VERSLAG: Speedfest 2014

Speedfest 2014

Openers van de negende editie van Speedfest zijn Death Alley. Dit viertal maakt muziek die precies in het straatje van dit festival past: speedrock met een dikke laag hardcore en punk. Er staan al snel een paar honderd man voor het podium en iedereen blijft hangen: het optreden is ijzersterk. Pakkende nummers en minuten durende gitaarsolo's die geen moment vervelen vormen een perfecte opener op het 'Demolition Stage'.

Het duo The Picturebooks opent het kleinere 'Thrashers Stage'. Het tweetal dat net een tour er op heeft zitten weet echter heel wat minder indruk te maken met hun garage rock ondanks dat ze los gaan op het podium. Het is nog rustig in de zaal.

Dansend op een intro van Michael Jackson betreedt Wolfskop het podium. Deze "lokale helden" bestaan pas een jaar maar de ervaring spat van de band af. Hardrock met een eigen smoel, melodisch met een fijn ruw randje: Wolfskop is een positieve uitzondering in het grote aantal rockbands dat Nederland rijk is.

Herder is geen onbekende meer. Althans, wel voor Dikke Dennis die helemaal niets weet te vertellen over de band. Maar Herder is Harder, en Speedfest weet het. Vol is de grote hal nog lang niet maar het is al een stuk drukker dan tijdens de vorige bands. Het laatste album is ingeslagen als een bom en de sludge metal laat menig hoofd op en neer gaan. Herder is een van de beste metalbands in het Nederlandse circuit en het wordt tijd dat iedereen dit weet!

Helemaal uit California komt The Shrine. Dit trio rockt harder dan menig kwartet en weet de grootste hal van het Klokgebouw nagenoeg vol te krijgen. Met korte pauzes tussen de nummers werkt de band zich door een setlist van 40 minuten heen. Niet bijzonder, wel erg goed.

Suicidal Angels is verplichte kost voor Slayer fans. De Grieken maken geen geheim van hun inspiratiebron en vuren snoeihard werk als 'Bloodbath' en 'Bleeding From The Cross' op het publiek af. De eerste moshpits van de dag verschijnen voor het podium en de Grieken weten niet hoe vaak ze het publiek moeten bedanken. De band krijgt het publiek snel warm en wanneer er een enorme wall of death voor het podium verschijnt, breekt het vooraan helemaal los met een enorme moshpit. In februari is de band terug in Brabant, in de Mezz te Breda!

"Een volumepedaal? Die heb je toch niet nodig, we doen alles hard" Aldus Spike van The Deaf (bij de meesten bekend als gitarist van Di-Rect). Als je de band vergelijkt met de rest van het tijdschema zijn ze zeker niet hard, maar dat deze band weet hoe ze moeten rocken is zelfs voor een blinde te zien. The Deaf is een solide vette band die je een keer live moet zien.

Slapshot speelt al 30 jaar hardcore, of zoals het tegenwoordig genoemd wordt: old school hardcore. De ervaren rotten hebben geen enkel probleem de zaal te vullen, tot achteraan staat het vol voor de Amerikaanse groep. Echt sterk is het optreden niet, maar dat zal de fans een worst wezen: het is feest voor het podium.

Rond 6 uur is het tijd om wat te eten; zo staat Dokter Worst zijn lekkere broodjes te verkopen en draait De Rooie Neger plaatjes in de 'food court' met continue een dansende menigte voor zich.

Black Sabbath in een saus van Hawkwind volgens Speedfest: Kadavar spreekt liefhebbers van psychedelische rock aan. Nou zijn deze Duitsers een tikkeltje wilder en spat de show van het podium. Geen moshpits hier, maar intens genieten.

Napalm Death staat vaak op het podium. De nummers zijn al bijna meezingers geworden, maar toch blijft het iedere keer een genot om Barney & co op het podium te zien. Alles klopt in de set van Napalm Death. De vervangend gitarist, John Cooke, vriend van de band en bekend van werk met Venomous Concept en Malevolent Creation, staat zijn mannetje en verzacht het gemist van Harris.

Op het kleinste podium overlapt de set met genre genoot Midnight. Deze naar punk neigende blackmetalband zet een sterk optreden neer waarbij de band zelfs verbaasd is over het feest dat losbarst voor het podium. Metal, whiskey en moshpit: Midnight.