VERSLAG: Crossing Border Den Haag 2015 - Zaterdag

Naar het Crossing Border Den Haag 2015 - Vrijdag verslag

VERSLAG: Jeroen Bakker  

Crossing Border - De Zaterdag

Vanzelfsprekend hebben de trieste gebeurtenissen in de voorgaande avond en nacht een grote impact op de sfeer in de Koninklijke Schouwburg. Presentator Menno Pot opent de zaterdagavond met een indrukwekkende speech om vervolgens samen met het publiek in de grote zaal één minuut stilte te houden.

Naderhand zou de festivaldirectie aangeven geen moment te hebben getwijfeld of het festival vandaag wel kon doorgaan. De organisatie heeft vandaag echter veel telefoontjes te verwerken gekregen die direct of indirect hiermee te maken hebben.

Zo zijn Alela Diane & Ryan Francesconi opgelucht dat ze gisteravond na hun optreden Parijs zonder problemen konden verlaten om naar Nederland af te reizen. Nog meer dan ooit lijkt hun muziek een diepere betekenis te hebben gekregen. ”Het voelt vanavond vreemd aan om bepaalde teksten te zingen”, aldus de geëmotioneerde zangeres die desondanks meer spots op zich gericht wil zien.

Met een minimale bezetting wordt een maximale hoeveelheid sfeer bereikt. Het duo laat zich tijdens het materiaal van hun album Cold Moon dikwijls begeleiden door een violiste maar de momenten dat Diane alleen met haar gitaar uit eigen werk voordraagt, zijn minstens zo intens.

In de Heaven ligt de nadruk eveneens op sfeer maar hier worden naast de hemelse samenzang van Blackie & The Oohoos enige elektronische hulpmiddelen ingezet. De Antwerpse zusjes hebben hier al eens eerder gestaan en weten ondanks technische haperingen wederom een indrukwekkende set neer te zetten. Op voortreffelijke wijze wordt een mysterieuze sound geproduceerd, ooit eens omschreven als ‘introverte nachtmuziek’, waarin tegelijkertijd hele pakkende en toegankelijke melodieën zitten verpakt.

Voor de ongeduldigen onder het publiek die gecharmeerd zijn van al die onbekende klanken is er slecht nieuws. Het nieuwe album laat nog even op zich wachten. Lacuna zal pas volgend jaar verschijnen maar met een zeer charmant Vlaams accent worden zij naar gelijkvloers verwezen alwaar de vorige platen ruimschoots aanwezig zijn. En die zijn ook erg fijn. Blackie & The Oohoos zijn er weer in geslaagd om het publiek te verleiden, te imponeren en bij iedereen een glimlach op het gelaat te toveren.

Het contrast kan haast niet groter wanneer Duke Garwood het podium van Heartbeat Hotel in het Nationale Toneel Gebouw betreedt. ”I Feel sad. My friend’s band got hijacked last night”, verwijst hij naar de ramp van de vorige avond. Garwood is teneergeslagen en lijkt geen moment met zijn gedachten bij het optreden van vanavond te zijn. Zijn prachtige donkere stem heeft nog nooit zo vlak geklonken en hoe vreemd ook, nog nooit zo emotieloos. De timing van de harde slide-uithalen op zijn gitaar verraden een gebrek aan concentratie.

Behoorden zijn recente samenwerkingen met Dave Gahan en de Soulsavers of, enkele maanden geleden nog, met zijn vriend Mark Lanegan tot de hoogtepunten uit zijn carrière, vanavond is spijtig genoeg een triest dieptepunt. Hopelijk laat een herkansing niet te lang op zich wachten.

Voor Ali Eskandarian komt er in ieder geval nooit meer een herkansing. De Iranese creatieve duizendpoot vluchtte ooit naar Amerika om zich daar in alle vrijheid op de muziek en literatuur te kunnen storten. Via Duitsland en Dallas kwam hij uiteindelijk in New York terecht waar hij met de Iranese muzikanten van Yellow Dogs, afkomstig uit de weliswaar kleine, maar zwaar verboden, waanzinnige punkscene in Teheran, een appartement deelde. Een gefrustreerde collega-muzikant vermoordde Eskandarian en twee leden van deze band waarna hij vervolgens zichzelf door het hoofd schoot. Een jaar daarvoor nog zocht Eskandarian die op dat moment geen idee had of zijn verhaal van enige literaire waarde was, een uitgever voor het manuscript van wat nu, precies twee jaar later, een Great Iranian-American Novel blijkt te zijn.

