste gaat van de diepte. Misschien heeft Douglas wel gelijk, is dit precies wat het publiek nodig heeft, maar het doet de spanning geen goed.

Als producer wist Todd Terje al een aardige naam op te bouwen. Hij was, onder andere, verantwoordelijk voor ‘Candy’ van Robbie Williams. Vandaag vormt hij als live DJ het hoogtepunt van Pitch. Zijn onlangs uitgebrachte plaat It’s Album Time wist al indruk te maken. Live wordt het tempo omhoog geschroefd en zet de DJ een echte dance set neer. Terje gebruikt zijn keyboard om over zijn beats melodietjes te spelen. Dit zijn veelal bekende samples uit de funk, jazz en latin. Deze simpele opzet zorgt ervoor dat je begint met dansen en niet meer kan stoppen totdat Terje het voor gezien houdt. Dit maakt dat zijn set zowel hypnotiseert als een feest der herkenbaarheid is.

De overgang naar het totaal verschillende geluid van Caribou is dan ook groot. De groep doet duidelijk haar best om sfeervolle muziek te maken. Doordat het gezelschap nog in het licht speelt en het tempo laag ligt weet het beoogde gevoel moeilijk over te slaan. Desondanks krijgen nummers als ‘Odessa’ en ‘Can’t Do Without You’ een zeer degelijke vertolking. De groep was wellicht beter tot zijn recht gekomen in de Gashouder of als echte headliner van deze dag.

In de Westertent mag The Gaslamp Killer laten zien waarom hij nog altijd een van de meest geliefde festivalacts te wereld is. De dj/producer beweegt zich tussen gek en geniaal en dat zijn doorgaans de interessantste muzikanten. Hij doet waar hij zin in heeft en, meer nog, waar het publiek zin in heeft. Dat voelt hij moeiteloos aan. We gaan van Dr. Dre en Snoop Dogg naar eigen werk vol flirts met traditionele Arabische muziek, van de hak op de tak dus, met als gemene deler dat het allemaal uitermate dansbaar en euforisch is. De hand kan van de kin en als vuist de lucht in. Daar waren we net even aan toe.

Dan de onvermijdelijke clash tussen de WK-wedstrijd van het Nederlands elftal en Pitch. Het festival heeft in de Westertent en buiten op het grote veld op het hoofdpodium voor schermen gezorgd. Ook verkoopt Pitch vandaag speciale oranje Pitch-merchandise. Slimme en leuke zet! Artiesten die tijdens de wedstrijd spelen moeten het doen met een stuk minder aandacht, maar na afloop is de stemming van het publiek niet minder dan euforisch!

De wedstrijd is een half uur aan de gang en Richie Hawtin staat er wat verdwaasd bij op het hoofdpodium. Een man of vijftig staat er, hooguit. Hoe lang zou het geleden zijn dat de ongekroonde koning van de minimal techno zo weinig publiek trok? Wanneer hij even later zijn eerste plaat oplegt, stroomt het publiek alsnog in grote getalen toe. De wedstrijd wint het, qua aandacht, maar Hawtin biedt moedig weerstand. Het Costa Rica van Pitch dus, eigenlijk. Hoewel, Hawtin kiest volop de aanval. Zijn set is keihard en binnen de grenzen van het genre opvallend dynamisch. Bijna net zo spannend als de wedstrijd.

In de rust van de interland mag Chris Clark de Westerunie vermaken. Dan weet je dat er van ware rust geen sprake is. Clark begint zijn set eclectisch en progressief als in zijn beste dagen. Na een kwartiertje, als in Brazilië de spelers het veld weer betreden, gaat het van freaken naar beuken. In de hoop meer publiek vast te houden, misschien. Je moet wat als je het op moet nemen tegen Richie Hawtin én het Nederlands Elftal tegelijk. Er zijn bedrijven aan minder concurrentie ten onder gegaan en het is opvallend dat de Westerunie aardig vol blijft. Knap van Clark, maar volgende keer graag weer iets meer het avontuur opzoeken, Chris.