VERSLAG: Holland International Blues Festival 2016

Holland International Blues Festival; dag twee

Waar de vrijdag in het teken staat van stoere dames met prachtige stemmen, staat de zaterdag in het teken van de mannelijke supergitaristen. Robert Randolph, Derek Trucks, Walter Trout en Billy Gibbons zijn enkele van deze geweldige gitaarspelers. Afsluitend mogen Susan Tedeschi en Bonnie Raitt laten horen waarom het blueslandschap net zo goed thuis hoort in vrouwelijke handen.

Met 10.000 bezoekers is de zaterdag stijf uitverkocht. Robert Randolph brengt de bezoekers goed in de stemming met een stomende set. Afwisselend zittend en staand achter zijn pedal steel gitaar gooit de muzikant met energie. Zijn enthousiasme werkt zeer aanstekelijk. De band mixt de jankende country van de pedal steel gitaar met de funkrock van Lenny Kravitz. Hierdoor ontstaat een eigen geluid dat je nergens anders hoort. De rock ’n roll van Randolph maakt het moeilijk om niet spontaan te gaan dansen. De sterke muzikanten verwisselen ook nog verschillende malen van instrument. Als Randolph halverwege als een zuidelijke priester het publiek staat op te hitsen kun je niet anders dan meegaan in deze dienst van blues, funk en rock.

Zanger JJ Grey moet het vooral van zijn sterke stem hebben. Dit brengt hij in combinatie met pakkende soulnummers die gemakkelijk blijven hangen. Zijn band mist de soepelheid van voorganger Robert Randolph, maar het stemgeluid van JJ Grey blijkt krachtiger dan het geluid hier aankan. Hij onderstreept samen met zijn band nogmaals dat nummers als ‘Every Minute’ en ‘Brighter Days’ onderschatte soulparels zijn.Het onbekendere ‘Lazy To Acre’ vormt vandaag het hoogtepunt. Het lied bouwt zich langzaam op. De gevaarlijke loomheid van de moerassen van Louisiana klinken hier duidelijk in door. Het ritme kruipt volledig in je en uiteindelijk gooit JJ Grey je vocaal volledig omver met zijn rauwe kracht.

Jimmie Vaughan annuleerde enkele weken geleden helaas zijn volledige Europese tournee. Naar het schijnt vanwege een angst voor terreur in Europa. Johan Derksen en zijn collega’s regelden echter een mooie vervanger; de Super Sonic Blues Machine. De groep heeft onlangs haar eerste album uitgebracht, maar stond nog niet eerder op een podium. Vandaag heeft Grolloo het debuut, waarbij de muzikanten Billy Gibbons (van ZZ Top), Walter Trout en Robben Ford als gastartiesten meegebracht zijn. Het optreden begint psychedelisch met een cover van ‘Roadhouse Blues’. Walter Trout blaast op de mondharmonica de longen uit zijn lijf en het resultaat zet The Doors versie volledig in de schaduw. Wat op papier echter klonk als een één uur durende jam, blijkt helaas een doorschuifsessie waarbij de Supersonic Blues Machine de begeleiding verzorgt. Walter Trout speelt een fantastisch eerbetoon aan BB King met het zelfgeschreven ‘Say Goodbye To The Blues’ en Billy Gibbons swingt de tent uit met ZZ Top klassieker ‘La Grange’. Dat hem dit lukt terwijl zijn stem bijna onhoorbaar is boven het luid, onderstreept meer de kracht van het nummer dan de kracht van het optreden. De Supersonic Blues Machine kent goede momenten, maar brengt niet het gehoopte hoogtepunt van de dag.

Eén hoogtepunt waar de Tedeschi Trucks Band wel standaard voor tekent. De 12 personen sterke band blaast ook vandaag Grolloo omver met een swingende set. Meestergitarist Derek Trucks imponeert verscheidene malen met zijn slidegitaar. Hoewel hij alleen maar naar de vloer en zijn medebandleden kijkt, blijft het genieten om deze legende aan het werk te zien. De blazers en knallende stem van Susan Tedeschi doen de rest van het werk.Het geluid doet sterk denken aan Joe Cocker ten tijde van ‘Mad Dogs & The Englishmen’. Joe Cocker nummer ‘The Letter’ past dan ook naadloos in deze setlist. De blazers swingen, het orgel jankt en verschillende vocalisten mogen hun soulkwaliteiten laten horen. Enkele momenten lijkt het gezelschap zichzelf te verliezen in dit groots opgezette geluid en opereert het erg op de automatische piloot, maar net wanneer je af begint te dwalen valt de band terug op de basis met een ritme dat je verder mee sleept met dit feestje.

Het is dan echter Bonnie Raitt die de rust brengt waarvan je eigenlijk niet door had dat je deze miste vandaag. De zangers won al verscheidene Grammys. Zelf is ze inmiddels eind 60 en dat zijn haar medemuzikanten ook. Mike Finnigan zit achter de toetsen. Hij bewijst halverwege het optreden over een fantastische stem te beschikken. Hij zingt ‘Good Man, Good Woman’ in duet met Bonnie Raitt. Prachtig! De rest van het optreden omvat alle hoeken van de Americana. Raitt speelt een stukje akoestische blues, heeft een aantal traditionele singer-songwriter nummers en imponeert met haar slide gitaarspel. Het optreden is van een degelijkheid die bijna tegen het saaie aanschuurt, maar in deze degelijkheid brengt Raitt juist een rust die in andere bands vandaag niet altijd te vinden was. De zangeres bewijst daarmee dat blues bij uitstek het genre is waarbij een hogere leeftijd in je voordeel werkt. Tijdens de afsluiting wordt het nog echt speciaal wanneer Derek Trucks en Susan Tedeschi zich bij de band voegen. Het prachtige ‘Angel From Montgomery’ laat niemand onberoerd. Met ‘Never Make A Move Too Soon’ sluiten Derek Trucks, Susan Tedeschi, Bonnie Raitt en band de avond avond zoals het hoort; met een meeslepende BB King cover!

Holland International Blues Festival kent daarmee een eerste editie dat een zeer dikke voldoende scoort. De organisatie is dik in orde en het programma overtuigt volledig. Johan Derksen laat horen dat blues iets te bieden heeft voor oude en nieuwe generaties, en dat het ook in staat is muzikale grenzen te verbreden. Dat daarmee de basis van de blues soms wat gemakkelijk overgeslagen wordt valt gemakkelijk te vergeven. Negen en tien juni 2017 kunnen door alle Nederlandse bluesfans alvast met een dikke stift in de agenda gereserveerd worden. Het Holland International Blues Festival heeft zijn bestaansrecht in Nederland namelijk dubbel en dwars aangetoond.