Het is net een jaar later en de Thrills laten ons horen dat ze danig gegroeid zijn. Verwacht geen tweede ‘So much for the city’. Dat zou te makkelijk scoren zijn geweest, en het prijst de band dat ze daar niet voor gevallen zijn. Maar ook door de opgedane ervaringen had een herhaling van het debuut er niet in gezeten, zoals te horen is in de teksten van Conor Deasy. Het is veelal treurigheid wat er in de belevingswereld van Deasy moet hebben afgespeeld. Bij zinnen als ‘Is this what they call love/On a Saturdaynight?’ zie je hem twijfelen aan de troost die hij (niet) vindt bij een groupie, bij ‘can’t you see I’m full of lies/something, something once pure’ hoor je hem het verlies van onschuldig met vrienden muziek maken betreuren.
Zo zijn er meer voorbeelden te vinden, die een mooi contrast vormen met de muziek die nog steeds behoorlijk vrolijk en jaren ‘60 klinkt. De nieuwe liedjes zijn evenwel meer uitgediept, rijker georkestreerd en van een hoger niveau. Niet is dat alleen te danken aan de verzameling gouden melodieën die de heren uit de mouw schudden, maar deels ook aan Van Dyke Parks. Deze arrangeur, die het best bekend is om zijn arrangementen voor de Beach Boys‘ Smile, verleende zijn medewerking aan de single ‘Whatever happened to Corey Haim?’. Vanaf het allereerste begin staat het kippenvel op je armen, om daar op de rest van de plaat nauwelijks vanaf te gaan. Met zoveel klasse in huis heb je een gastmuzikant als Peter Buck (R.E.M.) niet eens nodig.
TeaSeR - FlushTeaser speelt poprock met passie. De Bredase band haalt hun inspiratie onder...
Peter Beeker & Ongenode Gaste - Veur Dees Nach Meestal worden dialectbands niet echt serieus genomen in de rest van het...