VERSLAG: London Calling #2 2014

London Calling dag 1

Met in het verleden artiesten als The Kooks, Franz Ferdinand, London Grammar, Kaiser Chiefs, Blur, Royal Blood, en Bloc Party op de planken staat London Calling bekend om haar vroeg ontdekte indietoppers. Deze London Calling lijkt (helaas?) eerder te draaien om oude rekruten in het vak. Zo heeft de tweede dag Sebadoh en Spoon op de poster staan. Gelukkig voor de trouwe London Calling hipsters heeft het weekend van 31 oktober en 1 november ook veelbelovende verrassingen in petto.

Ze waren het laatst bekend gemaakt en hebben al meteen de twijfelachtige eer om de Bovenzaal te openen. Het eerste album van Wild Smiles is kort geleden een feit geworden en dit laten ze ons dan ook vol trots horen. Een soort mixje tussen poppy refreintjes over hun 'Girlfriends' en hun haat aan stropdassen begeleid door ruige gitaren en razendsnelle drums. Ze hebben er plezier in, en terecht, want de muziek die ze produceren is van niveau. Hun voeten raken dan ook nauwelijks het podium. Die van het publiek daarentegen blijven steevast aan de grond genageld. Wild Smiles gaat de uitdaging aan en frontman Chris Peden springt vol overtuiging het gat in dat het timide publiek open laat. Als ze in hun laatste nummer ook nog eens alle mogelijke rockstarmoves, netjes binnen de lijntjes, in de strijd gooien is deze helaas gestreden. Een goede,maar geen voldane opening voor de heren. Hopelijk zien we ze snel terug in een zaal die ze wel waardeert.

Een minuut te vroeg is het nieuwe halfuur te laat voor de blije jongeman van Gap Dream. Zijn heldere, duidelijke stem zweeft boven zijn dromerige elektro met dreunende beats uit en zijn nummers lopen zo geruisloos in elkaar over dat het één geheel lijkt. En het is fijn, het is leuk, het is goed, het is dansbaar. Voor even. Helaas wordt de muziek van de knappe nerd snel eentonig. Maar wie neemt het hem kwalijk? Gap Dream is waarschijnlijk begonnen in een zolderkamertje in de minuten van verveling en is nooit bedoeld om op een podium neer te zetten. Op de schaal van 'fijne luistermuziek' scoort hij dan ook hoge ogen, voor een goede live act dan weer wat minder. Hij laat in ieder geval niemand zonder glimlach achter als hij snel de stekkers uit zijn synthesizer trekt.

DMA's is een bijeengeraapt zooitje. Het lijken jongens die eerst geen leven hadden en bij wijze van therapie in een band zijn gegooid. En het werkt. DMA's is de grootste verrassing van de avond.Een zomerhoedje, regenjas, te klein Adidas vestje en een gigantische trui trekken de aandacht op het grote Paradiso podium, een werkende formule, blijkbaar, want ze hebben al een 'de nieuwe Oasis' stempel gekregen. Maar dan zonder ruzie. Pop liedjes met glimlach. De akoestische gitarist playbackt vol passie mee, evenals de Elektrische gitarist die een mix vormt van een te enthousiaste voetbalsupporter/een Breaking Bad personage en een Poolse immigrant. Een bijzondere formule die de eerste dansact van de avond vormt. London Calling voegt zich bij de DMA's fanclub die al onder andere de drummer van Blur bevat.

Broeierige, psychedelische desertrock uit het United Kingdom. Who knew? Lola Colt ziet er in ieder geval uit alsof zij het op het bizarre hebben gegooid. Waar Lola herself een strakke bloemetjes jurk draagt, gesierd door een strakke bobline, daar ziet haar bassist eruit alsof zij net afgestudeerd is van het Conservatorium en ondertussen heeft de vrouw achter de synthesizers zichzelf een Halloween look aangemeten. Met z'n alle kijken ze nog wat onzeker het publiek in. De vocalen mogen dan wel iets weg hebben van Savages, de kwaliteit heeft dit zeker niet. De muziek is vlak en ongemakkelijk, van de vrouwen moeten we het niet hebben op de eerste London Calling dag.

Met het geluid honderd keer te hard en in een in donkere, in mysterieus licht gehulde zaal komen The Amazing Snakeheads (Of, volgens frontman Dale Barclay, The Amazing fucking Snakeheads from fucking Glasgow Scotland) met dodelijke blikken het podium op. Shirts worden het publiek in gesmeten en tepels glanzen in het rode licht. De mannen rennen met strakke kaken het podium over, bléren in de microfoon en laten het speeksel regenen in het publiek. Al snel is duidelijk dat wat op het album als fenomenale, grungy garage rock klinkt op dit moment klinkt als een oorverdovende, angstaanjagende herrie. Het talent dat ze op hun debuutalbum Amphetamine Ballads uitstralen is omgezet in een gevalletje puur imago. De te luide gabbers vinden zichzelf behoorlijk wat en jutten het publiek zo danig op dat de moshpit die is ontstaan meer weg heeft van een hersenloos gevecht waar ze met liefde zelf aan zouden willen deelnemen. Live toch niet zo amazing, dus.

Ingeluid door een gezellig jazzmuziekje wandelen de fancy, sexy, hippe jongemannen van The Bohicas het grote podium van Paradiso op. Wat bizar is, want The Bohicas is één van de kleinste bands van het festival en toch de eerste die een afgeladen grote zaal voor hun Britse neusjes hebben. Zanger Dominic McGuinness is de broer van Miles Kane's gitarist en de band zit bij hetzelfde label als Franz Ferdinand en Arctic Monkeys. De band heeft die onwaarschijnlijke hitgevoeligheid doorgevoerd in haar eigen muziek. Hij laat Paradiso met armen zwaaien, op en neer springen en met de heupen wiegen. Er ontstaat zelfs een onschuldige mosh pit. Vooral XXX en Crush Me maken beloftes waar. Want eerlijk is eerlijk, deze onwaarschijnlijke gitaarhitjes van The Bohicas zijn de enige beloftes die de eerste London Calling dag voor ons in petto had.