VERSLAG: London Calling #2 2008

15 november

De laatste dag van London Calling wordt in de grote zaal afgetrapt door Noah And The Whale. Deze band is in thuisland Engeland al groot genoeg om zalen uit te verkopen. Bandleider en schrijver van alle songs Charlie Fink lijkt ook Nederland te willen overtuigen en heeft voor de gelegenheid toeters en strijkers meegenomen. Samen maken ze intelligente popliedjes doordrenkt met folk, het doet je denken aan een kampvuur aan de Schotse kust met een warm blik Guinness en een radio die Arcade Fire speelt. De cd is zeker de moeite waard, maar om echt te indruk te maken na een druk weekend vol nieuwe beloftes, is overtuigingskracht toch wel een vereiste. Het plezier straalt er niet vanaf, de heren en dame mogen bij zichzelf te raden gaan of ze niet een gouden kans hebben laten lopen om ook voet op Nederlandse bodem te kunnen krijgen. Een glimlach of poging tot conversatie was voldoende geweest.

In Engeland is de laatste jaren een generatie opgestaan met een authentieke DIY instelling, met Lilly Allen en Kate Nash als bekendste huiskamerproducers. Esser is van een soortgelijk kaliber. Dansbare reggaefunk met een hoop samples en elektronische vervormingen aan elkaar gezongen of gerapt door de jonge Ben Esser. Het is ruw en stuwt lekker voort, Ben heeft zin in een feestje en slaat op alle drums en bekkens in vier meter omtrek. De zaal lijkt het over het algemeen wel te begrijpen, maar is dan ook weer snel verveeld. Esser is iets te zelfverzekerd van zijn succesformule en heeft niet in de gaten dat de zaal langzaam leeg druipt om naar de rechttoe rechtaan benadering van Bombay Bicycle Club te gaan luisteren. Zij mochten immers al openen op het V festival in 2006 na een bandwedstrijd. Frisse opzwepende indierock met een dosis nervositeit. Met name zanger Jack maakt spastische danspasjes als hij als weer een up-tempo gitaardeuntje eruit perst. Het mag dan veel van hetzelfde zijn en soms onwennig overkomen, de jeugdigheid van deze band werkt ontwapenend en aanstootgevend. Zo denken de aanwezige indie-meisjes er ook over en ze bestormen het podium, wat voor grote glimlachen bij de puberende muzikanten zorgt. Geniet er maar van jongens, voor je het weet is het voorbij!

Het overgrote deel van de bands op dit festival is groter en bekender in hun thuisland dan in Nederland, deze vlag gaat niet op voor Bromheads Jacket. Voor de derde keer staan ze op London Calling en mogen ze rekenen op veel enthousiasme uit het publiek. Op hun nieuwe cd On The Brain klinkt het minder puntig en wat meer doordacht; Arctic Monkeys meets Oasis. Dat zal zanger Tim Hampton vanavond worst wezen, want los gaan is het devies. De zaal staat in vuur en vlam, evenals zijn gitaar nadat deze is besprenkeld met wat aanstekervloeistof. Twisted Wheel neemt in de kleine zaal dit vuur over en giet daar nog een liter olie op. De zaal staat vol met fans uit Manchester en in no time zorgen zij samen met de Nederlandse helft van het publiek voor vuurwerk. Natuurlijk helpt de fucked-up-punky-rock-‘n-roll van dit trio daar wel bij, maar er kan weinig meer verkeerd gaan. Op die vervelende Engelsman na die van het podium wordt gehaald. Het hoge meezinggehalte van deze grungerockers verstevigt de feestvreugde en het zweet druipt van de muren.

Ruim 50.000 cd’s in één week verkopen in Engeland en geen release in het verdere Europa? Vreemde keuze lijkt. De verwachtingen zijn hooggespannen voor Glasvegas, torenhoog. Niet vreemd want de jaren 60 vintagerock overladen met een muur van stemmige en donkere gitaarklanken vormen samen met het typische Schotse stijltje van zanger James Alan voor een veelbelovende combinatie. Helaas blijft hier live weinig van overeind. De zang is inderdaad typisch, maar veel te eentonig, evenals het drumwerk dat staand wordt verricht. Al even statisch als de arrogante podiumpresentatie. Daar waar sensatie verwacht werd is leegloop de tegenovergestelde constatering. Misschien is het onbegrepen genialiteit of een te hoog verwachtingspatroon, maar deze band gaat gebukt onder een kwaal die als hype gedefinieerd kan worden. Grote belofte, kanshebber voor Lowlands 2009 of toekomstige winnaar Mercury Prize, allen benamingen voor bands die op London Calling spelen. Feit blijft dat je het alsnog waar moet maken. Daar slagen veel bands dit weekend in, maar Glasvegas is er absoluut geen van. Op naar volgende editie!