VERSLAG: Down The Rabbit Hole 2023 - Zondag

Een mooie gevoelige laatste dag

Na een regenachtige zaterdag begint de zondag wederom grauw. We worden allemaal wat later wakker dan de dag ervoor en zitten nog een beetje op halve energie. Maar er staat een mooi programma voor ons klaar, dus iets later dan we initieel van plan waren trekken we naar het festivalterrein.

Om 14:30 starten we de dag bij de Teddy Widder.
Naaz Mohammed (25) is één van de weinige artiesten die op zo’n jonge leeftijd al zo’n grote maatschappelijke boodschap weet te brengen. Wat voor sommige wellicht te vroeg op de dag komt, maar niet ontkent kan worden wat voor ongelooflijke kracht deze jonge vrouw uitstraalt. Op zo’n jonge leeftijd al gebroken met groot platenlabel Topnotch, gescheiden van haar man, omdat ze zich in het huwelijk gevangen voelde. En dan niet te vergeten dat ze zich losbreekt van haar Koerdische afkomst door continu de grenzen op te zoeken met haar Westerse heden. Wanneer ze bij het nummer Azadi vertelt dat het over vrijheid gaat, en in het bijzonder de vrijheid van vrouwen, vormt er bij het publiek veelal kippenvel op de armen. Naaz zelf lijkt verbaasd door dit warme bad - “en ik maar denken dat niemand mij leuk vond” roept ze meerdere keren. Een show vol zowel dansbare als intieme momenten, deze dame bewijst zichzelf keer op keer.

We schuifelen door naar de Bossa Nova, waar op het programma een verrassingsoptreden gepland staat. Het zal niemand verbazen dat Froukje daar blijkt te spelen, aangezien zij al is aangekondigd als verrassingsact. De Bossa Nova zit afgeladen vol als Froukje om 15:30 haar opwachting maakt met alleen een gitaar, bassiste Pieteke Dik en toetsenist Julius van Eijs. “Het is voor mij ook zondag, dus als ik hier en daar een akkoordje mis, dan hoop ik dat jullie dat mij vergeven,” begint de 21-jarige singer/songwriter een beetje zenuwachtig haar show. Een warm applaus is het gevolg. Froukje in volledig akoestische setting - dat is precies waar je zin in hebt op je brakke zondagmiddag. En wat een optreden. Er volgt een set met prachtige liedjes, diepe, bevragende teksten, over eenzaamheid, de liefde, een hoop nog onbekend voor het grote publiek, maar toch zo herkenbaar. Uitgevoerd met alleen gitaar of piano en bas. Froukje vertelt hier en daar een klein beetje over de achtergrond van de tekst. Het hoogtepunt van de set is wanneer zij vertelt dat ze een liedje heeft geschreven over haar broer, die op 4 jarige leeftijd overleed aan leukemie. Alleen al bij de inleiding van het verhaal verschijnt er kippenvel over het hele veld. “Ik vind het een beetje spannend om dit te spelen, maar jullie zijn zo lief, dat ik het wel wil proberen,” grapt ze. En zodra ze begint kan niemand het meer droog houden, inclusief Froukje zelf. Getroost door haar bassiste houdt ze zich groot. Nog een paar liedjes houdt het publiek haar adem in, om vervolgens een staande ovatie te geven en elkaar te troosten na het optreden. Wat een artiest, wat een woordkunstenaar. En wat een bijzonder moment om hier bij te mogen zijn. De vraag is of de jonge zangeres enig idee heeft wat haar liedjes doen met haar publiek - want zelfs na het concert horen we bij het toilet nog menig zeggen dat ze enorm moeten bijkomen.

We nemen even de tijd om bij te komen om vervolgens bij Ben Howard in de Hottot vooraan te staan. Zijn nieuwste album “Is It” verscheen pas een paar weken geleden, om precies te zijn op 16 juni. Zoals we van Ben Howard inmiddels weten is dat elk album een nieuw hoofdstuk is - een nieuwe muzikale route die hij is ingeslagen. En net als zoveel, lijkt het alsof Howard zelf op dit moment niet precies weet welke route hij wil bewandelen. Waar de plaat een uitgebalanceerd geheel is, met mooie, verhalende teksten - zeker als je de achtergrond kent - waarin blijkt dat Howard tweemaal een tia heeft gehad - komt dit live niet helemaal over. We zagen het al eerder bij zijn show in Carre die hij gaf op 19 juni. Hij komt verstrooid over, bijna ondankbaar, of is het zijn onzekerheid? De band geeft gelukkig wel wat mee, maar kan er ook niet omheen dat er weinig tot niks gebeurt bij het publiek. Pas als hij zijn oudere werk laat horen, komt het publiek er een beetje in. Maar het lijkt alsof de 36 jarige Engelsman daar eigenlijk geen zin meer in heeft. En dat begrijpen we ook wel een beetje, hij probeert hard om van zijn singer/songwriter imago af te komen. Maar het publiek lijkt het daar niet helemaal mee eens. Het is dus een wederzijdse teleurstelling te noemen.

