VERSLAG: Schwung 2003

Schwung verslag deel 1

Sinds 5 jaar vindt in Roeselare (Belgie) een jaarlijks roots & rock festival plaats. In tegenstelling tot de meeste festivals, die mikken op een publiek van 15-25 jarigen, biedt Schwung een programma wat meer gericht is op de ouwe rocker en de liefhebber van oudere rockbands. Aangezien het dit jaar een lustrumeditie betrof pakte de organisatie flink uit met grote namen. Als headliner hadden ze Deep Purple weten te strikken samen met Motörhead. Ook Thin Lizzy en Girlschool waren aanwezig. Als voorprogramma fungeerden The Occasional Band en ACtion in DC, beide coverbands.

Bij aankomst op het terrein bleek het geheel in een grote hal plaats te vinden met een uitloop naar buiten waar etens- en andere standjes stonden. Hoewel dit in eerste instantie jammer leek omdat het zulk heerlijk weer was bleek het voor de sfeer wel bevorderlijk. Lichteffecten werken toch beter in het donker.

Het publiek werd opgewarmd met The Occasional Band en ACtion in DC. Wij kwamen aan tijdens het einde van de set van ACtion in DC en deze Nederlandse AC/DC coverband bleek het goed te doen bij het publiek wat enthousiast was over de met verve gespeelde nummers. Ze eindigden toepasselijk met 'For Those About To Rock, We Salute You' inclusief kanonschoten.

Hierna was het de beurt aan Girlschool, samen met de Runaways een van de eerste geheel vrouwelijke rock/metal bands. Het was duidelijk dat ze al een tijd niet gespeeld hadden (de gitariste kreeg kramp in haar hand!), maar de combinatie van nummers uit de jaren 80 met nieuw werk klonk toch erg lekker en werd enthousiast gebracht. Het is wel duidelijk waar bands als The Donnas o.a. hun inspiratie vandaan halen. Alleen jammer dat een deel van het publiek nog buiten in de zon zat.

Dat publiek kwam wel grotendeels naar binnen voor Thin Lizzy dat sinds enkele jaren gevormd wordt door originele gitaristen John Sykes en Scott Gorham aangevuld met een nieuwe drummer en bassist. Vanaf de openingssirene van 'Jailbreak' bleek het een groot feest van herkenning. Alle Lizzy-hits kwamen voorbij, uitgezonderd 'Whiskey in the Jar' en 'Dancing in the Moonlight', maar dat vond niemand erg, want de nummers die gespeeld werden stonden als een huis. John Sykes bleek een stem te hebben die erg leek op die van Phil Lynott en de gitaarpartijen klonken spetterend. Natuurlijk was dit niet het echte Thin Lizzy zonder Phil Lynott, maar dichter bij 'The real thing' kan niet.