VERSLAG: TakeRoot Festival 2024

26e-editie een prima exemplaar die helaas wel in de schaduw staat van eerdere jaargangen moet staan

Er zijn TakeRoot edities die je gelijk bij de strot grijpen en meesleuren in een avondvullende ontdekkingstocht langs steengoede Americana. En dan is er een editie zoals dit jaar die maar zeer moeizaam op gang komt. Normaal is de kracht van het festival dat er langzaam vanuit de folk en kleine liedjes wordt toegewerkt naar de meer stevige Americana. De nadruk lag nu gelijk bij het begin op stevige gitaren. En vanwege de enorme drukte is het zeer moeilijk om in de kleinere zaaltjes te komen.

Het festival is al bijna drie uur onderweg als Muireann Bradley voor het eerst echt weet te raken. De 17-jarige brak door via het TV-programma van Jools Holland. Ze speelt mooie akoestische blues met onder andere covers van Elizabeth Cotten. Het is knap en indrukwekkend hoe Bradley daar zo alleen en kwetsbaar zit. Met bovendien een prachtige stem voor dit soort oude folk. Het optreden maakt de wachtrij de moeite waard.

Er zijn dan al wat bands gepasseerd. Bijvoorbeeld Wild Rivers met een frontman die eruitziet als Petty en Springsteen, maar de Canadese combinatie van indierock en Fleetwood Mac komt slecht over. Het Big Star Quartet viert onder leiding van Big Star drummer Jody Stephens de 50-jarige verjaardag van succesalbum Radio City. Het album werd na tegenvallende ontvangsten uiteindelijk een cultklassieker. De stevige powerpop wordt kundig gebracht, maar slaat ook een beetje dood in het publiek. Net iets te vroeg te stevig.

En het mist het rauwe en pure wat normaliter bands op TakeRoot haar kracht geeft. We horen dit wel terug bij Wayne Graham die de foyer openen. De broers spelen een fijne, toegankelijke muziek die geïnspireerd is door JJ Cale, Creedence Clearwater Revival en Dire Straits.

Maar het is Muireann Bradley die het TakeRoot festival weer terug op het spoor brengt van wat het Groningse festival onderscheid van veel andere evenementen in Nederland. Daarna volgt een mooie selectie van de betere Americana bands. Songwriter Sam Beam brengt met zijn band Iron & Wine kwetsbare folk. Het doet bij vlagen denken aan Van Morrison zijn Astral Weeks periode. De band heeft twee strijkers en twee personen die live illustraties maken via een beamer. De experimentele folk houdt de grote zaal het gehele optreden goed gevuld. Specifiek mooi is het tango ritme onder ‘Boy With A Coin’. Sam Beam houdt iets eerder op wat nog net de kans geeft om van Mary Gauthier een fantastische versie van de immer relevante ‘Mercy Now’ te horen. Gemiste kans dat Gauthier het festival niet opende in de kleine zaal.

John Paul White brak door in de band The Civil Wars. Met zijn Johnny Depp looks betovert hij ook solo met zijn stem. Verwondert merkt White op dat hij nooit op een festival zo veel mensen bij een optreden heeft die zo stil zijn. Zeer terecht en er wordt gelukkig goed meegezongen tijdens een beeldschone cover van ‘Billie Jean’.

Het is daarna Hurray For The Riff Raff die aan de vroege bands nog eens laat horen hoe je wel gitaren kan gebruiken als basis voor inspirerende Americana. Na een paar muzikale avonturen is ze weer terug bij haar basis. Zangeres Alynda Segarra is speciaal voor het optreden ingevlogen en dat zie je in de soms technische problemen. Maar als de band eenmaal op gang is stoort dat geen moment. Segarra speelt een beetje tegen de punk en pubrock aan en doet daarmee vanavond denken aan Chrissie Hynde, Patti Smith en ook Lucinda Williams. Een liedje als ‘Buffalo’ kent een prachtige opbouw waar na een korte intro een heerlijke slide gitaar bijvalt. Op plaat neuriet het liedje lekker weg, vanavond blijkt het als stevige pubrocker ook prima te werken.

Daarmee heeft Hurray For The Riff Raff niks van de gladgestreken rock van het Big Star Quartet of de net iets te indierock achtige Wild Rivers. En daarmee wordt de 26e-editie een prima exemplaar die helaas wel in de schaduw staat van eerdere jaargangen moet staan.