Opener ‘Espionage’ laat de luisteraar hopen op nóg een post-punk klassieker in 2018. Nadat Shame met hun debuut Songs Of Praise de eerste topper in het genre brachten, lijkt Preoccupations het jaar voor (post-)punkers helemaal geweldig te maken. Het nummer begint met een industrieel klinkende drumpartij waarna een subtiel Joy Division-achtige synth het enige licht in de duisternis biedt. De vraag-antwoord zang en het instrumentarium laten de luisteraar even achter in de jaren ’80.
In de jaren ’80 blijven we nog even hangen met ‘Decompose’. Opnieuw horen we de industriële drumpartij, maar op dit nummer laten de heren wat meer ‘licht’ toe. Een aantal van de donkere tonen van de opener zijn vervangen door zich steeds herhalende synths. Het nummer is hierdoor wat lichtvoetiger, maar door de herhaling zorgt het nummer voor de nodige spanning.
Dat de eerste twee sterke nummers geen toevalstreffers waren blijkt bij het meest memorabele nummer van het album: ‘Disarray’. Het album begon wat duister en is steeds wat meer gaan opklaren. In ‘Disarray’ is het instrumentarium een stuk minder duister en komt de melancholiek vooral van de vocalen. Ook dit nummer ademt opnieuw 80’s, maar zou niet misstaan in de hogere regionen van de top 40 uit die tijd. De zanger van Preoccupations raakt precies de juiste, gevoelige snaar op dit hoogtepunt van het album.
Waar de eerste drie nummers een positieve ontwikkeling van donker naar licht lieten zien, kent het album als geheel ook een negatieve ontwikkeling: de nummers worden steeds langer, trager en saaier. De eerste drie nummers lieten de luisteraar op het puntje van zijn stoel zitten, de nummers daarop verzanden in lange werkstukken waarbij de opgebouwde interesse snel verdwijnt. De kwaliteit van de nummers is nog steeds hoog, maar de nummers duren simpelweg te lang. Na ‘Manipulation’, het vierde nummer van de plaat, duurt elk nummer gemiddeld vijf minuten. In deze nummers wordt er wat meer buiten de lijntjes van het genre gekleurd, met zelfs voorzichtig wat psychedelica. Dat is leuk voor een paar nummers (‘Antidote’ begint sterk), maar twintig minuten lang is vooral het laatste: lang.
Met de tweede plaatkant lost Preoccupations de grote belofte van de eerste drie à vier nummers helaas niet in. Wanneer de mannen zes à zeven van dit soort nummers achter elkaar zetten, hebben ze een post-punk klassieker in spé en handen. Nu eindigt de plaat vooral met teleurstelling. Fans van het genre en/of de jaren ‘80 moeten de plaat toch echt checken, al was het maar om de eerste helft van de plaat.
In Tall Buildings - AkineticAfgaande op het aantal fans op Facebook (iets meer dan 2100) is de kans klein...
Laurence Pike - Distant Early Warning Een moment van bezinning in de muzikale loopbaan van Laurence Pike . Zo kan...