De titel Skeletons klinkt zwaar op de maag, maar wie naar het negen liedjes tellende plaatje luistert, heeft helemaal niet het idee dat hier een hoop narigheid wordt aangesneden. Liedjes doorspekt met allerhande Amerikaanse invloeden – van surf tot Americana tot garage – laten zich makkelijk aanhoren en klinken ruimtelijk opgezet. Bovendien is het album dusdanig gevarieerd, dat de plaat spannend blijft, zonder uit de bocht te vliegen.
Tja, natuurlijk, er zijn mindere liedjes. Neem het gelukkig korte, instrumentale ‘Fucker’, waar wordt geflirt met valsheid en het gehoor wordt getest. Net als het geduld. Gelukkig wordt de luisteraar daarvoor bedankt met ‘Sober’. Dat is opvallend, want die titel zagen we eerder langskomen op de platen van Jellephant. Dit is de originele versie, en die is sneller en doet meer denken aan uitgestrekte vlakten op grote hoogte in staten als Arizona. En beter: het beste nummer op de plaat.
Tegelijk past Sober prima bij het algehele thema van Skeletons. Want opbeurend is het allemaal niet. Er is zoveel galm over de zang gegaan in de productie, dat het moeilijk te horen is, maar de teksten zijn bepaald niet opbeurend. Het is alsof Jelle Haagsma, de man achter de naam Jellephant, bij zichzelf op de sofa is gaan liggen en zijn eigen onhebbelijkheden heeft uitgestort in de liedjes.
Ja, er zijn meer muzikanten te pas gekomen aan het album. En dat is goed, maar Haagsma blijft de componist en de maker. En dat blijkt wellicht een beetje aan het eind van het album. Want daar lijkt de inspiratie toch iets meer op, of in ieder geval wordt de variatie minder en komt het dromerige meer op de voorgrond. Op zich lekker, maar niet goed voor het geheel van Skeletons. En daarvan is de eerste helft toch net wat beter dan de tweede.
Angelus Apatrida - Cabaret De La GuillotineBij thrashmetal denken we al gauw aan de Amerikaanse Big Four en bands uit...
Shakedown Tim & the Rhythm Revue - Shakedown Th'owdown Mocht je ooit eens op een feestje belanden waar de energie ver te zoeken...