VERSLAG: Into The Great Wide Open 2019

Donderdag en Vrijdag

Into The Great Wide Open treft het dit jaar. Het festival pakt net het staartje van de tweede hittegolf in Nederland mee. Dat maakt Vlieland een nog aanlokkelijke plek om voor een paar dagen muziek te verblijven. De strakke Noordzee lonkt de eerste paar dagen voor een duik, de duinen en bossen lonken dankzij tips en kunst van de festivalorganisatie en tenslotte trekt het uitmuntende muziekprogramma weer 6.000 bezoekers naar het festival.

Vlieland heeft veel te bieden en dat gaat verder dan alleen de muziek. Dat lijkt de organisatie ook te beseffen want – in tegenstelling tot andere jaren – is er meer tijd tussen de acts en spelen er minder bands. Dit maakt het nog aantrekkelijk om het volledige pakketje Vlieland mee te pakken. Zon, zee, muziek, kunst en gezelligheid.

Dat gaat al los op de donderdagavond waar zes bands verspreid over het eiland optreden, maar waarvan vooral het Londense Onipa indruk maakt. De Ghanese frontman rapt, zingt en enthousiasmeert. Afrikaanse gitaarritmes drijven de dansbare ritmes. Onipa blijkt een perfecte opening voor een festival dat dit jaar in het teken staat van eclectische acts die verschillende stijlen samenvoegen.

Vrijdag

Op de vrijdag gaat Into The Great Wide Open echt van start met de heren van Night Beats. Zanger Danny laat zijn subtiele laatste cd op Vlieland links liggen met een rauwe rock ’n roll set. Onder andere een swingende cover van Bo Diddley zijn ‘Mama, Keep Your Big Mouth Shut’ helpen de dag op gang. De Zuid Afrikanen van BCUC brengen op het hoofdpodium een chaotische bedoeling. Gedreven door drums en funky ritmes doen ze enthousiast hun best, maar de muziek komt niet op gang.

De introverte bluesrock van Daniel Norgren en poppy countrysoul van Yola komen daarna een stuk beter tot hun recht. Daniel Norgren klinkt in de opening vanachter zijn piano met mondharmonica als een op Vlieland verdwaalde Clint Eastwood uit Once Upon A Time In The West. Het plaatje is nog completer als Norgren in het nummer daarna zingt hij hoe hij in een hotelkamer op Vlieland naar een oude John Wayne film zit te kijken. Het beeld is geschetst en de muzikale begeleiding is subliem. ‘Are We Running Out Of Love’ klinkt alsof Neil Young op Vlieland staat te jammen. Het is niet de eerste keer dat Norgren op Vlieland staat, maar op het hoofdpodium presenteert hij zich als headliner waardige act.

Voormalig Phantom Limb zangeres Yola pakt het allemaal net wat voorzichtiger aan. Samen met een stevige countryband speelt ze niks-aan-de-hand soul. Het steekt ijzersterk in elkaar. Een liedje als ‘Lonely The Night’ is van een prachtige schoonheid. Toch wens je iets meer pit in de soul. Bij het begin van de avond wens je voor Villagers juist het tegenovergestelde. De Ierse zanger stond ook al vaker op Vlieland met zijn intieme folk-nummers. Vandaag doorspekt hij de muziek met elektronica. De goede teksten en aangename melodieën blijven, maar de lelijke elektronische bewerkingen maken dat je vooral terugverlangt naar de originele liedjes.