VERSLAG: Sonisphere 2009

Sonisphere 2009

Een rondreizend festival met Metallica als trekpleister. Welke metalliefhebber loopt hier niet voor warm? Het goffertpark is dus goed gevuld en klagen om slecht weer is er vandaag niet bij. Het is dat Metallica onlangs nog ruimschoots te zien is geweest, anders had het vast en zeker uitverkocht vandaag. De Metalfestivals zijn niet dik bezaaid in Nederland de laatste jaren. Kan Sonisphere deze leegte opvullen?

The Sword had laten weten oververmoeid te zijn en dus zou Mastodon het startschot geven. De vroege vogels worden echter teleurgesteld. De bus zou ergens vast staan bij Oostenrijk, of is het toch de sex, drugs en rock ’n roll van de avond ervoor waardoor de heren verstek moeten laten gaan? Het publiek krijgt geen vervangende acts en de overige bands krijgen langer de tijd hun kunstje te doen. Jammer, want een vlugge vervanger van Hollandse bodem kan niet al te moeilijk te vinden zijn toch? Enfin. Aan Pendulum de moeilijke eer het teleurgestelde publiek te vermaken.

Hoewel Pendulum een vreemde eend op het programma lijkt, weten ze toch een goede draai aan het begin van de dag te geven. De teleurgestelde gezichten van het afgelasten van Mastodon zijn snel weggeveegt en de eerste kistjes gaan al vroeg van de vloer. Dat is wel anders bij Kamelot. Hoewel de band begint met een spetterende vlammenzee wordt de laffe tienermetal die de band produceert niet enthousiast ontvangen door het heel langzaam voller lopende park. Tijd voor het begin van het échte metal-programma dus! (EL)

Pure American Metal. Zo prijkt de tekst op de gigantische vlag op het podium tijdens het optreden van Lamb Of God. Eigenlijk dekt het volledig de lading. Pure als in de volledige overgave waarmee de nog wat lauwe toeschouwer wordt getrakteerd op een vette metalshow vol “redneck” clichés. Amerikaans is het zeker. Het enthousiasme slaat soms over in iets te veel stoerdoenerij en machogedrag. Er wordt een strakke metalshow weg gezet, vol vuige riffs met de nodige groove en Lamb Of God krijgt het er zelfs een wall of death uit bij het publiek. Een echte opvolger van Pantera wil ik de heren niet noemen, maar het komt aardig in de buurt.

De link met Pantera krijgt vervolg in de vorm van Down. De supergroep van Phil Anselmo heeft inmiddels drie goede platen afgeleverd en speelt een dwarsdoorsnede hiervan. Het publiek roept om covers van de voormalige band van deze rebelse frontman, maar hier wordt zoals gebruikelijk geen gehoor aan gegeven. Down geeft een degelijk optreden wat voor de liefhebber zelfs tot goed beoordeeld zal worden, maar het publiek lijkt liever even wat uit te rusten voordat het weer los mag later op de avond.

Een optreden van Korn roept altijd de vraag op hoe uitgerangeerd deze band eigenlijk is. Het laatste studioalbum kon niet van veel fans op positieve kritiek rekenen. Daarnaast begint de band steeds meer op een groep sessiemuzikanten te lijken. Onrelevant of niet, Korn laat vanavond op een bijzonder positieve manier van zich spreken. Er wordt een energieke “best of” set gespeeld en Jonathan Davis lijkt dit keer niet aan het zuurstof te hoeven om zijn stem op peil te houden. Een alleraardigste verrassing dus dit optreden.

Dat Slipknot goed scoort met de podiumpresentatie is al ruim 10 jaar bekend. Dat alle bombarie ten koste gaat van een strakke show ook. Op sommige momenten winden de maskerdragers Nijmegen volledig om de duim en is de act doeltreffend. Soms is er echter geen touw aan vast te knopen en is het zoeken naar structuur. Het blijft een publieksfavoriet, maar mijns inziens bewijzen de heren dat de populariteit niet volledig aan de goede songs is te wijden.

Dat Metallica weer hot is, was al bekend na de uitverkochte shows van de afgelopen jaren. Dat je ze als metalfan na Death Magnetic ook weer kool mag vinden is een ware zege, want zeg nou zelf, het is een bijzondere prestatie om na volledig vergruisd te zijn door je trouwste fans en vervolgens 10 jaar later juist die fans enthousiast kunt krijgen en naar je eigen metalfestival kunt lokken. De Metallica Family, zoals James Hetfield zijn fans noemt, krijgt vanavond dan ook exact wat het wil; Classics! Binnen het uur komen juweeltjes als Blackened, One, Sad But True, Creeping Death en Harvester Of Sorrow voorbij. Je moet wel een grote zuurpruim zijn om je hoofd daarbij stil te kunnen houden. Het zijn niet alleen de gouwe ouwe die het optreden goed maken, de overgave waarmee Metallica het Goffertpark laat sudderen, dwingt ook veel respect af. Sonisphere is een groot succes gebleken vandaag. Het zou wel eens uit kunnen groeien tot een Europese variant van Ozzfest. (SS)