Na Ben Howard zakt de moed sommige wellicht wat in de schoenen, want deze zondag komt het hoofdpodium nog niet al te best uit de verf. Maar daar komt Phoenix verandering in brengen.
1 van de eerste nummers duikt de zanger al het publiek in en de toon is gezet: dit gaat een ultieme festivalervaring zijn. Waar voor het grote publiek Phoenix nog niet bekend is, en de Hottot wellicht wat groot aanvoelt, is dit eigenlijk gek - de band bracht al in 1999 hun eerste single uit. En dan blijkt het ook volledig terecht dat zij in de Hottot staan - de show is gelikt, sterk, en hitgevoelig. Je vraagt je af waarom je ze niet vaker hebt langs horen komen. Ze voelen een beetje als de underdog van Down The Rabbit Hole, waar een kleine knipoog naar de line-up van Rock Werchter van dit weekend wel op zijn plek is, aangezien Phoenix daar eigenlijk ook prima tussen zou passen.

Door naar de Teddy Widder, waar de Franse band La Femme om 20:30 aftrapt. Het laatste beetje energie wordt hier gebruikt om warm te worden - want buiten is het nog steeds koud en het waait aardig.
Het publiek geeft er niet veel om en verzamelt zich ruim rondom de Teddy om deze showband te aanschouwen. Verkleed in een soort ‘butler’ outfit zou je dit het beste de (weliswaar slechte) versie van de Franse Goldband kunnen noemen. De liedjes zijn dansbaar, klapbaar, maar echt muzikaal diepgaand is het niet. Waar de 4 frontzangers (2 mannen en 2 vrouwen) alle vier een soortgelijk keyboard hebben, komt het geluid wat er uitkomt meer overeen met een Bart Smit speelgoed keyboard. Het publiek geeft er niks om, die hebben gewoon zin in een feestje. En dat is precies waar je La Femme voor moet hebben.

Waar de energie bij de meeste toch wel een beetje begint op te raken, slenteren we nog eenmaal naar de Hottot voor de afsluiter van DTRH: Paolo Nutini. Voor sommigen voelt dit wellicht wat gek na de show van Phoenix - hadden zij niet beter de Hottot kunnen afsluiten met hun volwaardige spektakel show?
Ruim een jaar geleden bracht hij zijn nieuwste album Last Night in The Bittersweet uit - een singer/songwriter plaat met veel blues en hier en daar wat rock invloeden. Het is dus ook een hele aangename verrassing als blijkt dat Nutini live veel meer in zijn mars heeft. Veel en veel meer. Een set vol afwisseling tussen nieuw en oud werk is het gevolg, met een super steady band die Nutini’s fantastische stem rijk aanvult. Wat kan die man zingen, het is niet te geloven. Hij is absoluut met stip op 1 de beste vocalist van het festival, wat het publiek wellicht een beetje verbaast en waardoor ze hem zo luid bedanken dat hij zelf helemaal overweldigd raakt van het applaus. Meerdere malen tijdens de set bedankt hij het publiek en lijkt hij sprakeloos. Met name tijdens New Shoes, wat toch wel de hit is, lijkt hij een beetje van stuk te zijn door de publieksparticipatie.
Het prachtige Iron Sky komt precies op het juiste moment - na ongeveer een uur luisteren, dansen en meezingen.
Aangevuld met rijke, donkere visuals, en zijn weergaloze stem zingt hij over ‘power, freedom, machine minds, machine hearts’. Het laatste beetje tranen wat we nog over hebben van deze dag kunnen we helaas niet meer binnen houden. Paolo Nutini heeft zichzelf ongelooflijk bewezen om een waardige headliner te zijn.