Op het eerste gehoor klinkt de band zo Brits als het maar kan. Dat zit ‘m met name in de zang, die echo’s van Chris Martin of Jez Williams (The Doves) ademt. Al is zanger Kyle Wilson een beduidend betere zanger dan Chris Martin. Laat dat vooral gezegd zijn. Misschien, heel ergens in de verte, hoor je hier en daar nog wel een indirecte invloed van Grizzly Bear, zoals in ‘Fright Of Thee’. Maar het zijn toch vooral Britse invloeden die hier boven komen borrelen.
Opener ‘Halfway’ beitelt zich na een luisterbeurt al vrij snel in je hoofd, en legt tevens de genoemde invloeden snel bloot. Het is meteen een van de sterkste tracks op het album. Met de juiste airplay zou de track zomaar aan kunnen slaan onder het publiek dat ook Coldplay of Snow Patrol albums in huis heeft.
Andere sterke tracks zijn de titelsong, die qua opbouw en zang sterk aan Elbow doet denken en de track ‘Gone’. Deze laatste is misschien wel het hoogtepunt van het album. Met zijn galmende toetspartijen en onderhuidse dreiging is dit typisch zo’n track die je keer op keer met je volumeknop wijd open wilt terugluisteren.
Ik ben benieuwd of het Milagres gaat lukken om de fans van de eerdergenoemde bands te bereiken. Als dat het geval is, zou het namelijk best zo kunnen zijn dat ze door een behoorlijk publiek in de armen gesloten gaat worden. Al loopt de band ook best kans dat datzelfde publiek zoiets heeft van: “zo klonk mijn favoriete band een paar jaar geleden al”. Ben benieuwd wat het gaat worden.
.jpg)
Elephant (UK) - Assembly EPHet Londense Elephant bestaat uit Amelia Rivas (vocalen, toetsen) en...
François & The Atlas Mountains - E Volo Love In de afgelopen jaren is het Domino label groot geworden door bands als...