VERSLAG: London Calling #2 2008

14 november

Voor de tweede maal dit jaar is paradiso het toneel van alles dat nieuw, blits, belovend, spraakmakend of onder de noemer aanstormend talent gerekend mag worden. London Calling is de naam van het festival. Zoals de naam van dit festival doet vermoeden zijn dit louter Engelse bands, maar dat is al een tijdje niet meer zo. Geen probleem echter want alle hippe indie-kids zijn weer afgereisd naar Amsterdam om te spotten welke bands de komende jaren de festivalpodia zullen bestormen. Sold Out dus, as always. Festivalinfo is er uiteraard bij om deze bands te maken of te kraken.

14 november

Het uit Sheffield afkomstige duo Slow Club mag deze eerste volwaardige festivaldag openen in de bovenzaal. De liedjes hadden zo in een doorsnee Irish Pub ten gehore gebracht kunnen worden waar het later op de avond volledig losgaat op schreeuwerige rockabilly. De stem van drumster Rebecca is lieflijk, maar als de liedjes later ontaarden in een uitbarsting en zij op alles rost wat voor haar staat mist het subtiliteit. Het is te hard om fragiel te kunnen raken en te soft om te rocken. Ze geven aan dat ze bijna van plan waren te stoppen als ze vanavond weer voor maar tien man zouden spelen, dat is dan ook weer niet nodig….

De planeet waar The Pan I Am vervolgens zijn inspiratie vandaan haalt, lijkt uit een ander universum te komen. Deze band, ontstaan uit de as van Larrikin Love, blaast de kleine, maar al goed gevulde, bovenzaal omver met postapocalyptische indienoise. Zanger Edward Larrikin smijt poëtische teksten uitziende als een Marilyn Manson kloon over een zee van distortion heen en lijkt het einde der tijden aan te kondigen. En dat als de avond pas net is begonnen. Dit is een act die geen grote zalen zal trekken of bakken cd’s gaat verkopen, maar als hier een audiëntie voor de Academie voor Vrije Kunsten zou plaatsvinden, slagen ze met vlag en wimpel. Avant-garde Rocks!

Ladyhawke mag dan een bescheiden hitje hebben op MTV, dat is klaarblijkelijk geen garantie voor succes op London Calling. De electropop van Pip Brown is nietszeggend, ze zingt mee met vocalen op band waar ze niet goed bovenuit weet te komen en het ontbreken van haar bassist maakt het geluid er ook niet beter op. Zelfs dat hitje Paris Is Burning krijgt het publiek niet over de streep en dat lijkt ze zelf goed in de gaten te hebben. Haar hippe voorkomen wordt teniet gedaan door een podiumpresentatie van een vaatdoek. Loze belofte uit Nieuw Zeeland luidt de conclusie.

En als we het dan écht over beloftes hebben deze vrijdag, dan mag White Lies als absolute kanshebber gezien worden. Death is een terechte underground hit en laat bands als Interpol en Editors alvast vrezen voor hun toekomst. De nummers klinken groots en meeslepend en naast eerder genoemde invloeden klinken ook Depeche Mode en Pet Shop Boys door. Zwarte kleding omhult de jonge heren en die zich slechts laten verlichten met witte spots, daar is over nagedacht. Kanttekeningen zijn er ook zeker. De kenmerkende stem van Harry McVeigh haalt niet alle noten feilloos en is soms tegen het vals aan. Verder wordt het pretentieuze karakter van deze band in de songs niet altijd waargemaakt. Ik ben benieuwd of ze voldoende schrijverskunsten in huis hebben om een album mee te kunnen vullen. Tijd zal het leren, maar de aandacht is zeker terecht gevestigd op deze band.

Na al deze zwaarmoedigheid is het tijd voor een extraverte uitlaatklep. Het trio White Denim (Festivalinfo zag ze al vorige maand op Iceland Airwaves) biedt deze in de vorm van garagerock met een vleugje psychedelica en veel technisch vakmanschap. Het rammelt, het knarst en de kleine zaal van Paradiso zweet. Wat wil je met een drummer die zijn vellen en stokken behandelt like there's no tomorrow, een zanger/gitarist die pedalen gebruikt alsof het kinderspel is en een bassist die het gerecht afmaakt met een lading funk. Een uiterst doeltreffende mix en act. Geen London, geen Engeland, maar Austin, Texas is thuisbasis van de band die de eerste crowdsurfer op zijn naam mag schrijven. Graag meer en dan even snel, hard, intelligent en vernuftig als dit optreden.

The Courteeners lijken van meet af aan een thuiswedstrijd te spelen. Wat wil je met een lading Britse fans en een optreden op London Calling eerder dit jaar. Britpop zoals britpop bedoeld is, niets meer en niets minder. Het is allemaal al veel vaker gedaan, maar bands als Oasis laten nu eenmaal hun invloed achter op de nieuwe generatie muzikanten uit Engeland. Ook niets vernieuwend maar in meerdere maten vermakelijk zijn The Hot Melts vervolgens in de boven zaal. Vuige rock ’n roll die iedereen wakker slaat met akkoorden die al 20 jaar niet meer vernieuwend zijn. Des te meer aanstekelijk en doeltreffend want het doet denken aan de betere tijden van AC/DC. De afwisseling zit in de melodie doormiddel van de meerstemmige refreintjes en de swingende gitaarloopjes. Paradiso is weer wakker.

Van links naar rechts, van boven naar onder en weer terug en opnieuw beginnen. Niet alleen het publiek, maar ook de muziek vertoont deze kenmerken. Aan Late Of The Pier de taak de grote zaal af te sluiten. De electrowavepunkpoprockrave (what’s in a name?) van deze überhippe Britten is aanstekelijk, opgefokt, intelligent, spacey en dansbaar tegelijk. Is dat niet teveel van het goede? Ja en nee. Soms gaat je hoofd er van tollen, maar de bezoekers die zich eraan overgeven zweten hun laatste zweet. Een geur die boekdelen spreekt. Debuutalbum Fantasy Black Channel, geproduceerd door niemand minder dan DJ/producer Erol Alkan, is onlangs verschenen en is moeilijke maar dus ook vermakelijke kost. Wellicht teveel tegenstelling voor één band? Laat je dan maar bevangen door de aanstekelijkheid van een nummer als Space And The Woods en je snapt het wel. De zang is soms te schel en vals om aan te horen en de sounds die ze produceren op hun keyboards te fout om in 2008 nog geloofwaardig over te kunnen komen. Ach, als Of Montreal en MGMT bestaansrecht hebben, heeft Late Of The Pier dat zeker. Fout is ook in 2008 nog hip!