VERSLAG: Waldrock 2003

Waldrock verslag deel 2

Op het hoofdpodium speelt vervolgens Clawfinger. Ja, die bestaan ook nog! Deze sympathieke Zweden blijken vandaag live een prima festivalband te zijn. Onder de stoer gerapte en hakkend gespeelde nummers blijken stiekem best veel hitjes te zitten. ‘Nigger’, ‘The Truth’, ‘Do As I Say’. Als je een aantal jaar terug regelmatig (tijdens de interessantere programma’s) naar de clipkanalen keek, dan ken je ze allemaal nog. Clawfinger is nooit echt populair geworden maar gelukkig ook niet echt vervelend. De guitige sampler/toetsenist maakt er door zijn capriolen een ongedwongen feestje (der herkenning) van.

Stratovarius bestaat al sinds de jaren ’80 en is vooral in het metalminnende Duitsland erg geliefd. Ook in Nederland is er gelukkig genoeg markt voor de pure ‘muzikantenmuziek’ van deze Finnen. Gelukkig is het geluid erg goed, zodat de vaardigheden van deze mannen op het hoofdpodium goed tot hun recht komen. In een totaal afgeladen tent speelt vervolgens nog een band die al even bezig is: Sepultura. Terug van nooit weggeweest. Natuurlijk, in haar hoogtijdagen had de band kunnen headlinen. Het door scheiden veroorzaakte leed is echter geleden en de klassiekers worden inmiddels ook door Derrick Green met verve om de oren gesmeten alsof het niets is. ‘Propaganda’, ‘Biotech Is Godzilla’, ‘Territory’, wat nieuwe nummers (waaronder ‘Mind War’) en een enkele echte oude. De band geniet er zelf net zoveel van als het publiek. Naast de eigen nummers wordt ‘Bullet The Blue Sky’ gecoverd en natuurlijk wordt ‘Roots Bloody Roots’ ook niet overgeslagen. Een sterk optreden, wat niemand teleurgesteld zal hebben.
Een zichtbaar vermoeid Type O Negative komt iets over half negen in het volle zonlicht het podium op. De set wordt gestart met het twaalf minuten durende ‘Unsuccessfully Coping With The Natural Beauty Of Indidelity’ (beter bekend als ‘I Know You’re Fucking Someone Else’). Duidelijk is dat ze er niet echt zin in hebben, maar toch proberen om er het beste van te maken. Van elk album wordt één nummer gespeeld. Van het nieuwe album ‘Life Is Killing Me’ is dat het up-tempo ‘I Don’t Wanna Be Me’. Alleen van Bloody Kisses passeren twee nummers de revue, de publieksfavorieten ‘Christian Woman’ en ‘Black No. 1’. Met laatstgenoemde nummer en een verontschuldigend ‘we are nothing...’ wordt de ietwat korte set afgesloten.