VERSLAG: Rhythm & Blues Night

Rhythm & Blues Night 2017

Goed een half jaar geleden stond Walter Trout nog in de Oosterpoort. Daar kondigde hij aan snel terug te komen. Zaterdag was het zo ver met Walter Trout als de onbetwiste headliner van de Rhythm & Blues Night. Naast Walter Trout wordt de Oosterpoort gevuld met bluestalent uit binnen- en buitenland. Veel oude bekenden zoals Pokey LaFarge, The Paladins en King of the World bezoeken wederom de Oosterpoort. Zoals gebruikelijk staan er nog verschillende onbekende artiesten in alle andere zaaltjes.

De avond wordt geopend door de grootste onbekende voor de blues liefhebbers. De Engelse Fink begon als DJ, ontwikkelde zich daarna tot singer-songwriter en is binnen de blues nog geen gevestigde naam. Op zijn laatste album The Sunday Night Blues Club Vol. 1 speelt hij duistere kampvuur blues. Met zijn band zet hij een meeslepende set neer. De muziek is duister en meeslepend. Je hoort de deltablues van John Lee Hooker samen komen met een pulserend ritme dat bij een techno festival past. Het is helemaal mooi wanneer de tweede gitarist slidegitaar speelt. De muziek doet dan denken aan Chris Rea ten tijde van ‘Road To Hell’.

Pokey LaFarge vertelt in de grote zaal dat het mogelijk al de tiende keer is dat hij in Groningen speelt. Sinds zijn eerste optredens, waarbij het viertal een vrolijke mix van oude Amerikaanse muziek speelde, is er veel veranderd. Pokey LaFarge staat inmiddels in de grote zaal en zijn band is ook uitgebreid. Vanavond speelt hij een grootse set. De blazers gooien een Mariachi sausje over de muziek en Pokey LaFarge is voor het eerst een echte frontman. Hij staat een rockband te leiden. Zo stuurt hij het gezelschap door een aangename mix van New Orleans jazz, vooroorlogse country en rock ’n roll. Hij doet vanavond sterk aan Daniel Romano denken. Is het dan helemaal niet meer een feest der herkenning? LaFarge zwicht voor één nummer en speelt een aanstekelijke ‘La La Blues’. Pokey LaFarge heeft zich ontwikkeld van vrolijke straatmuziek naar een serieuze Americana act. Dit doet hij knap en daarmee is hij de verrassing van de avond.

De Devon Allman Band staat garant voor een stevig uurtje gitaarrock. De zoon van blueslegende Gregg Allman heeft de blues in zijn genen zitten. Zowel solo als met de Royal Southern Brotherhood heeft hij al een naam gevestigd. Zijn gitaarspel is indrukwekkend. Helaas komt het slechts enkele momenten tot echt goede nummers. Verder ligt de nadruk vooral op het vingervlugge spel. Wanneer het goed samen valt hoor je echter een fantastische artiest. Devon tovert bijvoorbeeld Bob Marley nummer ‘No Woman, No Cry’ om tot een steengoede slowblues.

In 2013 werd gitaarlegende Walter Trout ziek en moest zijn lever worden vervangen. Na in 2015 weer langzaam met het toeren te beginnen stond hij vanaf 2016 uitgebreid op de planken. Een half jaar geleden oogde Walter Trout vooral opgelucht nog te kunnen spelen, vanavond zit hij vol met energie en zou je geen moment zeggen dat hij ooit ziek is geweest. 75 minuten lang schittert Walter Trout met zijn gitaarrock. Er is een kippenvelmoment tijdens de lang uitgesponnen slowblues van ‘Say Goodbye To The Blues’ en het dak gaat eraf wanneer, tijdens ‘Goin’Down’, Walter Trout een gitaarduel uitvecht met zijn zoon. John Trout speelt een aantal nummers mee en laat nu al horen net zo’n groot talent te zijn.

De swingende bluesrock wordt voortgezet bij Barrelhouse. Met als enige verschil dat er veel meer grijze haren op het podium staan. De band rond zangeres Tineke Schoemaker werd in 1974 opgericht. De Nederlanders zijn nog altijd populair. Ze hebben duidelijk plezier op het podium van de kleine zaal. Swingende rock ’n roll, rauwe bluesrock en funky ritmes ondersteunen de zang van Tineke. Een dansfeestje is het resultaat.

Het staat in scherp contrast met de Nederlandse mannen van King Of The World die daarna in de Grote Zaal hun opwachting maken. Hier geen blije en opgetogen gezichten, maar vooral een ontzettend professionele houding. De Nederlandse supergroep met muzikanten uit Normaal, Cuby & The Blizzards en Snowy White is voor de gelegenheid aangevuld met een blazerssectie. Ze weten de verwachtingen niet in te lossen. De bluesrock is dik in orde, maar te degelijk om echt te enthousiasmeren. Ze missen de rauwe emotie van iemand als Walter Trout en het lol in optreden van Barrelhouse. Daarmee gaat de avond langzaam als een nachtkaars uit. Inmiddels is het bijna twee uur ’s nachts. En ondanks de afsluitende rock ’n roll van The Paladins en Marcus King die het publiek nog te goed heeft een prima moment om de avond af te sluiten.

Daarmee is weer een geslaagde Rhythm & Blues Night achter de rug. Het is niet de meest memorabele of de meest verrassende, maar wel een ontzettend vermakelijke. Het aandeel herhaalde successen ligt net wat te hoog om de avond legendarisch te maken. Maar rondom Walter Trout viel er genoeg te genieten om de hele avond te boeien. Dat één gedoodverfde favoriet als Pokey LaFarge weet te verrassen is juist nog leuker. De Rhythm & Blues Night onderstreept daarmee haar relevantie en de volgende editie kan alvast worden vrij gehouden!