VERSLAG: Waldrock 2003

Waldrock verslag deel 1

Alweer de zestiende editie van Waldrock. Dit jaar is Iron Maiden headliner, een band die nog immer (terecht) grote groepen mensen op de been brengt. Voor de eerste keer is het toch altijd redelijk knus gebleven Bergumse metalfestival dan ook uitverkocht. Hoewel velen puur voor Maiden gekomen zijn, valt er verdeeld over de twee podia genoeg te beleven. Het wachten op de Britse grootheden is dan ook geen probleem en de lange rij voor de ingang is snel vergeten, want er valt de ganse dag simpelweg niets te klagen. Waldrock boppe, zullen we maar zeggen.
Peter Pan Speedrock is voor ondergetekende de opener van Waldrock 2003. PPS is ondertussen een bekende naam in de Nederlandse ‘festivalscene’. Ook op Waldrock, waar ze voor de eerste keer staan, doen ze waar ze goed in zijn. Het is nog vrij vroeg en het geluid kan iets beter, maar dat mag de pret niet drukken. In de set is natuurlijk plaats gemaakt voor nummers van het nieuwe album, waaronder de single ‘Go Satan Go’. Na een aantal PPS klassiekers (Beerblast, Come On You, Big Toy) komt ook Dikke Dennis nog even het podium op om de Turbonegro cover ‘Sailorman’ en natuurlijk ‘De Schoppenaas’ te zingen. Het lompe rock anthem ‘Auf Der Axe’ fungeert vervolgens als afsluiter.
Madball is na een tijdje uit elkaar geweest te zijn weer terug en laat de tent merken hoe het nou ook alweer zat met de Madball-stijl. Freddy en crew spelen alsof ze nooit weggeweest zijn. De technische problemen worden overbrugd door met het publiek La Bamba en Fuma Marijuana (op de wijze van Vamos A La Playa) te zingen. Madball was even uit het oog, maar duidelijk nooit uit het hart. Iets wat voor Anthrax voor velen niet opgaat. Na de wisseling van frontman en een aantal minder succesvol ontvangen albums raakten de ooit zeer populaire thrashers een beetje vergeten. John Bush heeft echter inmiddels al lang bewezen de nog immer voortsluimerende ziekte te kunnen verspreiden. Met Joe Jackson cover ‘Got The Time’, ‘Caught In A Mosh’, ‘Antisocial’, ‘Only’, ‘Bring The Noise’ wordt het retrogevoel lekker aangewakkerd. Door het wat brakke geluid komen de nieuwe nummers, waaronder single ‘Safe Home’ en ‘What Doesn’t Die’, helaas wat minder uit de verf.
Om als band de aandacht te trekken kun je met z’n allen maskers opzetten. Je masker weer afzetten is vervolgens automatisch een handige move als je weer wat aandacht wilt. De Murderdolls zijn qua concept net zo flauw als Slipknot. Het image, de muziek en de teksten zullen ongetwijfeld tot nog kortstondigere aandacht van media en (tijdelijke) fans leiden. Een mengeling tussen Coal Chamber, Twisted Sister en Marilyn Manson. Dat moet wel slecht zijn. En inderdaad... ‘I love to say fuck’, want dit is ruk.
In plaats van het gecancelde Hatebreed speelt Blood For Blood. An sich een waardig vervanger, want populair onder grofweg dezelfde doelgroep. Er wordt kennelijk een korte set gespeeld. Bij aankomst in de tent is de show namelijk al bijna ten einde. Het stuk dat nog wel meegepikt wordt maakt helaas geen heftige indruk. De zwaarlijvige zanger Erick ‘Buddah’ Medina is wellicht reeds uitgeput.