Via Oscar van Gelderen, een persoonlijke vriend van hem is het uiteindelijk gelukt en kan, in het bijzijn van de familie Eskandarian en enkele vrienden, onder leiding van Lee Brackstone, gespreksleider en creative director van de uitgeverij The Golden Years, wereldwijd gepresenteerd worden. Het is een boeiend verslag geworden van een immigrant die nagenoeg alles achter zich heeft moeten laten en samen met veel landgenoten en creatievelingen uit de kunstscene, een nieuw leven opbouwt in de New Yorkse metropool. Het scherm vertoont prachtige muziek in het singer-songwriter-genre van een uitermate boeiende muzikant die helaas op veel te jonge leeftijd is overleden. Het is een presentatie waar menig traan wordt weggepinkt.

Van de harde realiteit naar de surrealistische droomwereld van Bianca Casady & The C.I.A. is slechts 150 meter lopen. Het publiek heeft blijkbaar uitgekeken naar dit project van de CocoRosie-zangeres. Het is Crossing Border zoals het bedoeld is.

Grensverleggend, spraakmakend en verwonderend theater in combinatie met muziek die allesbehalve voorspelbaar, en soms zelfs ronduit vals, gespeeld wordt. Zo zou de piano best eens gestemd kunnen worden en is de ritmetandem allesbehalve ritmevast, althans zo lijkt het maar niets is wat het lijkt bij deze goed georganiseerde chaos van Casady en haar merkwaardige gevolg. Mede door het visuele spektakel dat door dansers en beelden geboden wordt en het ontbreken van een rode draad in het muzikale deel van het optreden, blijft deze show fascineren en verbazen van de eerste tot de laatste minuut.

Daarbij vergeleken steekt de show in The Raven maar schril af hoewel Kitty, Daisy & Lewis er toch altijd in slagen om de ogen op zich gericht te houden. De knappe zusjes Durnham dragen vandaag nietsverhullende strakke catsuits terwijl broerlief, zo vermoeden wij, iets uit de kast van zijn vader heeft gepakt. De sfeer op het podium is ronduit uitgelaten. De familie heeft een paar vriendinnetjes laten overvliegen omdat één van de meiden vanavond haar verjaardag viert. Er is duidelijk al het nodige ingenomen en vooral Daisy lijkt het spoor soms volledig kwijt te zijn. Ze dreigt het toetsenbord bijna door midden te hakken en even later wordt ook het drumstel bijna gesloopt. Desondanks blijkt er in de zaal wel degelijk behoefte aan deze vrolijke potpourri van swingende rockabilly, country, hillbilly en ska. Vooral het vaste ‘gastoptreden’ van de vriendelijke Jamaicaan Eddie ‘Tan Tan’ Thornton met zijn trompet werkt iedere keer weer sfeerverhogend.

Door de overlappingen in het programma lukt het soms nauwelijks om de optredens in zijn geheel te bekijken. The Cinematic Orchestra is dan ook halverwege wanneer wij in de Royal proberen binnen te komen. Het is één van de weinige keren dat de prachtige zaal zo goed gevuld is. Terecht, zo blijkt, want het uit acht man bestaande orkest onder leiding van John Swinscoe weet wederom, in 2002 waren ze er hier ook al bij, het publiek in extase te brengen met een welhaast perfect doorlopende mix van experimentele, jazzverwante klanken en een dikwijls bombastisch maar ook toegankelijk, soms zelfs poppy geluid waarbij dynamiek en variatie de sleutelwoorden zijn.

Met deze afsluiters op de zaterdagavond heeft de 23e editie van het Crossing Border Festival toch nog die acts in huis weten te halen die ons dit weekend heel even zorgeloos en onbekommerd lieten genieten zonder steeds maar met onze gedachten bij alle verschrikkingen, waar ook ter wereld, van daarbuiten te hoeven zijn.

 
festival logo

LE GUESS WHO? 2015 - DONDERDAGLe Guess Who? strijkt dit weekend weer neer in Utrecht. De donderdag was een...

festival logo

CROSSING BORDER DEN HAAG 2015 - VRIJDAG 200 schrijvers en muzikanten komen dit jaar weer naar Den Haag voor Crossing...