Gregory Page

Mensen als Gregory Page worden maar weinig gemaakt. Het lijkt welhaast of deze man is in de jaren ’20 in een tijdmachine gestapt, om ons ruim 9 decennia later van goede muziek te voorzien. Kijk alleen maar naar het hoesje van zijn nieuwe album ‘Promise Of A Dream’, vormgegeven als betrof het een tweede hands LP, en je waant je de ontdekker van een verstoft juweeltje.

Gregory Page is het product van zijn eigen fantasie. Geboren in Engeland als kind van een Armeense en een Ierse muzikant, verhuist hij op latere leeftijd naar de VS. Alhier vindt hij zijn muzikale thuis. Geinspireerd op de oude grammofoonplaten van zijn grootvader ontwikkeld hij zich tot een artiest zoals er maar 1 is in zijn soort. Qua voorkomen en muzikale stijl.

Naast een verdienstelijk muzikant kun je Page ook als poeet beschouwen. Zijn teksten zijn van literair niveau. Dichterlijk. Zeer van toegevoegde waarde. Je hoeft de woorden niet eens te horen om ze toch te begrijpen.

Naar het schijnt is Gregory Page tijdens de opnames van zijn recente album ‘Promise Of A Dream’ ontroerd geraakt van het horen van zijn eigen stem. De man moest huilen om zichzelf. Niet uit zelfmedelijden, meer vanwege de emotionele lading die dit album heeft.

Gregory Page maakt muziek even ouderwets als timide is van opzet. Een contrabas ploetert langzaam voort terwijl een piano daar rustig bovenuit kwettert. De drums worden met kwastje beroerd. Heel af en toe klinkt de gitaarstijl van Parijse zigeuners door, maar een volgend moment kunnen die zijn vervangen door een steelgitaar. Jazz van het soort dat weemoed uitademt maar ook kalmerend is.

‘Promise Of A Dream’ is een juweeltje van een plaat. Het product van een man die zichzelf heeft moeten uitvinden en daarmee zo authentiek is als maar kan.