VERSLAG: Pukkelpop 2007

Pukkelpop 2007, vrijdag 17 augustus

Vrijdag 17 augustus

Net als donderdag trekt ook vandaag volgens de organisatie zowat 40.000 bezoekers - dit is iets minder dan vorig jaar. Deze festivaldag eindigt rond twee uur vannacht en begint al rond elf uur ’s ochtends! Een lange en volle dag dus voor de bezoekers.

Het touren met Bloc Party heeft Biffy Clyro goed gedaan, eindelijk worden ze opgemerkt en ze zijn vandaag één van de eerste bands in de Marquee. De Schotse band bracht dit jaar hun vierde album ‘Puzzle’ uit en wordt al vergeleken met groot heden als Foo Fighters, ook live doet het trio niet veel onder voor grote namen uit het rock genre. Als een echte rockster voorziet zanger/gitarist Simon Neil shirtloos ons van hun nummers. Het publiek – wat voornamelijk Engelsen en Ieren zijn - zingt luidkeels mee klappen enthousiast na de nummers. Doordat ze wat later begonnen spelen ze ook netjes iets langer door en na de laatste toon is het vechten om de plectrums. De twaalf jarige band wordt eindelijk beloond voor hun harde werk, geniet ervan jongens!

Je hebt van die bandjes die het moeten hebben van een andere. The Academy Is… is daar een goed voorbeeld van, ooit groot geworden door Fall Out Boy – die overigens gisteravond ook te zien waren op het festival – maken ze tegenwoordig toch muziek wat snel linkt naar indiepop met stevige rockinvloeden. Naast de kruiwagen door Fall Out Boy, heeft de groep ook hun succes te danken aan het feit dat veel tienermeisjes een zwak hebben voor de zanger William Beckett. Dit feit wordt ook duidelijk zichtbaar wanneer je op vrijdag naar de Skate Stage gaat. Hongerige pubermeisjes kalken elkaar onder met een zwarte stift en zitten tegen het hek aan te wachten op hun favoriete zanger. Wanneer hij op komt met zijn band en gelijk begint te spelen, is hij amper te horen. Het meiden laten zien dat ze alle nummers van buiten kennen en zingen alles luidkeels mee. Hier reageert William goed op en maakt constant contact. Het lijkt er helaas op of dit erg gespeeld is. Je hoort haast de volwassenen achter denken of deze act wel geloofwaardig is, alles lijkt namelijk nogal voorgekauwd. De nummers zitten vrij simpel in elkaar, duren niet langer dan drie minuten en volgen elkaar in rap tempo op. Het is vooral het warme stemgeluid en uiterlijk van de frontman waar de band het van moet hebben. Kortom, The Academy is… is geeft een leuke show weg om op je gemak naar te kijken, maar zijn zeker niet vernieuwend. Om het toch een beetje spectaculair te maken, loopt de frontman van Cobra Starship het publiek in en betreedt hij zelfs het podium om een nummer mee te zingen. Helaas dat hij ook podiumgeil is en neemt een rare houding aan. Na het optreden rent hij samen met de overige bandleden naar het hek om zich te laten betasten door de hongerige meisjes..

Na de Warped Tour in Amerika komt Funeral For A Friend (FFAF) net zo makkelijk richting Europa. De vijfkoppige band mag in België zelfs op het hoofdpodium spelen! Hier worden veertig minuten lang nummers van de drie studio albums netjes afgewisseld en zijn het niet enkel de fans die uitbundig reageren. Ook zanger Matt Davies is erg energiek en is soms zo druk bezig dat het zoeken en rennen is naar de microfoon wanneer hij weer moet zingen. De Welshe band mag dan niet erg uniek zijn met hun emo rock, toch weten ze een show te geven die makkelijk boven het gemiddelde uitkomt!

Hoewel Brand New al zeven jaar bestaat kregen ze pas aandacht toen vorig jaar het album ‘The Devil and God Are Raging Inside Me’ uitkwam. Van een standaard bandje veranderde het viertal in een alternatieve rockband die opeens heel interessant werd. De leden waren een dagje eerder in België en hebben heerlijk genoten van de chocolade en Belgische biertjes, deze blijdschap vinden we echter niet terug in het optreden. Ongeïnteresseerd en verveeld worden alle nummers opgedreund, de heren stralen totaal niks uit. De Amerikaanse band heeft tijdens het optreden een extra lid en komt live precies zo over als op de platen. Een tip is om deze albums voortaan aan te zetten in plaats van geld te besteden aan één van hun shows, daar heb je namelijk niks aan.

‘Wat waren jouw hobby’s toen je elf jaar was?’ Iets wat je zeker niet aan de componist, songwriter en zanger Patrick Wolf moet vragen. Op zijn elfde haalde hij namelijk de vreemdste klanken uit zelfverbouwende theremins en orgels en zat op zijn veertiende al in een band – Minty genaamd. Daarnaast heeft hij maar liefst drie platen onder zijn eigen naam opgenomen. Vandaag krijgt hij de eer om zijn creatieve muzikale talenten te uiten in de Club. Dit doet hij door het podium geheimzinnig en sprookjesachtig te maken, door middel van een prachtig doek. Waarom een bos geschilderd staat en een eenzaam vervallen schuurtje. Als je verder kijkt zie je dat er al een grote tuba, bas, cello, vleugel en meer geheimzinnige instrumenten het podium in beslag nemen. Patrick zelf betreed het podium in een glitterhesje en ontelbare kettingen en rozenkransen dragend. De gehele durende show verast hij Pukkelpop met gevoelige, integere, fantasieachtige, emotionele indie/experimentele songs waar ook veel vrolijkheid door heen zit. Absoluut een ware verassing voor je oren; je weet niet wat je hoort en waar je moet kijken!

Een aantal maanden geleden stonden The Smashing Pumpkins te spelen in een uitverkochte AB te Brussel, vandaag doen ze het echter voor heel wat meer mensen. Het viertal mag de tweede Pukkelpop dag afsluiten. De tour van Billy Corgan en kornuiten draait nog steeds rond ‘Zeitgeist’ en er is weinig tot niks verandert; ook vandaag wordt een best-off show neergezet terug kijkend naar hun zes albums. Alles is tot in de puntjes ingestudeerd en niks is aan het toeval overgelaten. Corgan speelt met volle overtuiging terwijl het voor de twee nieuwe leden nogal wennen is op zo’n groot podium, vaak kijken ze vragend even naar de baas. Al snel blijkt dat dit The Smashing Pumpkins niet is, maar een aantal mensen die nummers van deze naspelen. Dit op een saaie en verveelde manier, zulle ze de reünie nu alweer zat zijn?