VERSLAG: Take Root 2014

Take Root 2014

Het Take Root festival in Groningen geldt al jaren als het Mecca voor de liefhebber van de betere americana en roots muziek. Ook dit jaar presenteert de organisatie een line-up met oudgedienden als Joan Baez en opkomende acts zoals Daniel Romano en Natural Child. Hoewel de legendarische Wanda Jackson helaas, door ziekte, op het laatste moment afzegde, stond er nog een stevige groep artiesten op de verschillende podia in de Oosterpoort.

Bij binnenkomst sta je meteen in de sfeer van Amerikaanse muziek. De subtiele geur van vers gebraden hamburgers hangt al in de hal en de jonge muzikanten van Hellshovel geven een optreden in de foyer. De groep is duidelijk geinspireerd door gitaarwerk van de jaren ’60. Aan het begin doet de groep aan The Monkees denken, later ontstaat er een psychedelische mix in de stijl van The Doors. Als een hardere variant van The Allah-Las kan Hellshovel nog een goede festivalband worden.

In de grote zaal is het dan tijd voor Israel Nash. De Amerikaan is door het uitvallen van Wanda Jackson van de zeer kleine binnenzaal naar de grote zaal verschoven. Dit blijkt een zeer juiste keuze. Al enkele jaren doet hij de Nederlandse podia aan, met het vorig jaar uitgebrachte Israel Nash’s Rain Plans maakte hij het sterkste album van zijn carriere. De setlist van vandaag bestaat ook hoofdzakelijk uit nummers van deze plaat. Begeleid door een slidegitaar en drummer hypnotiseert de baardige zanger. Met een stemgeluid dat aan Neil Young doet denken, en de slidegitaar die continu op de achtergrond klinkt, laat Israel Nash zien klaar te zijn voor de grotere zalen!

Voor Natural Child waren de verwachtingen hooggespannen. Op het SXSW festival bekeerde de groep vele fans, vanavond lukt het iets moeizamer. Dit komt mede doordat er vier bandleden, in plaats van de gebruikelijk vijf, aanwezig zijn. Desondanks spelen ze een fijne rock ’n roll setlist. Recente nummers als ‘Don’t The Time Pass Quickly’ worden nog steeds gekenmerkt door dat soepel klinkende orgel. Helaas blijf je continu verlangen naar die jankende steelgitaar die op cd zo mooi tegen dat orgel in jankt.

Joan Baez is vanavond de onbetwiste headliner. De zangeres stond op Woodstock, datete Bob Dylan en staat nog steeds regelmatig op de barricaden voor mensenrechten. Met haar 73 jaren straalt ze vanaf de eerste minuut en zou je haar een stuk jonger inschatten. Ze wordt begeleid door een drummer die vele variaties van het instrument bespeeld en een tweede man die ontelbare instrumenten beheerst. Deze voorziet ‘Give Me Corn Bread When I’m Hungry’ van een authentiek Appalachian banjo geluid, maar beheerst ook de viool en piano tot in de puntjes. Verrassend is het dat Baez niet voor crowdpleasers gaat, maar een eigenzinnige setlist speelt. Daarin bevinden zich ook enkele Spaanstalige nummers. De afsluiter is niet het verwachte ‘The Night They Drove Old Dixy Down’, maar een cover van John Lennon zijn ‘Imagine’. Daarmee is Joan Baez de gedroomde headliner die de zeer volle zaal probleemloos inpakt.

Gregory Page pakt de kleine zaal net zo probleemloos in. Hij staat met een oude platenspeler op het podium en speelt nummers die doen denken aan de jaren ‘20. Zijn stem is fijn om naar te luisteren. Daardoor alleen al hangt de zaal het gehele optreden aan zijn lippen. Het verhaal van ‘Old Photographs’ wordt zo betoverend verteld dat je het bijna op een zwart-wit opname aan je ogen ziet voltrekken. Net zo bijzonder is ‘Shine, Shine, Shine’. Page nam het nummer op met een van de oudste orkesten ter wereld. De orkestopname speelt vanaf de platenspeler en Gregory Page zingt eroverheen. Het komende halfjaar woont Page in Nederland; we kunnen dus verwachten hem regelmatig tegen te gaan komen!

Iemand die ook doet denken aan lang vervlogen tijden is Daniel Romano . De Canadees speelt de zelfgetitelde mosey stijl; een genre die doet denken aan grote country giganten als George Jones en Merle Haggard. Vanavond maakt hij zijn hype waar. Dat hij is aangetrden zonder country pak en cowboyhoed laat zien dat Romano verder reikt dan de gimmick. Zijn band begeleidt de zanger degelijk en mooi is het wanneer muzikante Kay Berkel afwisselt van de viool naar de piano. Deze momenten krijgen de nummers een saloon gevoel dat je niet vaak meer hoort bij americana acts.

Het Take Root festival kan wederom terugkijken op een geslaagde editie. Bezoekers die niet continu de ontwikkelingen in americana bijhouden kunnen zich laten verrassen en zijn zo binnen een avond weer helemaal op de hoogte. Hoewel Daniel Romano graag beweert dat country een uitgestorven muziekstijl is, kun je toch constateren dat er voor de vele facetten van deze Amerikaanse muziektraditie nog steeds een grote belangstelling is. De grote belangstelling voor de Canadees moet hem ook vertrouwen geven dat zijn mosey nog een lange toekomst tegemoet kan zien! En ja, na zo’n avond zijn de te verkrijgen vakantiegidsen naar de Verenigde Staten wel heel verleidelijk. Met deze goede dosis Americana acts wil je eigenlijk niks anders dan het land van herkomst bezoeken.